Ο ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ

Σπύρος Κίκερης

Gmail: Spyr.kikeris @ gmail.com

Ιστολ.: spyrkikeris.blogspot.gr

Οι δυο Ανθρώπινες παναισθήσεις ψευδαισθήσεων

η πρώτη περί του αναλλοίωτου

και η δεύτερη περί του ισόβιου

μ'εξανάγκασαν να ψαχτώ και ν'αποφανθώ!

ΆΥΛΗ ΤΟΥ ΕΙΔΩΛΟΥ ΟΥΣΙΑ

(Ο Καθρέφτης)

«Άϋλη του είδωλου ουσία έτεκες την ειδωλολατρεία

σ’ερωτα με δίχως συνουσία, μέσα στου καθρέφτη τη μαγεία!»

Να σε κοιτώ μου άρεσε και να σε συντροφεύω

να σου μιλώ, να σ’εκτιμώ και να σε κολακεύω

κι’ακόμα να σε βλαστημώ, να σε διαπομπεύω

και να ξεχνώ, ο άμοιρος, πως σε διαφεντεύω!

Είσ’ ένας έρωτας τρελός, ιδεατός κι’αμαρτωλός

άρρηκτος, γόρδιος δεσμός κι’αιμομιξίας ο καρπός!

Είσ’ ένας ψεύτης ποταπός, μα απιστεύτως πιστευτός

άφταιχτος φταίχτης λατρευτός και αποκρύφως μισητός!

Μάσκ’αδιάφανη φοράς, χατήρι σπάνια χαλάς

παραμυθιάζεις και πουλάς, εξαπατάς και απατάς!

Μου λες το χρόνο πως νικάς και ψευδαισθήσεις με κερνάς

κι’όταν καθρέφτη με μεθάς, ότι γουστάρω το περνάς!

Με τρέλανες καθρέφτη, με τρέλανες ρε ψεύτη

με πέθανες μπαμπέση, με πέθανες στο φέσι!

Μου μάντευες το κέφι, σα μάγος, από χέρι

κι’ενέπαιζες το χάνο, που το’παιζε αστέρι!

Μία εικόνα μου’δειχνες, μία από παιδί

στάχτη στα μάτια μου’ριχνες, στάχτη, αλλά, χρυσή!

Ειδωλολάτρη μ’εκανες πιστό σ’ενα γυαλί

με είδωλα με τρέλανες, καλέ μου σαδιστή!

Τα χρόνια μου δεν έδειχνες καθρέφτη παπατζή

και τον παπά μου έκρυβες, με τέχνη περισσή

εμένα αναδείκνυες του χρόνου νικητή

και σ’εγλυφα και μ’εγλυφες ο χρόνος μη φανεί!

Όσες φορές σου θύμωνα, δυνάστη μου και είρωνα

τόσες το χέρι σήκωνα και το θυμό μου στρίμωχνα!

Φοβόμουν αν σε χτύπαγα, τα είδωλα θ’αλλοίωνα

κι’από τις τύψεις ύστερα, ποτέ μου δεν θα γλύτωνα!

Μου’πες με τις εκφράσεις, μην έχω αντιδράσεις

μαζί μου αν τα βάλεις, δύο φορές θα χάσεις!

Στων είδωλων τις φάσεις αν βλέπω αντιφάσεις

ξεχνώ και τις ενστάσεις και τις επαναστάσεις!

Όσα καλά σου μέτρησα, τόσα κακά σου είδα

τα πιο καλά σου ψεύτικα, τα πιο κακά σου γλύκα!

Όσες φορές μπερδεύτηκα, τόσες άκρη δε βρήκα

όσες και σαγηνεύτηκα, τόσες λεβέντη σ’είπα!

Σ’αγάπησα παράφορα, ανηλεώς και άρρωστα

τα είδωλά σου λάδωσα, τον εαυτό μου λάβωσα

κι’αν την εικόνα πάγωσα και σφύραγα αδιάφορα

στο βάθος καταλάβαινα κι’απ’τον καημό μαράζωνα!

