NEVER GIVE UP!

 

NEVER GIVE UP!

Ποτέ τα Χέρια Ψηλά! 

ΟΙ ΗΡΩΙΚΑ  ΓΕΝΝΑΙΟΙ ΔΕΝ ΕΞΕΛΙΠΑΝ ΠΟΤΕΣ

MIA KAI ΑΡΔΗΝ ΔΙΑΦΕΡΟΥN  ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΟΙ ΨΥΧΕΣ!

Θεόσταλτος ο Απόστολος!

Ναι γιατί ακράδαντα πιστεύω ότι ουδέν  το τυχαίο  στον καθένα

φυσικά  κι’ η εκλογή Θεόθεν ίσως  πεφωτισμένων ανά Τομέα

σαν θαυματοποιός  Δύναμη   Ενθάρρυνσης εσχάτης Μορφής ΑμεΑ!

«Εν Οίδα, ότι ουδένα σαν Αυτόν Είδα!_

 *Ανυπέρβλητο το Δίδαγμά του!

Never Give Up! 

Κι’αν η Μοίρα βίαια σε σπρώξει και του Σκοτωμού πέσεις,

έστω κι’αν Νεκρός χαρακτηρισθείς,  αν ν’αναστηθείς   θέλεις Μπορείς! 

Ναι Μπορείς, αρκεί γύρω σου να ψαχτείς

αυτούς τους κάποιους λίγους θαυματοποιούς να δεις

την Ανωτερότητά τους ν ’ασπαστείς  και να παραδειγματιστείς!

Αυτούς που Αγόγγυστα το Σταυρό τους Σήκωσαν

και στο Χριστό και στους Οσιομάρτυρες Σίμωσαν!

Αυτούς  που τα χέρια  ποτέ τους   δε σήκωσαν

και το Σταυρό απ’ την πλάτη στα Χέρια τους Ύψωσαν!

 Συνιστώντας αστείρευτες επιρροής και διδαχής πηγές

σ’αυτό  που στα Ελληνικά λέμε «Ποτέ τα Χέρια Ψηλά  

και Διεθνώς Never Give Up! Never Give Up! Never Give Up!

*Απόστολος Μαυροθαλλασίτης!

*Τον Άνθρωπο Φαινόμενο τον λέγανε Απόστολο!

Αυτόν που αδιαμφισβήτητα συνιστά  Μάρτυρα  και Παράδειγμα Μέγα

στην Πολυδιάστατα Απαιτητική Αεροπορική μας Ιδέα

μια και από Πρωταθλητής του Αέρα

 κατέληξε βαριάς και  μόνιμης κατάστασης ΑμεΑ!

Όμως με την απόλυτη πίστη  και το πείσμα του

 στις ανεξάντλητες Ψυχικές και ψυχολογικές του Ανθρώπου δυνάμεις

κατόπιν σπάνιων για Ανθρώπινο Οργανισμό Δοκιμασίες

κατόρθωσε, ξεπερνώντας μύρια όσα,  διέξοδο στ’ αδιέξοδα να βρει!

Ναι να βρει ώστε σ’αυτό που αγάπησε και λάτρεψε σαν Θεό

και το’λεγαν,  πτήση , αέρα κι’ουρανό, ξανά να βρεθεί!

Συνιστώντας παράδειγμα Μέγα, για τους Αδελφούς του ΑμεΑ

και σ’όποιους η Μοίρα επιφυλάσσει δυσβάσταχτα   Πεπρωμένα!

Την Τόλμη είχε  Πλοηγό

τροφή την Αδρεναλίνη

τον Ουρανό μας Αδελφό

τη Μοίρα σε Ζήλειας Δίνη!

Γιατί ρε Μοίρα διάλεξες σαν στόχο σου Εμένα

και τα φτερά μου τα΄κοψες επάνω στον Αέρα;

θαρρώ ρε Μοίρα λάθεψες, στα μαύρα πεπρωμένα

εκτός κι’αν κάτι έψαχνες γι’άτομα πληγωμένα!

Φάρος σε Άστρο Άσβεστο

Φάρος Αποσπερίτης!

Φάρος  σε Βράχο  Άπαιχτο

και Μαυροθαλασσίτης!

Σαν Τολμηρός θα Γεννηθείς Πρωταθλητής της Μάχης

 ψηλά σου μέλλει να σταθείς, Γενναίος να πεθάνεις!

Και αν Αϊτός Θα γεννηθείς και τα Φτερά σου σπάσεις

με πίστη θ’αναγεννηθείς και θα ξαναπετάξεις!

*Μια παρένθεση διευκρίνησης για τον Συντάκτη

για να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά και μία Τάξη:

 

Πόσα ρε Μάνα φύτεψες στη δόλια μου Ψυχή

που με παιδεύουν Μάνα μου από Μικρό Παιδί!

Κι’αν κάποια, πληγή μ’ανοίγουνε στου πόνου τη στιγμή

το ξέρω πάντα θ’αμβλυνθεί στη σχετική γραφή!

Έτσι ακόμα κι’οι καημοί, μοιάζουν σε μένα Λυτρωμοί

και οι της Σταύρωσης Σταυροί, στίχοι στην Άγια μου Γραφή!

Και πόσα στον Ξύπνιο μου δεν έχω δει σε Ήλιο Σκυθρωπό

που’ σταζε Αίμα και Χολή και θλίψη και Καημό!

Σε θάνατο που καρτερώ σε λίγο να τον δω

μ’ένα προαίσθημα βαρύ, Αληθινός θα βγω!

 

Και είθε να’ταν μια φορά και είθε να’ταν δυο

 και είθε  τρεις και δεκατρείς και είθε Δέκα Οκτώ!

 Για μία μόνο θα σας πω, να μην  ταλαιπωρώ

 στο ματωμένο διάβα μου, το Προαισθητικό!

 

Ιπτάμενος ο οδηγός και εγώ συνοδηγός

χαράματα πολύ πρωί και  ο Χάρος Προπομπός!

Κάπου εκεί και λίγο πριν την Θέα των Τεμπών

Μηνός Ιούλη Πρωινό κι’ο Αχέρων Πηνειός!

Από Σκοτίνα Λάρισα σε δρόμο εθισμού

 προτού του Λίβα του καυτού του καλοκαιρινού!

Με της Ματιάς  την εμμονή  το χάραμα  βαρύ

 στου Ήλιου της Ανατολής τη ρόδινη Γραμμή

που μοιάζει, να μα τω Θεώ, με δολοφονική!

Της εμμονής μου η  ματιά  στον οδηγό φέρνει οργή

οργή ως ήταν φυσικό κι’αντίδρασης φωνή:

-Τί τόση ώρα μου θωρείς  κι’εμένα μ’ενοχλείς;

-«Σώπα Αντώνη Μη μιλάς και  μη με διασπάς!

Τον Ήλιο βλέπω φίλε μου τον Αναδυομένο

υπέροχο στην όψη του μα Αιματοβαμμένο!»

Εκείνος εσιώπησε και ίσως  αναπόλησε

 γιατί για πτήσεις πήγαινε και ίσως μελαγχόλησε

μια και καλά το γνώριζε  πως ήμουν αλαφροΐσκιωτος

 προφητικός στα όνειρα, σ’ότι κι’αν είδα ύποπτος!

Τη σιωπή μας έσπασα φτάνοντας μ’αγωνία

Κοντύτερα θαρρώ πολύ στην Αχερόντεια Εκκολαψία:

  «Βρε γαμώτο τί να κάνω στο Διοικητή να πάω

-Σμήναρχος (Ι) Βασίλειος Δεληγιώργης -

 και’γω η αδυναμία του κι’από καιρό ο εκλεκτός του

 της Ασφαλείας Πτήσεων, Φύλακας Άγγελός του!»

   Την Πύλη περνώντας επιτακτικά είπα στο Συνάδελφο σταμάτα σταμάτα! Κατέβηκα και Πήρα το στενό 30 μέτρων μονοπατάκι, μπας και προλάβω κάτι!  

   Στη μέση κοντοστάθηκα, αν κι’έντονα ένιωσα πως την πρόληψη άγγιζα! Θεέ μου τί να του πω μονολόγησα: «Ότι ο Ήλιος ακόμα στα μάτια μου ρέει Αίμα, δε στέκει! Τέρμα!»

    Γύρισα, ήμουν επόπτης πτήσεων πήγα στον Πύργο Ελέγχου, η κλήση από τον πρώτο σχηματισμό της 344 Μ Δ/Β F-84F δεν άργησε:

    “Λάρισα το Κεραυνός Black Άδεια για Α/Γ”

   - Κεραυνός Black από Λάρισα, άνεμος άπνοια, Ελεύθερος για Α/Γ!

    Νο1 Επισμηναγός (Ι) Κώστας Καραθανάσης, Νο2 Ανθυποσμηναγός (Ι) Πασχάλης Γιουλμπασάνης ετών 24 του πολεμικού σταδίου, αποστολή τους η εκτέλεση εκπαιδευτικών βολών στο πεδίο βολής Αμπελώνα!

