ΟΙ «ΒΛΑΧΟΙ !!!» 

*Από τους Βράχους κίνησαν σαν τους Σταυραϊτούς

τους Βράχους κάναν δύναμη, όνειρα τους καημούς

το Όραμα ιδανικό στους αναστεναγμούς

μέχρι που κατακτήσανε στεριές κι’ωκεανούς!

 

*Άλλοι «Παλατιανοί» κι’άλλοι «Παρακατιανοί»

μα η Χάρη στη Δικαίωση αντικειμενική!

ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΥΤΟΙ!

*«Προς άρση Παρεξηγήσεων και παρανοήσεων!»

Οι Άνθρωποι που θα μπορούσαν να εξαγοράσουν

την όποια μου κρίση ή θέση μου στις όποιες  συγγραφές μου

λυπάμαι πολύ, όμως ακόμα δεν έχουν γεννηθεί!

 

*Διευκρίνιση – αποσαφήνιση -  δηλώνω υπεύθυνα ότι σε τούτη τη γραφή δεν πρόκειται να υπεισέλθω σε πλοκές και διαπλοκές, ούτε να αναλωθώ προτίθεμαι σε αμφιλεγόμενους εμφύλιους και ποικίλες σκοπών προστριβές! Απλά ευθαρσώς δηλώ, ότι σε ένα θα σταθώ, στη μεγάλη εικόνα, που άλλαξε το πολιτιστικό, πολιτισμικό, τουριστικό και εμπορικό ρουν της γενέτειράς μου και όχι μόνο!

*Αδελφοί Τέφα!

Αυτοί οι άνθρωποι αυτοί, αυτοί οι «παρακατιανοί»

που θάλασσα ούτε στον ύπνο τους ίσως δεν είχαν δει

αξίζουν ξέχωρη Τιμή και Εύγε, απ’τη ψυχή

για προσφορά Μοναδική στης Πρέβεζάς την αλλαγή! 

   Δεν τους ξέρω, ακουστά τους έχω, μια φορά πέρυσι το καλοκαίρι στην πρωινή του λιμανιού βόλτα μου ο παιδικός μου φίλος Πάνος Καράμπελας με φώναξε από το εσωτερικό της Καφετέριας που βρίσκεται πλάι των Δικαστηρίων: «Σπύρο έλα να σε κεράσουμε ένα καφέ.»

   Πήγα πράγματι προς το μέρος του, ήταν μαζί δυο ακόμα άτομα, «από δω οι Αδελφοί Τέφα» μου είπε, αναφέροντας τα μικρά τους ονόματα, που δεν τα θυμάμαι!

   Πάνο μου του είπα: «Καφέ δεν πίνω, ο τελευταίος καφές που ήπια ήταν όταν ήμουν υποψήφιος στη Σχολή Ικάρων, γιατί δούλευα σκληρά και διάβαζα μέχρι αργά, πίνοντας νεσκαφέ που ίσως μου’κανε και ζημιά!»

   Δεν κάθισα πάνω από εφτά (7) λεπτά, τους ευχαρίστησα και τους αποχαιρέτησα με το σύνηθες «Χαίρω Πολύ!» Όμως εδώ το «σύνηθες» ήταν ειλικρινά «ασύνηθες!»

   Επέπληξα τον εαυτό μου στη σιωπηλή μου περισυλλογή «έπρεπε να καθίσεις Σπύρο» είπα «έπρεπε να καθίσεις και κάτι να πεις σ’αυτά τα παιδιά!»

   Αλήθεια ποια ήταν αυτά τα παιδιά; Το όνομά τους ήταν γνωστό στο επίθετο, προσωπικά πολλές φορές τα είχα σκεφτεί και έτσι από μόνος μου με το μυαλό μου τα είχα συγχαρεί! Γιατί;

   Γιατί ήταν αυτά που μεταμόρφωσαν εκ θεμελίων. κατά την ταπεινή μου άποψη, τη γενέτειρα, ναι αυτά που την πήραν από το τίποτα και την έκαναν όχι κάτι, αλλά κάτι πολύ παραπάνω από κάτι, την έκαναν διάσημη και μάλιστα διεθνώς!

