ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΚΟΡΝΤΕΟΝ!

 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΚΟΡΝΤΕΟΝ!

   "Η Μάνα σφάζει το Παιδί και το Παιδί τη Μάνα, Πατέρας την Κόρη του πηδά και την ωθεί στο δράμα και τη Γυναίκα του χτυπά σαν σε Γιορτή Καμπάνα κι’η Κοινωνία που πονά δήθεν ξεσπά σε κλάμα, μα εύκολα τα ξεπερνά σ’υποκρισίας διάβα!"

   Παλιάνθρωποι Απάνθρωποι Βρωμιάρα Πολιτεία που πίνεις τη μετάληψη σαν την οινοποσία και φέρεσαι διαβίουσα σε Άγια Κοινωνία, ενώ γνωρίζεις και καλά βιώνεις σ'αμαρτία!

   Κοινωνία Ακορντεόν, Πολιτών Υποκριτών, Αφελών και Πονηρών, με ποιόν Άνω Ποταμών!

   Πάλι πέσαμε από τα σύννεφα σήμερα, λες και δεν υπήρξε χθες, προχθές, αντιπροχθές! Πάλι πέσαμε από τα σύννεφα χωρίς αλεξίπτωτα και ω του θαύματος πάλι σωθήκαμε και ούτε πληγωθήκαμε!

   Πάλι οι βιαστές τη δουλειά τους έκαναν – παλιά τους τέχνη κόσκινο – κάνοντας ένα δωδεκάχρονο παρθενάκι, μπουγαδοκόφινο! Με το ενδιαφέρον για το όργιο πάλι «ζόρικο» και όπως πάντα «όψιμο!»

   Πάλι δεν υπάρχουν «Γονείς», δεν υπάρχουν «Σχολεία», δεν υπάρχει «Παιδεία», «Κοινωνία», «Πολιτεία», «Νομοθεσία», «Ευαισθησία», Αστυνομία «Δικονομία», «Αυτοδικία» και οι πιο θερμόαιμοι «Γαμώ την Κοινωνία!»

   Αλήθεια έκατσε κανένας σοβαρά να σκεφτεί το τι και το γιατί; Να βρει μωρ’ αδελφέ τις στην ουσία αιτίες κι’αφορμές και το πιο απλό φίλοι -ες – αν ανάμεσα στους άλλους που συλλήβδην κατηγορούμε σαν άψογοι αγορητές πολιτικής αγωγής και άψογης διαγωγής είμαστε αλήθεια και΄μεις, που τώρα ωρυόμαστε και για το δίκιο ξεσκιζόμαστε;

   «Στήριξη Πολιτείας δε γίνεται με λόγια» είπε στην πράξη ο Σωκράτης, συνεχίζοντας στον Κρίτωνα, που έντονα τον παρότρυνε για φυγή και δραπέτευση ποικιλοτρόπως, «ή νομίζεις» ότι είναι δυνατό να υπάρχει ακόμα και να μην έχει ανατραπεί εκείνη η πόλη

στην οποία οι αποφάσεις των δικαστηρίων δεν ισχύουν, αλλά καθίστανται άκυρες και ανατρέπονται από ιδιώτες;» Συνεχίζοντας ακάθεκτος στην ειλημμένη του απόφαση για
την εκτέλεση της θανατικής ποινής του «Είτε, λέει, μας στείλει η πόλη στον πόλεμο για να πληγωθούμε ή να σκοτωθούμε είτε μας ρίξει στη φυλακή, αν δεν την πείσουμε για να γίνει αλλιώς, πρέπει να την υπακούσουμε, και δεν θα πράξουμε δίκαια αν αποφύγουμε τη στράτευση, αν υποχωρήσουμε ή αν λιποτακτήσουμε στον πόλεμο ή αν αποφύγουμε τιμωρία του δικαστηρίου. Σίγουρα είναι ανόσιο να συμπεριφερόμαστε βίαια στη μητέρα και τον πατέρα! Όμως σ’ερωτώ δεν είναι πολύ περισσότερο άσχημο έτσι να φερόμαστε στην πατρίδα;».

   Αυτά έλεγε ο Σωκράτης υπέρ της Πολιτείας και των Νόμων, πριν υπέρ τούτων εκτελέσει εθελουσίως το ούτως ή άλλως «αποτρόπαιο» θέλημά τους!

   Εμείς εξακολουθούμε να συμπεριφερόμαστε στα σοβαρά σαν αστείοι και στα αστεία σαν σοβαροί, περιοδικά δε σκληροί και κυνικοί, μέχρι ο αχός να καταλαγιάσει και τ’άδικο και το πρόστυχο ξανά ν’αγιάσει και τόπο στο άτοπο να πιάσει!