    Δεν θα είχαν περάσει, ούτε εφτά (7) λεπτά, που’ρθαν τα μαντάτα τα οικτρά: “Λάρισα, Λάρισα από Κεραυνός Black, στην πρώτη Βύθιση του κύκλου βομβών κάρφωσε ο Νο2 απολύτως σιωπών!”

    Ένα αυτοκίνητο ήρθε και με πήρε μ’έναν γιατρό, δυο νοσοκόμους, ένα σάκο κι΄ένα φωτογράφο! Σε λίγο φτάσαμε στον Αμπελώνα, κατεβήκαμε, είδα μια σύναξη κάτω απ’τον πύργο: «Τον Χειριστή τον βρήκατε;» Φώναξα….. Άκρα Σιωπή κι’η κραυγή μου σ’αυτή υβριστική!

   Άρχισα να τρέχω, εκεί στον κρατήρα με τα συντρίμμια που ακόμα άχνιζε, τα ίχνη ψάχνοντας του Νεαρού! Δε βρήκα τίποτα, ούτε καν το κάθισμα! Ανάθεμα! Κι’άλλες φορές μου’χε συμβεί!

    Ξανάρχισα ένα άγριο αγχωτικό τρεχαλητό μέσα στα ζαχαρότευτλα, κάποια στιγμή είδα το πορτοκαλί, άσπρο και χακί χρώμα του αλεξιπτώτου και μετά το Σώμα  του Νεαρού Νεκρού!

     Εδώ ας μου επιτραπεί η μη περιγραφή, εκτός του απίθανου γεγονότος της «κατάρρευσης» του Δόκιμου Γιατρού Λαρισαίου κι’αυτού  στο αντίκρισμα της κεφαλής του Νεκρού!Το ημερολόγιο έγραφε 2/7/1976!

     Δεν ήταν η πρώτη Φορά, ούτε και η τελευταία, που έβλεπα, προέβλεπα και προέλεγα, με μάτια κλειστά και ανοιχτά, σε παράξενα σημεία του ορίζοντα και τ’ουρανού, ακόμα και σε καθρέφτες με ολοζώντανες εικόνες, κάθε άλλο παρά ψεύτρες!

    Όμως εδώ δεν είμαι  να εξιστορήσω την Ιστορία της Ζωής  μου κάνοντας ψυχανάλυση της ψυχής μου ή της εγκεφαλικής μου διεργασίας της προαισθητικής μου!

    Εδώ ήρθα και είμαι για να εξιστορήσω ένα μου όνειρο, που είδα μέσα στον φετινό εορταστικό οργασμό στις 27/12/2024 βράδυ Παρασκευής, τρίτη μέρα Χριστουγέννων και Καλλικατζαραίων! 

   Είδα λέει, ότι ήμουν σ’ένα ιδιαίτερα παράξενο κι’ άγνωστο μέρος με λόφους σκόρπιους! Καθόμουν λέει πλάι πλάι, με τον Απόστολο Μαυροθαλλασίτη,  έναν άνθρωπο που μ’ είχε εντυπωσιάσει, καθώς τον είχα δει σε κάποιες Αεροπορικές βραβεύσεις, στην πιο σπάνια για το Χώρο Εικόνα!!!

   Πάντα καθισμένο σε κλασσικό αμαξίδιο αναπηρικό μόνιμων βαριά τραυματιών τουτέστι παράλυτων από τη μέση και κάτω! Προσκεκλημένος και’ γω για επίδοση Βραβείων σαν παλιός εκπαιδευτής  και  Αερολεσχών!

    Από ευγένεια ποτέ δε ρώτησα το ιστορικό της αναπηρίας του, γιατί θεώρησα δεδομένο ή ότι έτσι είχε γεννηθεί ή ότι είχε σε τροχαίο ατύχημα σοβαρά τραυματισθεί! 

   Όμως εκείνο το Σαββατιάτικο Εορταστικό Πρωινό, που οι ονειρικές εικόνες γυρνούσαν ακόμα σαν σβούρα πείσμονα στο μυαλό μου, εκεί κάπου στο ξυπνητό μου, βλέποντας ξανά μαζί με τον  Απόστολο, έναν οργασμικό Αεροπλοϊκό συνωστισμό σε χώρο λόφων αρκούντως στενό, με κάθε ανθρώπινο πετούμενο στον Ουρανό, του είπα θορυβημένος: “Βρε Απόστολε αυτοί δεν έχουν μυαλό, θα γίνει κακό, με τόσα μέσα στον αέρα, τόσο χώρο μικρό και τέτοιο συνωστισμό!”»

    Εκεί οι μνήμες σταμάτησαν και με οδήγησαν στο να πάρω τηλέφωνο τον φίλο Νίκο Μακράκη Πρόεδρο της Ελληνικής Αεραθλητικής Ομοσπονδίας:

   - «Νίκο μου εσύ θα ξέρεις να μου πεις θαρρώ, γιατί είδα ένα όνειρο σημαδιακό και πρέπει να πληροφορηθώ τι και ποιο, για τον Μαυροθαλλασίτη αυτόν του αναπηρικού, που πετά στα υπέρ ελαφρά!

  -Τον Απόστολο λες, καλύτερα να τα πεις με τον ίδιο, σε συμπαθεί ιδιαίτερα, σου στέλνω το τηλέφωνό του!

  - «Απόστολε Καλημέρα, συγνώμη τέτοια μέρα, μήπως, σε διακόπτω;

   - Αλίμονο Κε Πτέραρχε, χαρά μου, μόλις με πήρε ο Νίκος ο Μακράκης και περίμενα το τηλεφώνημα!

    -«Ξέρεις Απόστολε είδα ένα περίεργο όνειρο, ήμασταν λέει μαζί σε κάτι αλλόκοτους, άγνωστους λόφους και βλέπαμε έναν Αεροπλοϊκό Ανταγωνισμό, με λογής ανθρώπινα πετούμενα, σ’ ένα φοβερό συνωστισμό, που μ’ εξανάγκασε να σου πω: «Βρε Απόστολε τι γίνεται εδώ; Αυτοί οι Άνθρωποι, έχουν μυαλό, εδώ θα γίνει μεγάλο κακό!»

    - Τί μου λέτε Κε Πτέραρχε τώρα; Τι μου θυμίζετε; Ξέρετε κάπως έτσι ήτανε που έπαθα τη ζημιά, σ’ένα ατύχημα φοβερό! Ήμουν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αλεξιπτώτου πλαγιάς στο Μεξικό εκπροσωπώντας την Ελλάδα σαν Πρωταθλητής! Ήμουν πολλά Χρόνια στο είδος πρωταθλητής.

    Ξέρετε πετάγαμε τέσσερες (4) με έξη (6) ώρες την Ημέρα και απόσταση μέχρι και τα εκατό (100) Χιλιόμετρα, φτάναμε σ’ ένα ύψος εκεί που αρχίζουν τα σύννεφα κούμουλους δηλαδή τα τεσσεράμισι (4.500) μέτρα ή και ψηλότερα!

    Στο σημείο αυτό τον διέκοψα λέγοντάς του, ότι αυτό ήταν παράτυπο σύμφωνα με τους ισχύοντες διεθνείς κανόνες Ασφαλείας! Τα 4.500 μέτρα ύψος ισοδυναμούν  περίπου με τα 15.000 πόδια κι’ εκεί σίγουρα μετά από μισή περίπου ώρα ελλοχεύουν συνθήκες υποξίας ή υποξυγοναιμίας όπως πιο σωστά λέγεται!

   Το κεφάλαιο αυτό είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο στη Φυσιολογία πτήσεως κι’ εμείς της Πολεμικής Αεροπορίας δοκιμαζόμαστε όλοι σ’αυτή πριν πετάξουμε με αεριωθούμενα και οξυγόνο!

   Αυτό που ζήσαμε στο θάλαμο χαμηλής πιέσεως και είδαμε στους διπλανούς μας ήταν απερίγραπτα ύπουλο όσο και τρομερό! Λυπάμαι Απόστολε αλλά οι πιο πολλοί ήσασταν τρελαμένοι εκεί πάνω! Βέβαια το Ατύχημα συνέβη στα 3.000 μέτρα κι’ εκεί δεν υπήρχε πρόβλημα! Με συγχωρείς όμως που σου  το λέω αλλά προέχει η Διδαχή Απόστολε!

    Εκείνος προφανώς στοχαζόμενος  συνέχισε είχα συμμετάσχει  αρκετές φορές σε παρόμοιους αγώνες, όμως τέτοια  ακαταστασία δεν είχα ξαναδεί!

    Εκεί ένας Άγγλος αδαής μου είπαν ότι έπεσε, την τελευταία μέρα των αγώνων, που κράτησαν δυο εβδομάδες, πάνω μου σκίζοντας το αλεξίπτωτό μου! Άρχισα να πέφτω ανεξέλεγκτα από ύψος 3.000 μέτρων, νιώθοντας σαν σε απόλυτο Vertigo! Είπα θα λιποθυμήσω ! Τράβηξα τε φρένα του Αλεξιπτώτου τίποτα, τράβηξα τη χειρολαβή του εφεδρικού τίποτα, είπα πεθαίνω! Ένιωσα να προσγειώνομαι  σε κάτι τεράστια δέντρα, βλέποντας όλους τους κύκλους του Παράδεισου και της Κολάσεως, ίσως πρόλαβα να πω πέθανα! Χτύπησα πάρα πολύ άσχημα και από κει και πέρα δε θυμάμαι τίποτα!