   Είναι αυτά που έκαναν την Πρέβεζα με δυο τους κινήσεις ν’αλλάξει όψη και μορφή! Να γίνει από μελαγχολική χαρωπή και από απόμακρη και μοναχική, ιδιαίτερα προσιτή, ελκυστική και κοσμοπολίτικη σε τέτοιο βαθμό όσο ελάχιστα παραθαλάσσια μέρη της Χώρας μας και όχι μόνο! 

      Γιατί αν δεν υπήρχαν αυτοί, ούτε το 1/3 των ταβερνών και καφετεριών δεν θα υπήρχαν στην Πρέβεζα κι'ένα  ικανότατο μέρος συμπολιτών μας θα είχαν πάρει, εκ των πραγμάτων, το δρόμο του "Ξενητεμού" όπως χρόνια και χρόνια συνέβαινε στο παρελθόν! 

   Εμένα, μιλώ ειλικρινέστατα, η Γενέτειρά μου πλέον μου θυμίζει Κάννες, Μόντε Κάρλο, Κυανή Ακτή! Η παραλία της πλέον αναπέμπει ακτινοβολούσα μια αέναη ελκυστική φωτεινότητα κι’αν ψάξεις λίγο για την εστία της θα τη βρεις κατά βάση εκεί στις εκπληκτικής ωραιότητας δυο Μαρίνες και φυσικά πίσω απ’αυτές στους δημιουργούς τους, τους δύο αδελφούς Τέφα!

   Εδώ θα μου επιτραπεί να εξηγηθώ προκειμένου να μην παρεξηγηθώ και ασύστολα κατηγορηθώ, ως συνήθως συμβαίνει στην Ελληνική Κοινωνία!

   Μου έχει ζητηθεί αρκετές φορές να θίξω θέματα της τοπικής Κοινωνίας στις αρθρογραφίες μου! Αρνήθηκα πείσμονα να το κάνω με την απλή δικαιολογία: «Θίγω θέματα ευρύτερου ενδιαφέροντος, δε ζω στον τόπο γέννησής μου για να παρακολουθώ από κοντά τα διαδραματιζόμενα και να έχω γνώμη!»

   Από όσα χρόνια αρθρογραφώ  ελαχιστότατες φορές μόνο έχω αναφερθεί σε τοπικής φύσεως θέματα! Τη μία όταν στην τελευταία εκλογική διαδικασία για την επιλογή των Δημοτικών αρχόντων μου ζητήθηκε από κάποιους στήριξη και υποστήριξη!

   Το αρνήθηκα μετά βδελυγμίας λέγοντας: «Δε μπορώ να το κάνω αυτό δε μου το επιτρέπει η συνείδησή μου, οι Υποψήφιοι είναι πολλές δεκάδες και ίσως εκατοντάδες το ότι ξέρω το ένα με δύο τοις εκατό δε μου λέει τίποτα!»

   Κάποια άλλη όταν παλαιότερα είδα την σχολαστική φροντίδα λουόμενων μεταναστών του Κατσικά Ιωαννίνων, στην Κυανή Ακτή με συνοδεία μέχρι Νοσοκομειακού οχήματος!

   Και μια ακόμα για τη Δυσοσμία της Παραλίας αφού έμαθα για τα σχετικά κονδύλια του Βιολογικού Καθαρισμού!

   Και τέλος με μια παρέμβαση προκειμένου να συντελέσω στο σταμάτημα ενός εμφύλιου μεταξύ φιλόζωων και μη, αιτιολογώντας τη στάση των αδέσποτων με την πανδημία, που άλλαξε τα πάντα στη διαβίωση και ψυχολογία των πάντων!

   Εν πάση περιπτώσει, για να μη ξεφύγουμε του θέματος, τους αδελφούς Τέφα τους Θεωρώ τοπικούς Ευεργέτες, τέτοιου επιπέδου, που παρά τα εβδομήντα πέντε (75) μου χρόνια, μέχρι την έλευσή τους και την προσφορά τους, ουδέποτε προηγούμενα είδα!