Την ευτυχία άγγιζα κι’εκείνα που δεν άξιζα

με πουλημένη άμιλλα και είδωλ’απαράμιλλα

κι’ήταν φορές που δάκρυσα κι’αλλες που αγανάκτησα

τα λόγια μου που μάσησα και κρυφοκαταράστηκα!

Πάντοτε σε συγχώραγα κι’ας μέσα σου δε χώραγα

κι’αν απ’τα περιθώρια πέρναγα στ’απροχώρητα

αφόρητα κι’αν πόναγα, σε όνειρα κι’αν τρόμαζα

υποχωρητικότητα έδειχνα, δίχως όρια!

Τό’ξερα πως δεν έφταιξες, που μ’ανθρωπάκια έμπλεξες

και σύνδρομα ανέδειξες, σαν τη ψυχή τους, έδειξες !

Τό’ξερα πως δεν έφταιξες, που σ’εφιάλτες βρέθηκες

κι’ας ένιωθα πως μ’έπνιγες, μ’εκείνα που μου έκρυβες!

Σ’είδα, ωϊμέ και τι δε σ’είδα κι’είπα ωϊμέ και τί δεν είπα

σ’είπα Θεό και διάβολο, κόλαση και παράδεισο

χρηστό, μεμπτό και άχρηστο, πικρό και μελιστάλακτο

κι’ακόμα απαράδεκτο μα αναντικατάστατο!

Κι’ ανάμεσα σε μένα, σ’είδαν κι’άλλοι

κι’ απ’τη καλή μεριά κι’από την άλλη

κι’η γνώμη τους για σένα μία ζάλη

π'απόλυτα στη γνώμη μου ταιριάζει!

Σ’είδαν μεδίαμα νεκρού γινάτι πεθαμένου

κλάμα δικαίωσης Αϊτού, αγώνα του ριγμένου!

Το μάννα σ’είδαν τ’ουρανού, μάνα ορφανεμένου

αρρωστημένου γιατρειά, νόστο ξεριζωμένου!

Σ’είδαν σε στέψη Βασιλιά, σε διαδόχου γέννα

σε σκλαβωμένου λευτεριά και σε πρωτάρη σπέρμα!

Σε οραμάτων την τροχιά, προφητικά, γραμμένα

και στα δικά σου μαγικά σου βγάλαν τα καπέλα!

Σ’είδαν και πύλη κόλασης στις τύψεις ανοιχτή

και λίμνη της οάσεως αντικατοπτρική!

Σ’είδαν και τίτλο άϋλο, με ρήτρα ποινική

και σμίλη παραχάραξης αλληθωριστική!

Σ’είδαν μεγάλο γητευτή, γόη, κατακτητή

άπαιχτο παίχτη στο γυαλί, στημένο νικητή!

Σε’παιξαν ένα δυο και χι, σε ζάρια και χαρτί

μα δε σε βρήκαν πουθενά, κρυφέ μου εραστή!

Δε σ’έπιασε κανένας, απόλυτα στη γη

και όποιος σ’εχει πιάσει, πήγε να τρελαθεί!

Αυτό το ξέρει μόνο, ο νους του στοχαστή

που σ’είδε, σαν το χάος στ’ανθρώπου τη ψυχή!

Εν πάση περιπτώσει καθρέφτη μου εσύ

νομίζω πως γνωρίζω, για μένα τι’σαι’συ!

Είσαι το μέγα χρέος που ξέρω δεν θα βγει

γιατί απλά το θέλω γι’ακόμα μια ζωή!

Γιατί εγώ, είμαι εσύ και’συ εγώ, πάνω σε σύμπλεγμα

ειδωλολατρικό

παραλλαγμένο στης στιγμής το ποθητό από τον άρχοντα

κι’αφέντη ψυχισμό!

Γιατί εγώ είμαι εσύ και’συ εγώ, σε ένα σώμα

μια ψυχή κι’εγωϊσμό

που περιέγραψα διάφανα θαρρώ με ακραιφνή

και θαρρετό ρεαλισμό!