    Με μετέφεραν σε καταστολή με Ελικόπτερο στο πιο σύγχρονο Νοσοκομείο, έμεινα σ’αυτή την κατάσταση πολλές μέρες μ’άγνωστη την κατάληξη για αναπηρική ζωή ή και ανάληψη μια και η Σπονδυλική μου στήλη, η λεκάνη μου και τα κάτω μου άκρα είχαν τα πάνδεινα υποστεί! Τη δεύτερη μέρα ειδοποίησαν τους δικούς μου πως ήμουν Νεκρός!!!

   Μετά από τρεις εβδομάδες έδωσα τα πρώτα σημεία Ζωής! Όμως τι να πεις σαν θύμα είσαι Μοιραίας προδιαγραφής!  Ήταν το Σωτήριο Έτος, 2009 το Ημερολόγιο έγραφε 6/2/2009 Ημέρα Παρασκευή, που αναπόφευκτα θύμιζε «Το ο Χριστός στο Καρφί και το Σταυρό0με το ΙΝΒΙ»!

    Έμελλε μισός να μείνω στο διάβα μιας Ζωής, μ’ ολόκληρο όμως το σθένος μου κι’ ατόφιες τις δυνάμεις μου, νιώθοντας αυτές και κάπου υπερβατικές για τη συνέχιση αυτής, μέχρι το όποιο πέρας η Μοίρα και ο Θεός μου επιφυλάσσουν, ταγμένος πιστά στο "Never Give Up! Never Give Up! Never Give Up!"

    Και τι Κύριε Κίκερη δεν έκανα Άκρη σε λαβυρίνθων αδιέξοδα διέξοδο  να βρω, με την ελπίδα οδηγό και Πίστη στο Χριστό, πως σαν κι’ αυτόν θ’ αναστηθώ  και πάση θυσία στον Λατρεμένο μου Ουρανό σύντομα θα δυνηθώ να ξαναβρεθώ!

     Μέχρι που βρήκα μια Σχολή, γι’ανάπηρους Αητούς, που  βοηθάνε άπτερους ξανά να ιπταθούν με ειδικά διασκευασμένα Αεροπλάνα και να βρεθούν στους Ουρανούς, που τους λατρεύουν  σαν Θεούς! Εγώ που ειλικρινά δεν είχα ιδέα πως τ’ αεροπλάνα πετούν και τα χρησιμοποιούσα σαν μέσα για τα απίθανα Hobbies μου!  Έτσι και πήγα κάπου εκεί στην Ιταλία ελάχιστα έξω από τη Βενετία!

      Εκεί σταμάτησε η βαριά μας Συζήτηση λέγοντάς του: «Απόστολε, μου είπαν ότι στη Λέσχη Τατοϊου θα κάνουν κάποιες απονομές Βραβείων στις 25/1/2025 και ότι κάπου εκεί μάλλον θα είμαστε κι’ οι δυο!

    Εγώ Απόστολε θα φροντίσω να πληροφορηθώ αρκετά σχετικά και θα προσπαθήσω να γράψω για σένα και για τους Συναδέλφους μας όλων των ειδών, Αετών και Σταυραϊτών! Μια και η περίπτωσή σου περιέχει για μένα πληθώρα διδακτικών, παραδειγματικών και ελκτικών τόσο για Όνειρα, Οράματα και Πάθη Ουρανικά, όσο Παιδεμού,  Σταύρωσης και Ανάστασης Υπερβατικά!

    Αν λοιπόν κάτι καλό στη Ψυχή μου εκκολαφθεί, μ’ όσες οδύνες και να χρειαστεί, θα στο προσφέρω, μ’ όλα τα κάλλη που μπορεί να βγάλει, η ούτως ή άλλως Παιδεμένη μου Πεντηκονταετή μου Αεροπορική μου Ζωή και όλα αυτά που σ’ αυτή έχω βιώσει και  δει!

   Από δω και πέρα η περιγραφή δική μου, για τον Άνθρωπο αυτό που θεωρώ Φάρο οδηγό για όλους μας – αυτό κάθε άλλο παρά σαν τυχαίο το μετρώ εγώ ο προληπτικός, προαισθητικός κι’ ενοραματικός–!  Ναι για όλους μας, κυρίως όμως για εκείνους που η Μοίρα εξανάγκασε να καθηλωθούν για οποιοδήποτε λόγο σε αναπηρικό αμαξίδιο και ΑμεΑ πρώτης κατηγορίας να Χαρακτηρισθούν! 

   Ναι δική μου η περιγραφή μετά απ’ όσα με τον ίδιο συζήτησα και πολλαπλώς για την περίπτωσή του μελέτησα! Μέχρι και με τον εκλεκτό της Καρδιάς του συζήτησα το Μοναδικό και Αξεπέραστο Συνάδελφο και Ιπτάμενο Γιατρό Οδυσσέα Παξινό μίλησα και έμαθα για τον Ηρωικό μου πια στενό μου Φίλο Απόστολο Μαυροθαλασσίτη, με τον οποίο συνδέθηκα με ακατάλυτο ψυχικό δεσμό!

     Για τον οποίον δεν άργησα μονολογώντας από θαυμασμό να πω:

Αϊτός Εσύ γεννήθηκες

Αϊτός και θα πεθάνεις!

Μόνο που τ’ αετίσια  σου Φτερά

μ’ αρχάγγελου Θ’αλλάξεις!

    Μετά τη σφοδρή ανεξέλεγκτη πτώση του μεταφέρθηκε με ελικόπτερο (Ε/Π) αμέσων βοηθειών και γενική σχεδόν τη γνώμη των ειδικών πως ήταν Νεκρός στο καλύτερο Νοσοκομείο του Μεξικoύ! Τη δεύτερη μέρα οι συγγενείς του ενημερώθηκαν αρμοδίως, ότι όντως ήταν Νεκρός! Νεκρός; Ναι Νεκρός! Ποιος; 

   Αυτός που δεν είχε αφήσει τίποτα τολμηρό και τρελό να μη δοκιμάσει και δαμάσει!!! Στο στρατό Ειδικές Δυνάμεις και Φυσικά Αλεξιπτωτιστής με Δέκα τρεις (13) πτώσεις!  Είχαν προηγηθεί το Moto Cross, Wind Selling, οι καταδύσεις και μετά οι Πτώσεις Ελευθέρας με Αλεξίπτωτο από τα 12.000 πόδια καθώς οι τρέλες με τους άλλους στους Ουρανούς!

    Ενενήντα (90) άλματα ελεύθερης πτώσης πρόλαβε  μόνον να κάνει ο «Καημένος»!!! Συνάμα ο Αετός και το Αλεξίπτωτο πλαγιάς, όπου Πρωταθλητής για τέταρτη Χρονιά στο Αλεξίπτωτο πλαγιάς, ώσπου ήρθε η στιγμή για τους Διεθνείς Αγώνες στο Μεξικό!  

  Αυτός ήταν και ο λόγος διάστασης με τον  Αγαπημένο του αδελφό, τα ρίσκα δηλαδή που έπαιρνε καθώς το άγχος και η αγωνία που στους Γονείς τους μετέφερε! Όμως αυτό κάθε άλλο παρά τον εμπόδισε αγόγγυστα να του συμπαρασταθεί στην τραγική του περιπέτεια!

    Ναι το ξέρω, το συμμερίζομαι και το καταλαβαίνω ότι πρέπει να συντομεύσω, να μην σας κουράσω, γιατί όπως το πάω – δηλαδή η ίδια η περίπτωση με πάει – βιβλίο θα γράψω! Κάτι που κάθε άλλο παρά μπορώ για το εγγύς μέλλον  να αποκλείσω, φυσικά σε συνεννόηση με τον Θεόσταλτο Απόστολο!

Η Δύναμη της Ψυχής

κινητήρια Δύναμη της Ζωής!

   Αλήθεια πόση Δύναμη έδειξε αυτός, ο ξεγραμμένος επιστημονικά Άνθρωπος, σε λίγο απόλυτα θα δείτε και μην εκπλαγείτε! Βέβαια τα πριν δείχνουν τα μετά κι’ ο άνθρωπος αυτός μόνο απ’ τις επιλογές του είχε ήδη δείξει τα δυναμικά, ψυχικά του χαρίσματα κι'αυτό που μέσα στο DNA του είχε Βαθιά το: "Never Give Up! Never Give Up! Never Give UP!"

   Εμείς που έχουμε βιώσει καταστάσεις και καταστάσεις σε πραγματικές συνθήκες, όπως η ετοιμότητα για πόλεμο στον ερχομό του οποίου απόλυτα πιστέψαμε το 1974 με την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο και την εκτέλεση κάποιων μας ελάχιστων – μεταξύ αυτών και εμού – πολεμικών αποστολών -!