   Ίσως να αδικώ κάποιους, όμως δεν το νομίζω γιατί από μικρό παιδάκι μεγάλωσα μέσα σ’ένα Κουρείο στο λιμάνι, ένα Κουρείο εκεί στη Νότια είσοδο της πάλαι ποτέ Λαϊκής Αγοράς και το μόνο που θυμάμαι είναι η κατασκευή μιας γέφυρας, από έναν Υπουργό!

   Θα το πω για να το μάθουν και οι νεώτεροι! Κάποτε επί σειρά ετών εκλέγονταν Βουλευτής Πρεβέζης με την Ένωση Κέντρου κάποιος Στρατηγός εξ’ Αιτωλοακαρνανίας ονόματι Θεόδωρος Χαβίνης!

   Αυτός λοιπόν όταν ανέλαβε Υπουργός Δημοσίων Έργων κάπου εκεί στα 1950 – 51, κατασκεύασε τη γέφυρα της Μαργαρώνας, αφήνοντας ανεξίτηλα τ’όνομά του στα πολιτικά τοπικά δρώμενα, σαν ο κατ’εξοχήν τοπικός πάροχος!

   Μέχρι τότε στη Μαργαρώνα πηγαίναμε με βάρκες στο ύψος των Ναυτικών Σχολών, η δε διακίνηση προς Άγιο Θωμά και Αγία τριάδα γίνονταν πάλι με βάρκες! Υπογραμμίζεται ότι ο Κος Χαβίνης εκλέχτηκε δέκα (10) φορές Βουλευτής Πρεβέζης με συνολική θητεία 18,5 ετών!

   Εκείθεν τίποτα, μηδενισμός, στασιμότητα και ανελέητος οπισθοδρομισμός! Όποιος έρχονταν στην Πρέβεζα έφευγε με τις χείριστες εντυπώσεις και αναφερόμενος στην ευρύτερη περιοχή να εκθειάζει μόνον Λευκάδα και Πάργα!

   Ναι εδώ είχαμε βαρεθεί χρόνια και χρόνια έναν Ντελάλη τον εξαίρετο άνθρωπο και οικογενειάρχη Κώστα Καπράνο ν’αναφωνεί «ήρθε καΐκι με καρπούζια από τη Βόνιτσα, σπεύσατε!» Ένα λιανοκάραβο το γλάρο να’ρχεται μια φορά την εβδομάδα από τον Πειραιά και κάποια γερμανικά εμπορικά καράβια να εμφανίζονται σαν κομήτες αράζοντας στο ύψος της Γοργόνας του Μπάμπη και όταν αδειάζανε, εμείς ν’ανεβαίνουμε και να κάνουμε βουτιές στα βαθιά!

   Θα μου πείτε εύλογα ότι με την πάροδο των ετών, αναπόφευκτη ήταν η πρόοδος και η αλλαγή της εν γένει εικόνας της πόλης! Συγνώμη για τη φράση μου «Τρίχες, τρίχες κατσαρές!» 

   Η Πρέβεζα ένιωθες συνειδητά πως ξέμενε πίσω απ’τον κόσμο, πίσω απ'το χρόνο! Ουδείς εκτιμώ μπορούσε να φανταστεί, ούτε στο καλύτερό του όνειρο το σημερινό Μεγαλείο Ωραιότητας, σ’ολόκληρο το παραλιακό μέτωπο και όχι μόνο!

   Και για να κλείσουμε το θέμα, για μένα η προσφορά των αδελφών Τέφα στην Πόλη της Πρέβεζας είναι και θα παραμείνει για πολλά έτη ανυπέρβλητη, δια τούτο θεωρώ ταπεινά αυτούς σαν τοπικούς Ευεργέτες καλώντας τους συνειδητά να συνεχίσουν το ιερό προς την πόλη μας έργο και σε άλλους Τομείς, που ο ανήσυχος νους τους θα τους οδηγήσει!