   Ζούμε σε μια πολιτεία όπου ο Άδικος κι’ο παράνομος είναι πιο ευτυχισμένος από το δίκαιο και νομοταγή, ζούμε σε μια ουτοπία, που την ονομάζουμε Κοινωνία κάνοντας στο μέγιστο της ζωής μας ότι δεν βλέπουμε δεν ακούμε και δεν καταλαβαίνουμε κι’απλά για να παρηγορηθούμε τον εαυτό μας ο καθένας απ’το σύνολο που αδιαμφισβήτητα υπάρχουμε και συνιστούμε, εξαιρούμε!

   Οι βιαστές, οι εκβιαστές, οι διακινητές, οι μαστροποί, οι προαγωγοί, οι αποπλανητές, τα κτήνη, τα αποβράσματα κι’ανάμεσα ο Πατέρας Τέρας και η Μητέρα Μαιτρέσα και εταίρα σε γιο και θυγατέρα, καθώς η Θεία Αγία Θέκλα, που θέλουν απριόρι Ηλεκτρική Καρέκλα και μαζικό ευνουχισμό με εξοστρακισμό, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την αθωότητά τους, επικαλούμενοι την άψογη συμπεριφορά τους ή την εκ πραγμάτων ένδειά τους, που έκαψε και παρέκαμψε τα ηθικά ερείσματά τους, ζητώντας εν τέλει και τα ρέστα εις την της Αθωότητας φιέστα!

   Ναι στην της Αθωότητας Φιέστα, που όλοι μας λίγο πολύ είμαστε συνεργοί είτε ενεργοί είτε παθητικοί, φανατικοί του καναπέ και του θεάματος οπαδοί!

   Κι’η Πολιτεία, πολιτεία, ως συνήθως ενδοτική στου να χαριστεί, ή έστω για λίγο να κάνει τη σκληρή, μέχρι το θέμα να ατονήσει ρουτινιάζοντας και φυσικά να ξεχαστεί στην αέναη των γεγονότων ροή!

   Μπορεί η κατάσταση αυτή να συνεχιστεί, με ανίσχυρη και ευνουχισμένη τη βασική Νομική Αρχή που θέλει την Ποινή αφενός απριόρι Τιθασευτική και ασυζητητί παραδειγματική και αποτρεπτική;

   Στη Ελληνική Δικονομία οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους, άλλα λέμε κι’άλλα

εννοούμε κάνοντας το οικοδόμημά της «Πύργο της Βαβέλ», τουτέστι μη συνεννόησης, μιας κάλπικης και ιδιοτελούς πρόθεσης!

   Φτάνοντας στο σημείο παραμονές εκλογών τις πύλες της κολάσεως ν’ανοίξουμε επιτρέποντας σε Διαβόλους και τριβόλους στο δήθεν Παράδεισο να εξέλθουν για να γκρεμίσουν συθέμελα ότι όρθιο είχε απομείνει, μ’αυτονόητα αντίστροφη ανταμοιβή, στον του πατέρα Κοσμά δίδαγμα «του περί μη ζητείν ανταπόδοσιν παρά των ευεργετηθέντων!»

   Αν νομίζετε ότι μπορούμε έτσι σαν Κοινωνία και Πολιτεία να συνεχίσουμε, συνεχίστε! Αν όχι συνεγερθείτε, πιέστε, μέχρι βία ασκείστε, ώστε οι Λέξεις και οι έννοιες τουλάχιστον στη Δικονομία ν’αποκτήσουν το πραγματικό τους νόημα, όπως αυτό περιγράφεται με σαφήνεια στο Λεξικό του ακριβολόγου Μπαμπινιώτη και όχι στο ατύπως αντίστοιχο του Κάθε Ιούδα Ισκαριώτη καθώς Αρχών και Αξιών Προδότη!

   Όχι δε γίνεται, δε μπορεί να θέλουμε τη δικαιοσύνη με κάλπικη ζυγαριά, καθώς, μονόφθαλμη, κωφή και ιδιοτελή, με μάτια κλειστά ή προσχηματικά ανοιχτά! Νόμοι

τώρα λοιπόν και πιστή εφαρμογή, αν θέλουμε τούτη η Χώρα και τούτη η Κοινωνία απ’τις πολυετείς παθογένειες, τα ειδεχθή εγκλήματα και τα ανοσιουργήματα οριστικά και αμετάκλητα ν’απαλλαγεί!