    Ναι εμένα επέλεξαν να εντοπίσω τον Τούρκικο Στόλο αμέσως μετά από μία σφοδρή πραγματική Αερομαχία στο Αιγαίο που έλαβε χώρα στις 23 Ιουλίου του 1974 -  τη μόνη πραγματική - μεταξύ δύο (2) Τούρκικων Αεροσκαφών τύπου F-102 οπλισμένων με βλήματα Αέρος Αέρος Falcon και χειριστές Αντισμήναρχο και Επισμηναγό, αντιμέτωπους δύο Ελληνικών Α/Φ τύπου F-5 οπλισμένων με πυραύλους M-9 (Side Winder) και χειριστές τον Υποσμηναγό  Συμμαθητή μου  Ιωάννη Δινόπουλο και Ανθυποσμηναγό Θωμά Σκαμπαρδώνη!

   Η αποστολή που κατέληξε στην απώλεια και των δύο Τούρκων αποτολμήθηκε προς διαπίστωση των προθέσεων της Ελλάδος και είχε την κατάληξη που είχε γιατί ο Θεός της Ελλάδος έβαλε το χέρι του από οίκτο και μερίμνησε ώστε ο Δινόπουλος να χάσει τον ασύρματό του κατά την απογείωση και να μην έχει επαφή με το Κέντρο Επιχειρήσεων, ενεργώντας αυτοβούλως, όταν είδε την εκτόξευση του πρώτου πυραύλου κατά του Ανθυποσμηναγού Σκαμπαρδώνη!

    Και'γω με ενημέρωση από τον τότε Αρχηγό του ΑΤΑ  Αντιπτέραρχο (Ι) Περικλή Οικονόμου, προκειμένου να πετάξω όσο το δυνατόν χαμηλότερα, προς εντοπισμό του Τούρκικου Στόλου και προφανώς των Τούρκικων Διαθέσεων μετά την οικτρή γι'αυτούς Αερομαχία! Έτσι με ένα RF- 84F έκανα τη χαμηλότερη πτήση  μέχρι τότε στην Πτητική μου Ζωή, που μου άφησε αενάως νωπή τη γραμμή των καυσαερίων μου  στη θάλασσα του Αιγαίου, καθώς την απάθεια των Τούρκων στα κανόνια τους!

    Όμως τότε είδαμε από πρώτο χέρι τι εστί Ψυχολογία και τι Ηθικό, αντιλαμβανόμενοι τότε την απόλυτη σημασία και αξία αυτών, δικαιολογώντας αυτό που διδασκόμασταν στις Σχολές πολέμου ότι η Πολεμική Ισχύς ενός Έθνους ισούται με το γινόμενο όλων των Δυνάμεων και Οργάνων του Έθνους επί ένα συντελεστή που λέγεται ηθικό, Πολεμική Ισχύς = Ηθικό επί Δυνάμεις Έθνους!

     Ναι αυτό αποδεικνύει ότι εάν το Ηθικό είναι μηδέν η Πολεμική Ισχύς του όποιου Έθνους είναι Μηδέν, και μην απορείτε γιατί πολλά  τα παραδείγματα στην Ιστορία, όπως η συντριπτική ήττα των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ!

     Τα ίδια που συμβαίνουν με τα Έθνη και την Ισχύ τους, ισχύουν και για τα άτομα και τη Ψυχή τους και’ δω το δίδαγμα του Απόστολου Μαυροθαλασσίτη σπουδαιότατο! Γιατί προσωπικά πιστεύω ότι οι Ψυχικές του Δυνάμεις είναι αυτές, τουτέστι το "Never Give Up" που τον έσωσαν, παρά τις επίμονες εντυπώσεις και  προβλέψεις των Ειδικών!

     Τί είναι λοιπόν αυτό το Μαγικό που καλείται Ηθικό; Είναι απλά το σύνολο των Ψυχικών Δυνάμεων, όπως Πίστη, Ελπίδα, Κουράγιο, Πείσμα, Επιμονή, Εμμονή, Υπομονή, Ενθάρρυνση, Αυτοεκτίμηση, Ενθουσιασμός …. που ωθούν ένα άτομο, μια ομάδα, ένα Έθνος προς δράση και Νίκη ! Άλλως το λόγο έχει η αδράνεια, η ολιγωρία, η αποθάρρυνση, η παθητικότητα, ο μαρασμός, η ήττα  κι’ ο τελειωμός!

    Να λοιπόν ένας των λόγων που ότι και να πάθουμε τον Μπούσουλα δεν πρέπει να χάνουμε και τον προορισμό! Αντίθετα το Φως του Ήλιου ψάχνουμε έστω κι’ αν τυφλωθούμε, οφείλοντας στα Κάλλη της Ψυχής με πάθος να στραφούμε, μέχρι το φως να δούμε και σ’ εκείνο που πιστεύαμε και σαν τρελοί το θέλαμε, κοντά του αισθανθούμε και ξαν’ αγκαλιαστούμε!

    Θεοφάνια 6/1/2025 πολλά πράγματα από την αφάνεια έρχονται τέτοια Μεγάλη Μέρα στην Επιφάνεια! Ακόμα για παράδειγμα, και το Άγιο Πνεύμα για πρώτη φορά εν είδη Περιστεράς!

   Αυτή λοιπόν τη μέρα ένιωσα τις λογοτεχνικές αισθήσεις μου σε Ρεφλέξ ενσυνείδητου συναδελφικού λογοτεχνικού Συναισθηματικού συναγερμού κι’άρχισα να γράφω, Απόστολε για σένα, όπως από τη ψυχή μου απέρρεε το μελάνι στην πένα, ανάκατο με πόνο, δάκρυ, υπερηφάνεια και δόξας Αίμα!

   Το τι υπέστη στο Νοσοκομείο είναι δύσκολο να το περιγράψει κανείς  κι’ακόμα πιο δύσκολο να το πιστέψει κανείς! Διασωληνωμένος και’ γω δε ξέρω με πόσα σωληνάκια είπε ο αδελφός του, όταν τον πρωτοαντίκρισε! Και με μία μάσκα που φούσκωνε και ξεφούσκωνε με έντονο θόρυβο! Αυτό το πράγμα δεν μπορεί να’ ναι ο αδελφός μου είπε, ξεσπώντας σε κλάματα στα δεκαπέντε λεπτά που τον άφησαν να καθίσει στη ΜΕΘ, για πρώτη φορά!

   Κι’ όμως ο Απόστολος, κατόπιν Εορτής, δήλωσε πως πολλά καταλάβαινε μέσα σε φαντασιώσεις κι’ απίθανες παραισθήσεις! Νόμιζε αρχικά πως ήταν στην Κίνα, ίσως γιατί έβλεπε τα πρόσωπα, παραλλαγμένα, άλλες φορές πως ήταν στην Κούβα που έχει άριστους Γιατρούς κι’ άλλες – πολλές φορές – ότι το νοσοκομείο ήταν πλατφόρμα προσγείωσης, όπου πήγαινε με το παραπέντε του εν πτήσει!

    Όμως εκεί που ένιωθε ότι πέθαινε κι'οτι το κρεβάτι του το'νιωθε "Κάσα," Παράλληλα ένιωθε  ότι κάπου άκουγε μια απροσδιόριστη φωνή να του φωνάζει "Κράτα, μην τα Χέρια Κάτω, Πάλαιψε, Never, Never, Never, Never Apostole Give Up, στο βάθος αντιλαμβανόμενος πως ήταν η Ελπίδα! 

   Το πιο σημαντικό και κυρίαρχο ήταν που νόμιζε ότι τραβούν ταινία με πραγματική θανάτωση Ανθρώπου, εκλαμβάνοντας τον Αρχίατρο σαν Σκηνοθέτη του Έργου, στο οποίο έδωσε και τίτλο Mexican Asesinos  - Μεξικάνος Δολοφόνος! Μάλιστα στον Αδελφό του επέμενε πολλές φορές να δει το σήριαλ μέσω ίντερνετ όπου οι Μεξικάνοι Θανατώνουν Έλληνες, ενώ εκείνος πάντα προσπαθούσε μάταια να τον πείσει ότι επρόκειτο για παραισθήσεις!

   Τα τραύματά του ήταν τόσο πολλά και τόσο σοβαρά, που εκμηδένιζαν σχεδόν όλες τις πιθανότητες επιβίωσης! Σύμφωνα με την έκθεση του Αρχιάτρου DR. MAORITSIO MOLDAVO Χειρούργου Σπονδυλικής Στήλης ABC Hospital, Santa Fe, Mexico: «Ήταν η τελευταία μέρα ετοιμότητας του Νοσοκομείου για την υποστήριξη του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Αλεξιπτώτου Πλαγιάς! Κατά τη διάρκεια των δύο προηγούμενων εβδομάδων, είχαμε αρκετά ατυχήματα, με σοβαρότερο αυτό που στοίχισε τη ζωή  στον Πιλότο της Ελβετικής Ομάδας δυο μέρες νωρίτερα!  Ελάχιστα πριν τον Απόστολο μας έφεραν τον Πιλότο από την Ιαπωνική Ομάδα, με τυπικά τραύματα στη Σπονδυλική Στήλη και τη Λεκάνη! Τότε δόθηκε το σήμα ετοιμότητας για το σοβαρότατο τραυματισμό του Έλληνα Πιλότου! Ή άμεση διάγνωση έδειξε, κάταγμα στον αυχένα, συντριπτικά κατάγματα στους  οσφυϊκούς σπονδύλους, σημαντική διάσταση στην ηβική σύμφυση και ιερολαγόνια της λεκάνης, καθώς αιμάτωμα στον αραχνοειδή του εγκεφάλου!»

   Πως είχαν αρχίσει από Αθήνα, Μαδρίτη, Μεξικό, με χαρές, γέλια, αστεία, παρελάσεις, με τα πιτσιρίκια να φωνάζουν Έλληνες Έλληνες βλέποντα την Ελληνική Σημαία και την Ελληνική Αντιπροσωπεία κι'ακόμα με πανηγύρια μετά από κάθε μέρα που΄χε κόπο ατελείωτο, για να   καταλήξουμε  σαν σε Κηδεία, με parapente στο παραπέντε! 

 Πρώτη επέμβαση ώρες έξη (6) με εφτά (7) από team τριών χειρούργων σπονδυλικής,  έναν αγγειολόγο και έναν αγγειοχειρούργο! Η προσέγγιση από την κοιλιά αφαίρεση δύο σπονδύλων και τοποθέτηση δύο τεχνητών από τιτάνιο πληρωμένων από θρυμματισμένα οστά εμποτισμένων με άλατα!

   Ο Απόστολος στην επέμβαση αυτή απώλεσε αίμα ίσο με το αντίστοιχο ενάμιση ατόμου, ήτοι έντεκα (11) λίτρα αίματος, γι’ αυτό και χρειάστηκε είκοσι έξη (26) Μονάδες Αίματος! Υπογραμμίζεται ότι η επέμβαση αυτή δεν ολοκληρώθηκε, λόγω της ακατάσχετης αιμορραγίας! Στη συνέχεια Δώδεκα (12) μέρες σε καταστολή στη ΜΕΘ, αντιμετωπίζοντας μείζονα προβλήματα επιβίωσης! Κάπου εκεί ήρθε ο αδελφός του!

   Όταν ο Απόστολος  υποτυπωδώς σταθεροποιήθηκε αποφασίσθηκε η δεύτερη  επέμβαση, με άνοιγμα του σώματός του από την πλάτη τώρα! Εκεί του προστέθηκαν μοσχεύματα, διαυχενικές βίδες και γάντζοι σε μία πρωτόγνωρη μέθοδο Αμερικανικής προέλευσης, διαρκείας εφτά (7) ωρών!

  Εδώ χρειάστηκαν άλλες έντεκα (11) μονάδες αίματος, για να φτάσουμε σε σύνολο τις τριάντα εφτά (37)! Κάπου εδώ ίσως μιλάμε πιθανότατα για ρεκόρ Γκίνες, υποκλινόμενοι στο  Μεγαλείο του Ανδρός! Ξανά φυσικά σε καταστολή στη ΜΕΘ  για διάστημα  δεκαπέντε (15) ημερών!

    Εν πάση περιπτώσει  μετά από πολλά βάσανα, ανάμεσα και δύο πνευμονικές εμβολές από θρόμβους καθώς πολλαπλούς κινδύνους θανάτου από πνιγμούς και ασφυξίες  λόγω του κατακλυσμιαίου υγρού στους πνεύμονες, φτάσαμε επιτέλους στην «ευλογημένη» ημέρα του επαναπατρισμού!

  Μια δύσκολη επιχείρηση με ναύλο ειδικού Αεροσκάφους που είχαν συστήσει οι Μεξικανοί Γιατροί με συνοδεία ειδικού Ιατρού από την Ελλάδα, κρίθηκε αδύνατη λόγου κόστους μιας περιουσίας!

  Έτσι αποφασίστηκε η μετακίνησή του με δύο αεροπλάνα της γραμμής και την Εθελουσία συνοδεία του Μεξικανού Ιατρού Διευθυντή της ΜΕΘ! Όμως η απόστολή αυτή είχε κρίσιμα ερωτήματα για το αν  ο Απόστολος θα άντεχε, λόγω της χαμηλής ατμοσφαιρικής - διαφορικής - πιέσεως των Αεροσκαφών!

    Εν πάση περιπτώσει η αποστολή των είκοσι πέντε (25) ωρών εκτελέστηκε επιτυχώς με επώδυνες και ανυπόφορες  οδύνες του Απόστολου αρκετές φορές! Εκεί λοιπόν στον Αέρα σε κάποια αναλαμπή του Απόστολου πλησιάζοντας την Ελλάδα, συνεγερμένου πλέον πιο συνειδητοποιημένα, αισθάνθηκε την ανάγκη να ευχαριστήσει το γιατρό του για την καταβολή των υπεράνθρωπων προσπάθειών του, προς διάσωσή του: «Σας ευχαριστώ του είπε για ότι κάνατε για μένα και επιπρόσθετα για τις δύο (2) εμβολές που με προλάβατε!» Κι’ εκείνος του απάντησε: «Τρείς (3) Απόστολε, τρεις (3) και όχι δύο (2)!» 

   Με τον ερχομό στην Ελλάδα άλλος Γολγοθάς! Καταρχάς η άμεση εισαγωγή στον Ευαγγελισμό προς πιστοποίηση της κατάστασής και των λοιπών προβλεπόμενων απ’ τη  νομοθεσία!

   Στη συνέχεια και μετά από τρεις ημέρες εκεί παραμονή, ο Γολγοθάς στο ΚΑΤ προς στοιχειώδη αποκατάσταση με υπεράνθρωπες προσπάθειες καθώς εκμάθηση με ίδιο χειρισμό των σωματικών του αναγκών, κάτι που έμοιαζε σχεδόν αδύνατο, με την «κάσα, κάσα», όπως έβλεπε κι’ έλεγε ακόμα το κρεβάτι του!

  Με μόνη ίσως παρηγοριά το Never Give Up και το Shall Never Surrender του Μεγάλου Τσώρτσιλ, ενός των  Μεγίστων Σωτήρων που έσωσαν την Ανθρωπότητα από τα χέρια ενός Διαβόλου! Μια σωτηρία στην οποία αρκούντως συνέβαλαν οι βαθιά φιλοσοφημένες Φράσεις του Μεγάλου Ανδρός στις περιβόητες ομιλίες τόνωσης του Ηθικού των Μαχόμενων!

    Στο ΚΑΤ λοιπόν ο Γολγοθάς της Αποκατάστασης, εκεί όπου κι’ ο «Μεγάλος του Έρωτας» το «Αμαξίδιο Αναπηρίας!» Δεν έχω ζηλέψει τίποτα περισσότερο έλεγε από αυτό το θαυματουργό Εργαλείο, βλέπω αυτούς που τρέχουν στους διαδρόμους,  κλαίω Θεέ μου και λέω, Βόηθα Θεέ μου να μπορέσω και γω, Βόηθα Θεέ μου και Εαυτέ μου!»

   Ώσπου ήρθε η Άγια αυτή μέρα και γι’ αυτόν με τεράστιες δυσκολίες εξοικείωσης και σ’ αυτό! Όμως με το που μπόρεσε, έτρεξε με λαχτάρα στο πρώτο παράθυρο του διαδρόμου, να δει ξανά τον Ουρανό τα δέντρα, τα πουλιά, ρουφώντας την εικόνα λαίμαργα και λίγο αργότερα πιο απολαυστικά στης φύσης τα καλά, κάπου στης Δόξας τα παλιά!

   Όμως συγχρόνως αντλώντας τεράστιες Δυνάμεις Ηθικού για τη συνέχιση της βαριάς ανηφόρας που τον περίμενε πεισματικά, λες και η Μοίρα του’ χε καταλογίσει τα χείριστα κακά, αυτά που μόνο η άκρατη ζήλεια μπορούσε να επιφέρει, για να τον τελειώσει εν τέλει! 

    Στη συνέχεια βγήκε Επιτέλους πήγε στο σπίτι του μετά από τρεις και κάτι μήνες! Εκεί κάπου ίσως το Peak των απογοητεύσεων και αποθαρρύνσεων, γιατί όσο δυνατός και να είσαι δεν είναι δυνατόν, με τέτοιες δοκιμασίες να μην καμφθείς, αλλιώς θα ψεύδεσαι! Θα ψεύδεσαι και δάσκαλε που διδάσκεις και λόγους δεν τηρείς, αποκλείεται να εισακουστείς στο θεάρεστο έργο διδαχής, εκτός αν της απόλυτης  αλήθειας μάρτυς είσαι κι’ υπερασπιστής!

    « Ήταν φορές που κάμφθηκα κι’ έφτασα στο Αμήν!» Μου το’ πε και το’ γραψε! Ναι έφτασα κι’ ίσως το πέρασα και τότε  στης φαντασίας μου τα τερατώδη αποκυήματα ή στα πρώτα μου κυλήματα πάνω στο αμαξίδιο, που τα’νιωθα σαν τεράστια κύματα που μ’ έπνιγαν, σ’ένα χαώδη Ωκεανό ή το πιο τραγικό και απόλυτα συγκεκριμένο  τότε που επέστρεφα για πρώτη φορά στο δικό μου σπιτικό!

   Ο πατέρα μου είχε φτιάξει μια αυτοσχέδια ράμπα, ο αδελφός έσπρωχνε το αμαξίδιο με την πραμάτεια στη ανηφόρα, κάπου του΄ φυγε το πόδι κι’ έπεσε, εγώ άρχισα να τσουλάω, το αμαξίδιο του’ μπαρε και’ γω βρέθηκα ανάσκελα με τα παράλυτα πόδια μου στο κεφάλι, σφαδάζοντας απ’ τους  πόνους! Ίσως εκεί ο Θεός με συμπόνεσε, κάτι ψέλλισα, όμως είπα : Up Απόστολε Up! Never Give Up Απόστολε     Never Give Up! Never, Never Give Up!!!

   Με το που μπήκα στο σπίτι  κοιτάζοντας τα ντουλάπια είπα: «Δεν είν’ αυτό σπίτι για μένα, αυτό είναι σπίτι για Γίγαντες και’ γω πια, ένας άνθρωπος των εκατόν ογδόντα δύο(182 cm) εκατοστών, είτε το δέχομαι, είτε δεν το δέχομαι είτε το παραδέχομαι είμαι ένας Νάνος, Νανος των 100 cm! Δεν πειράζει τώρα το'χω  μάθει καλά και μάλιστα στην πράξη, OJT που λένε και οι σύγχρονοι πολιτισμένοι On the Job Training δηλαδή Εκπαίδευση στην Πράξη!!!

    Εκεί κάπου όμως για μια ακόμα φορά έκλαψα κι’ίσως το Θεό για μια ακόμα φορά επικαλέστηκα! Μα πάλι απ’ αυτές τις σκέψεις ξέφυγα! Ίσως είχα μάθει να ξεφεύγω και στη ψυχή μου να καταφεύγω κι’ομολογώ μ’όλη μου την ειλικρίνεια, τον καλύτερο Άγιο τον βρήκα στο Κουράγιο!

    Η Ζωή συνεχίζεται Σπύρο μου, ακόμα και στις Κηδείες αυτό δε λέμε στους Συγγενείς σαν παρηγοριά! Αυτό σου φωνάζει, όπως και να’χει, η ίδια η Ζωή και η ίδια η Φύση σου  δυνατά και θα’λεγα Εκκωφαντικά και σαν Ηχώ Απόστολε ακούς πείσμονα το “Never Give Up! Never Give Up! Never Give Up ……..! Έτσι δε νιώθεις την Ελπίδα, σα λεπίδα που θα σου κόψει την Καρωτίδα!

   Mετά  την Καταιγίδα και τη Φουρτούνα πάντα ακολουθεί η Γαλήνη και σιγά σιγά και διστακτικά η Χαρά κι’η Ευτυχία! Είδε τα λατρεμένα του παιδιά, τ’ αγκάλιασε σφιχτά, πήρε δυνάμεις από αυτά! Έπαιξε μαζί τους, έτρεξε σε ανταγωνισμό με το μεγάλο του γιο, αυτός με το αναπηρικό αμαξίδιο κι’ ο γιος του με το ποδήλατο!

   Επισκέφτηκε στις Πλαταιές το Χώρο που πετούσε με το παραπέντε, αποχαιρέτησε με συγκίνηση το άλογό του το οποίο και χάρισε σ’ αυτόν που το περιποιόνταν! Αν ήθελε μπορούσε να ξαναπετάξει, μου είπε,  όμως η βοήθεια που θα χρειάζονταν από τους άλλους θα’ ταν τεράστια κι’ αυτό δεν το ήθελε! Έτσι μια μεγάλη Αγάπη, ύστερα από ακατάλυτο δεσμό είκοσι (20) ετών, για πάντα έσβησε, μένοντας για πάντα στο άλμπουμ των επιλεκτικών μας αναμνήσεων! 

   Ναι επιλεκτικών Αναμνήσεων κι'ανάμεσα  κάποιων συγκλονιστικών συγκινήσεων σαν κι'αυτόν του Ελβετού Πιλότου, με τον τραγικό του θάνατο από κατώρευμα στα μυτερά βράχια των οροσειρών του Μεξικού! Δυο μέρες πριν το δικό μου, παρ'ολιγον, μακελειό! την αναγγελία άκουσα από τον ασύρματό μου από μια γυναικεία φωνή πνιγμένη στο κλάμα! 

  Την επόμενη αυτού του Οικτρού θανάτου δεν πετάξαμε σ'ένδειξη Πένθους και Συμπαράστασης, παρά του ότι πήγαμε στο Βουνό! Μας είπαν ότι στο Μεξικό  όταν κάποιος πεθαίνει, είναι σαν τον Ηθοποιό που με το τέλος της παράστασή υποκλίνεται στο κοινό, απολαμβάνοντας το χειροκρότημά του πριν εξαφανιστεί πίσω απ'τη σκηνή! Εκεί μας ζήτησαν να χειροκροτήσουμε για ένα λεπτό! Το χειροκρότημα και οι επευφημίες σ'αυτό το λεπτό ήταν ότι πιο Συγκινητικό είχα μέχρι τότε αισθανθεί στο βιολογικό μου οδοιπορικό! 

   Και ομολογώ πως δεν ήταν η πρώτη φορά που μάρτυρας 'ημουν από κοντά ενός τέτοιυ τραγικού περιστατικού! Όμως εμάς τους περισσότερους, για να μην μονοπολώ, τίποτα , μα τίποτα δε μας έκαμπτε! Άλλωστε ήταν τόσα και τέτοια τα Θέλγη τ'ουρανού που όποια αναστολή στη στιγμή την καίγανε! Ίσως γιατί η ψυχή μας αισθανόμαστε πως ,όπως και να'χει, Ιπτάμενη στο διηνεκές θα ήτανε! Άλλωστε ο Φίλος μου Σπύρος πόσο μα πόσο χαρακτηριστικά αυτό το πάθος περιέγραψε σε κάποιους του στίχους, που τυχαία έπεσαν στη ματιά μου και αμέσως σκίρτησαν την Καρδιά μου:

Στα Ρίσκα τις Ζωές μας Αναλώσαμε 

Κανόνες παραβήκαμε κι'αλώσαμε!

Ποτέ τους Εαυτούς μας δε Μαλώσαμε

αντίθετα Εκείνους Καμαρώσαμε!

Στα Ρίσκα τις Ζωές μας Αναλώσαμε

μα ούτε μια Στιγμή δε Μετανιώσαμε!

Στο Λίβα των Κινδύνων μέσα  Λιώσαμε

μ'ακόμα και στο Χάρο δεν Κωλώσαμε! 

    Ας επανέλθουμε όμως  στα τωρινά μας Ίχνη! Λένε ότι ενός κακού μύρια έπονται, αν και οι έννοιες του κακού και του καλού διέπονται σε πολλές περιπτώσεις για να μην πούμε πάντα από σχετικότητα! Ναι η γυναίκα του και μητέρα των παιδιών του σιγά, σιγά απομακρύνθηκε! «Έτσι συμβαίνει, Σπύρο μου είπε, μου το είπαν και οι Γιατροί και’ γω το καταλαβαίνω, αυτό που ζούσα ήταν άλλο είδος Ζωής!»

  Δέχθηκα τις απόψεις του, ασπαζόμενος για μια ακόμα φορά το Μεγαλείο αυτού του Ανθρώπου, αυτής της Ψυχής! Τις δέχθηκα μεν αλλά δεν τις αποδέχθηκα! Για μένα αν τα ένστικτα υπερισχύουν της Λογικής, η αδιαφορία του Συναισθηματισμού και της ανωτερότητας, ο Εγωισμός του Αλτρουισμού  και η Αναλγησία της Θυσίας, τότε  μιλάμε, αν μη τι άλλο, για υποβίβαση του Ανθρώπου στο κεφάλαιο του Ιδανικού, της Ανωτερότητας, του Ηθικού  ορθολογισμού και καθωσπρεπισμού!

   Ναι εκεί είναι που μιλάμε για τη σωρεία και μάζα των πολλών ή απλούστερα των κοινών θνητών όχι των λίγων, ιδιαίτερων και εκλεκτών, όπως διδάσκει το σύνολο των Θρησκειών, καθώς των Φιλοσόφων και Σοφών!

   Σημασία για μένα έχουν τα άφθαρτα και όχι τα φθαρτά! Τα ψυχικά και όχι τα σαρκικά, τα ωραία Χείλη, τα ωραία Στήθη, η γρανιτένια στύση,  η Μητρομανία για παράδειγμα κτλ, κτλ, κτλ, κτλ, κτλ!

   Για μένα ο πραγματικός Έρωτας Απόστολε, και δεν παρηγορώ αλλά απολύτως στοχαζόμενος σοβαρολογώ, είναι Αυτός που εκ των έσω αστείρευτα κι’αέναα εκπηγάζει! Αυτός που όταν το λίμπιντο κι’ αυτή η ακατανίκητη έλξη  και ορμή απόλυτα καταλαγιάσουν, έστω ακόμα κι’ από απρόβλεπτο γεγονός η επαφή των δυο έχει την ίδια γεύση, όπως την πρώτη φορά! Ναι αυτή ήταν  Γυναίκα, όχι η Γυναίκα της Ζωής σου, το έτερόν σου ήμιση, που είπαν και οι Σοφοί εκεί στο περίφημο Συμπόσιο του Πλάτωνα! 

   Και θα μου επιτρέψεις να συνεχίσω για λίγο Άλλωστε στα πιο πολλά Ζευγαρωμένα και απολύτως συντροφικά Όντα, κυρίως τα Πτηνά – Αετοί – Γεράκια – Παπαγάλοι – και όχι μόνο, έτσι συμβαίνει, δηλαδή κάνουν έρωτα μόνον όταν θέλουν να τεκνοποιήσουν και δεν αναγάγουν τον Έρωτα σε αυτοσκοπό, ούτε και αλλάζουν σύντροφο κατά το δοκούν, όπως συμβαίνει με τα κερασοφόρα Ζώα, πρόβατα, γίδια κτλ, εξ’ ου και ο  «Κερατάς» στη Συνομοταξία μας!

    Εκεί στο σημείο αυτό ειλικρινά μέμφω το Θεό που έκανε το λίμπιντο τόσο ισχυρό κι'αναλογίζομαι ότι ίσως αυτό να'ναι το σημείο που ο Διάβολος υπερίσχυσε στο Θεό, γιατί κατά κανόνα σ'ότι κακό στη Ζωή και να δω, εκεί ναι αναγάγω τον κάθε πειρασμό και τον όποιον αμαρτωλό, τις πιο πολλές φορές διστάζω να κατηγορώ!

    Όμως νιώθω πολλές φορές ένα Αόρατο μάτι πως τα πάντα παρακολουθεί κι'όπου κρίνει πως η δικαίωση εκπηγάζει σαν αμοιβή, απλόχερα αυτή θα δοθεί! Φυσικά η διακριτικότητά μου δε μου επιτρέπει περαιτέρω στα προσωπικά του Απόστολου να μπω!

   Μετά στο σπίτι του που  με τον πηγαιμό του σ’ αυτό του φάνηκε πως όλα είχαν αλλάξει, από τις δυσκολίες, παρά τις κάποιες αλλαγές που ήδη είχαν γίνει – Ράμπες σε κάποια σημεία κτλ -!

  Όμως καλή η περισυλλογή και η φιλοσόφηση αλλά ας επανέλθουμε στα τρέχοντα του Απόστολου, που πείσμονα επιμένουν εν αγνοία του φυσικά ακατάπαυστα να μας διδάσκοντας να μας συμβουλεύουν!

   Τα προβλήματα, προβλήματα κι’ οι πόνοι αφόρητοι! Ώσπου ήρθε ο «Θαυματοποιός!» Ποιος ειν'αυτός μα ο Ιπτάμενος Γιατρός της Πολεμικής μας Αεροπορίας – Χειρούργος Ορθοπεδικός και όχι μόνον – Οδυσσέας Παξινός! Αυτός ο Γιατρός του Παγκόσμιου Φαινόμενου των Κρίκων του Λευτέρη Πετρούνια και της Εθνικής μας ομάδας!

    Είχαν περάσει δύο χρόνια  από εκείνη την τρομερή περιπέτεια στο Μεξικό κι’ ο Γίγαντας είχε σοβαρά προβλήματα πόνων και όχι μόνο, που ο συνεχιζόμενος Γολγοθάς του τον έφερε στο Θαυματοποιό Παξινό!

    Μία εγχείρηση δεκατριών (13) ολόκληρων ωρών σε δύο δόσεις με μεταξύ τους διαφορά δύο ετών και άγνωστο αριθμό φιαλών Αίματος, για γενική επισκευή σπονδυλικής στήλης και όχι μόνο, καθώς ένα μυστικό! Ένα μυστικό που ο Απόστολος το έμαθε από μένα, ομολογώντας μου πως δεν το ήξερε! Ποιο; Αυτό των δύο ακόμη πνευμονικών εμβολών κατά τις επεμβάσεις  αυτές, για να φτάσουμε συνολικά στις πέντε (5)!

     Ναι μου το αποκάλυψε ο ίδιος ο Κύριος Παξινός, που κάπου μ’ ήξερε και μ’ είχε βοηθήσει τα μέγιστα σε μία αποτυχημένη εγχείρηση μηνίσκου στο αριστερό μου πόδι, που είχα κάνει στο Νοσοκομείο κατόπιν παλαιότερου χτυπήματος από πτώση με αλεξίπτωτο!

    Θυμάμαι ότι τον έφεραν επειγόντως, μετά από αφόρητους πόνους και απίστευτο πρήξιμο στο ύψος του Μηρού, ημέρα Σάββατο! Θυμάμαι ακόμα τα λόγια του: «Κύριε Κίκερη τώρα θα κάνετε μεγάλο κουράγιο γιατί, οι πόνοι θα είναι αφόρητοι, όμως αν αυτό το πόδι δεν τεντώσει, θα μείνετε με προβλήματα για όλη σας τη Ζωή!»

    Ναι αυτός μου το είπε για τον Απόστολο και τις πνευμονικές του δύο (2) εμβολές, όταν τον κάλεσα στο τηλέφωνο και με ρώτησε, πώς και τον πήρα: «Σας πήρα για να σας Συγχαρώ πέραν των άλλων, αν και σας έχω εκθειάσει επανειλημμένως στο διαδίκτυο, για το θαύμα που κάνατε στον Απόστολο  Μαυροθαλασσίτη!»

    Σαν λάφυρα  από αυτές τις δέκα τριών (13) ωρών συνολικά επεμβάσεις σε δύο δόσεις ο απόστολος κράτησε σαν φυλαχτό το Μεγαλείο και την Ευγνωμοσύνη για τον Σωτήρα του, καθώς όλα όσα του είχε αφαιρέσει - λάμες, βίδες κτλ – από τις ημιτελείς επεμβάσεις δέκα τριών (13) επίσης ωρών των Μεξικανών Γιατρών, που όμως με υπερπροσπάθειες τον κράτησαν Ζωντανό!

    Και τα περίεργα αξιοπρόσεκτα, στις 6/2/2009 συνέβη το κακό και στις 6/2/2011 το κακό αποκαταστάθηκε, όσο βέβαια ήταν  δυνατόν στο 251 ΓΝΑ (Γενικό Νοσοκομείο Αεροπορίας), αυτό το θαυματουργό Νοσοκομείο, που τόσο έχω εκθειάσει στις εκδόσεις και δημοσιεύσεις μου, από προσωπική εμπειρία, για το Ιερό του Έργο, ονομάζοντας αυτού τους Γιατρούς - Άγγελους με τ’άσπρα- με τον Κο Παξινό και Όχι μόνο Θαυματοποιούς!

     Και για να  το αποσαφηνίσουμε απολύτως 6 Φεβρουαρίου του 2009 έγινε η Ζημιά, 24 Ιανουαρίου του 2011 η εισαγωγή στο 251ΓΝΑ για πρώτη φορά, επέμβαση στις 6 Φεβρουαρίου 2011, με εξιτήριο στις 14 Φεβρουαρίου του 2011!

    Εισαγωγή για δεύτερη φορά στο 251 ΓΝΑ σαν ειδική περίπτωση στις 5 Φεβρουαρίου του 2014, επέμβαση 6 Φεβρουαρίου 2014, με έξοδο απ’ το Νοσοκομείο στις 8 Φεβρουαρίου 2014 

   Και το Σασπένς με Happy End ας πούμε ότι έλαβε χώρα στο ενδιάμεσο των δύο αυτών επεμβάσεων ήτοι στις 19/2/2012 ! Έτσι κάπως μετά από τρία χρόνια και δέκα τρεις ημέρες είδαμε αυτόν τον Γίγαντα Ψυχής να θωπεύει στοργικά το μέσον, που θα τον ανέβαζε για πρώτη φορά μόνο του, στο πρώτο του Ραντεβού με το Λατρεμένο του Ουρανό!

  Εκεί στο Φυσικό του Χώρο,  που πολυδιάστατα είχε γευτεί, όμως σε κάποια νέα διάσταση πλέον με το δικό του υπέρ ελαφρό Αεροπλάνο! Αυτό το ειδικά διασκευασμένο για άτομα της δικής του κατάστασης, με  όλους  τους απαιτούμενους  Χειρισμούς μόνον εκ των άνω άκρων!!! 

   Το «εκπληκτικό» ήταν ότι μου είπε πως κάνει Loop και Roll! Τον άφησα στην Αίγλη του και ούτε που καν τον Ενθουσιασμό και τη φόρα του  άγγιξα κι’ ας είχα τόσα διδακτικά και προληπτικά για την περίπτωση, να του πω! Όμως του συνέστησα να μην τα ξανακάνει, γιατί για τη μέση του κάθε άλλο παρά  κάνει! 

   Εδώ ίσως εκπλήσσονται εκτιμώ όλοι οι Ιπτάμενοι Συνάδελφοί μου στην Πολεμική Αεροπορία, καθώς οι Τεχνικοί και όχι μόνο! Ναι σε πτήσεις Σόλο, αυτός που δεν είχε ιδέα από πτήσεις με Αεροπλάνα και τα χρησιμοποιούσε σαν μέσα κορεσμού, των άκρως επικίνδυνων σπορ που εκείνος είχε καταστήσει τρόπο Ζωής! Όσο για το πόσες ώρες χρειάστηκε για να πάει Solo; Είκοσι (20) εξόδους της τάξεως των σαράντα (40) λεπτών εκάστη, τουτέστι δεκατρείς (13) ώρες  και είκοσι (20) λεπτά!!! 

   Σήμερα ο Απόστολος που γεννήθηκε στις 5/8/1965 είναι στα εξήντα (60) του χρόνια, με την καρδιά του και τη ψυχή του σαν τότε που ήταν δεκαοκτώ (18) και Δέκα εννιά  (19) ετών! Κι’ αυτό γιατί τα Κουράγια του ήταν εξαιρετικά και ίσως μοναδικά, ενισχυόμενα έτι περαιτέρω από του Τσώρτσιλ το Σπουδαίο το Never Give Up! Never Give Up! Never Give Up!

    Αυτόν που τον σε απελπισία κόσμο ενθάρρυνε ενισχύοντας το Ηθικό του, ώστε να μη καταστεί  ανελεύθερος και οικτρά καταπιεσμένος από ένα Τέρας! Τον δε Απόστολο να θεωρείται εξαίρεση κατά την Επιστημονική Κοινότητα σε ποσοστό κατά τη Γνώμη μου ένα στα εκατό, φέρνοντας  μια βαρύτατη αποστολή, χειρότερη εκτιμώ της Σταύρωσης του Χριστού, σε αίσιο πέρας!

    Στις  9/2/2025  - ίσως μη τυχαίο κι’ αυτό  - εννοώ το Φεβρουάριο, ήμουν καλεσμένος στο σπίτι του, να τον δούμε και να τον Χαρούμε με τη Συμβία μου Γεωργία, αυτόν και τους εξαίρετους αγαπημένους του, που τον συντροφεύουν! 

  Πήγαμε για μία Εθιμοτυπική επίσκεψη που θα κρατούσε ως είθισται, δύο, δυόμιση ώρες και κράτησε έξη και, ένεκα εσπευσμένης δικής μου αποχώρησης, λόγω του ότι έπρεπε να παρευρεθώ στην Κοπή Πίτας της Αερολέσχης Δεκελείας, όπως είχα υποσχεθεί στον Εξαίρετο Φίλο μου και ιδρυτή της, Ανυπέρβλητο Ηλία Σοφιανό!

    Φυσικά και δεν τελείωσα – μου είναι αδύνατον  να τελειώσω – μ΄έναν Άνθρωπο που στην Τόλμη, το Θάρρος και την Πάλη ενάντια στη Μοίρα, το Χάρο και το Θάνατο, που τόσο έντονα φλερτάρισαν με τον τελειωμό του, με πλέον πιθανό κατά την ταπεινή μου άποψη, για να τον καταστήσουν παράδειγμα προς μίμηση, τόσων ανθρώπων αναγκαιούντων βασικής στήριξης και υποστήριξης!

 

Απόστολε Θεόσταλτε

και Πόσα δε μας Δίδαξες!

Εσύ Ιεραπόστολε

που’ τε τη Μοίρα Δίκασες!

***

Μοίρα γιατί τον Δίκασες, τον Έβαλες στο μάτι

και τα φτερά του τσάκισες επάνω στο Μεράκι!

Μοίρα γιατί του φόρτωσες βαρύ Σταυρό στην Πλάτη

Βαρύτερο κι’ απ’ του Χριστού στα Θεία του τα πάθη!

 ***

Πίστευες πως τη Σταύρωση Θνητός πέρα δε βγάζει

και διάλεξες  Απόστολο τη Δοκιμή να κάνει;

Μα το’ δες Μοίρα λάθεψες κι’ οι Μοίρες κάνουν Λάθη

μια κι’ είδες τον Απόστολο και Μοίρες πως διδάσκει!

*** 

Το’ δες  θαρρώ μισός θνητός πως μοιάζει στο Χριστό

όταν σηκώνει κι’ απ’ αυτόν βαρύτερο Σταυρό;

Το΄ δες θαρρώ τ’ αδύνατο πως κάνει δυνατό

της Φύσης τ’ ακατόρθωτο Μοίρα  μου  Μπορετό;

 ***

Απόστολοι διδάσκουνε Μοίρες τε και Θεούς

Οσίους τε και Άγιους, παράλυτους Αητούς!

Είναι αυτοί που λεν ποτέ, τα Χέρια μας ψηλά

και Ζωντανεύουν Όνειρα ακόμα και Νεκρά!

***

Είν’ της Ψυχής Πανμαχητές  Λόγων Τιμής, Όρκων ψυχής,

Ψυχής μακράν Ηρωικής,  ψυχής των πόθων μιας Ζωής

Ζωής εξόχως  ζηλευτής, εν Ουρανοίς και επί Γης

Ζωής βαριά τραυματικής, μακράν θαρρείς θαυματουργής!

***

Όπως κι’ εκείνος Μοίρα μου, στο θάνατο κι’ αν έφτασε

τα Όνειρά δεν έθαψε, βαριές Πληγές ξεπέρασε!

Ελπίδες του Ανέστησε κι’ ας Συμπληγάδες πέρασε

μα σαν στην Ιθάκη έφτασε απ’ τη χαρά του έλαμψε!

***

Και σαν στο σκαρί ανέβηκε, αισθάνθηκε βραβεύθηκε

μ’ έπαθλο που παντρεύτηκε και σφόδρα ερωτεύθηκε!

Ψηλά εκείνο σήκωσε νιώθοντας πως γιατρεύτηκε

κι’ εκεί το ευχαρίστησε λες κι’ αποθεραπεύτηκε!

***

Με στήριξες και σ’ έβλεπα σαν τίμιο Σταυρό

του ψυχισμού μου  μίλησες, βαθιά το Ηθικό!

Σ’ ευγνωμονώ του ψέλλισε, που τόσα σου χρωστώ

μα μη  νομίσεις σ’ απατώ κάθε που θα πετώ!

*** 

Σ’ εσένα πάντα θα γυρνώ και θα σ’ ευχαριστώ

 κι’ όσο περνάει ο καιρός, τόσο θα σ’ αγαπώ!

Ώσπου μια μέρα θα στο πω το Μέγα Μυστικό

μαζί σου θέλω να θαφτώ σαν θα αναληφθώ!

 ***

Γιατί μας το’ παν  οι Σοφοί, πετάει η Ψυχή

πριν σ’ αρχαγγέλου το κορμί αυτή να εισαχθεί

γι’ αυτό και’ γω ευελπιστώ, πως θα’ μαστε μαζί

μ ’ελεύθερά μου τα φτερά, να’ ρχόμαστε στη Γη!

 ***

Έτσι κάπως Απόστολε κατέστης Θρυλικός

των πληγωμένων Αετών, θαρρώ ο Πλοηγός!

Κοινός θνητός ξεχωριστός, της Σταύρωσης Σταθμός

και του Χριστού μας Αδελφός, που Χαίρει κι’ ο Θεός!

***

   Πριν κλείσω οφείλω να πω ότι υφίσταται ένα  εξαίρετο Βίντεο  στο YOUTUBE με στοιχεία https://www.youtube.com/watch?v=WErHvez9C6E και τίτλο “Επιζώντες”  που αρκούντως έχει παιχθεί τόσο στην Αγγλία όσο και τη Ρωσία, όποιος δε το δει, θαρρώ θα με θυμηθεί!

   Επίσης υπάρχει ένα βιβλίο γραμμένο από  τον ίδιο, με σημειώσεις μέσα στους πόνους και τους προβληματισμούς του, δικής του έκδοσης του 2010  με τίτλο ο “Φίλος από το Μεξικό” και τη Διευκρίνηση ότι πρόκειται για “Αληθινή Ιστορία!”

   Να το κρίνω λογοτεχνικά και ουσιαστικά αν και δεν μου επιτρέπεται, Απόστολε θα μου επιτρέψεις: Το βιβλίο υστερεί από το Ύψος και το Μέγεθος που θα έπρεπε, γιατί του άξιζε να σταθεί, λόγω της ανυπέρβλητης συνεισφοράς του στη Διδαχή!  Βασική Αιτία, κατά την άποψή μου, η μετριοφροσύνη σου και η ταπεινότητά σου σαν Άνθρωπος και Προσωπικότητα!

  *Θα κλείσω τούτη τη γραφή, το Χρέος μου να βγάλω, με τόσα που μ’ενέπνευσες  Απόστολε να γράψω! Κι’αν κάπου βρε Απόστολε με έκανες να κλάψω,  μία μαζί σου πτήση μου θα ήθελα να κάνω, κι’ας ειν’ για μένα η στερνή κι’ας μη ξαναπετάξω!

                      Με ξέχωρη  Αγάπη, Συγκίνηση και Τιμή

                      καθώς άπειρη Εκτίμηση για τη Διδαχή!

                         Ο Συνάδελφός σου

                          Σπύρος Κίκερης.