   Όσο για το «προσωνύμιο» που ανοήτως αρκετοί τους κολλούν, ένα έχω να πω: Μακάρι και άλλοι τόποι να’βγαζαν κάποια δέκατα των Ευεργετών του ανυπέρβλητου Συρράκου, του Μετσόβου και άλλων σημείων εγκατάστασης αυτών! Ναι αυτών των εκ απροσίτου Βραχώδους Συρράκου «Βλάχων» και υποτιθέμενων, για κάποιους, «παρακατιανών!» Εδώ δεν μπορώ να το κρατήσω και θα το αναφωνήσω «Όσα δεν φτάν’η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια!»

   Εγώ θα ευχόμουν για μια ακόμα φορά, μακάρι οι περισσότεροι Υπερέλληνες – Ελληναράδες πολυλογάδες – να τους έμοιαζαν! Αν όντως συνέβαινε αυτό, τότε η Ελλάδα μας, κατά την ταπεινή μου άποψη, θα ήταν αρκούντως καλύτερη!

   Στο σημείο αυτό, δυστυχώς στο νου μου έρχεται ένα αρνητικότατο περιστατικό που βίωσα πριν κάποια χρόνια! Ένας πολύ γνωστός Πρεβεζάνος της Παραλίας μου είπε: «Σπύρο αύριο το πρωί σε θέλω επειγόντως να πάμε να σου δείξω ένα έκτρωμα κατασκευής!»

   Πράγματι με πήγε εκεί στην υπό κατασκευή Μαρίνα λέγοντας του κόσμου τις κατασκευαστικές αηδίες, που και ο πλέον άσχετος θα καταλάβαινε ότι επρόκειτο για αστήριχτες βλακείες! Τον κοίταξα περίλυπα και ουδέν του είπα, γιατί ξέρω ότι οι άνθρωποι της εμμονικής διαστροφής, του φθόνου και της ζήλειας δεν μεταλλάσσονται!

   Έκτρωμα το κομψοτέχνημα σκέφτηκα, με επίπονες και σχολαστικές περιβαλλοντολογικές ευαισθησίες, που εξανάγκασαν αργότερα την Ευρώπη, να την κατατάξει στις καλύτερες αυτής Μαρίνες, με σπάνιες επιβραβεύσεις!

   Προσωπικά θεωρώ το έργο αυτό στο σύνολό του σαν την μακράν μεγαλύτερη και καλύτερη Προσφορά στον τόπο μου από καταβολής! Προσφορά που εμένα, πέρα των θετικών επί μέρους αυτονόητων παραμέτρων της, η εικόνα κυρίως του Ακτίου με την επωνυμία «Κλεοπάτρα» μου φέρνει στο Νου, δυο από τις μεγαλύτερες Ναυμαχίες που διεξήχθησαν ποτέ στην Παγκόσμια Ιστορία!

   Τη Ναυμαχία του Ακτίου το 31 πΧ όταν ο Αντώνιος και η Κλεοπάτρα ήρθαν να λύσουν τις διαφορές τους προς ολική κυριαρχία στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με τον Οκταβιανό!

   Διαφορές που λύθηκαν με την περήφανη Νίκη του δεύτερου και το κτίσιμο της Αγαπημένης μας Νικόπολης, προς εορτασμό των επινικίων! Την άλλη δε, εκείνη της Ναυμαχίας του 1538 (28/9), που μόνο για διδαχή προσφέρεται!

   Εν πάση περιπτώσει, όπως και να’χει συγχαίρω εκ βάθους καρδίας τους Αδελφούς Τέφα, για ύψιστη στον τόπο μου προσφορά, γιατί αυτοί είναι εκείνοι που άλλαξαν την εικόνα της Πατρίδας μου, καθιστώντας την πόλο ακατανίκητης έλξης, ακόμη και για ανθρώπους που έχουν τη δυνατότητα να πάνε οπουδήποτε!

   Περαιτέρω εύχομαι σ’αυτούς να’ναι πάντα καλά και η σκέψη τους, πάντα Θετικά να τους καθοδηγεί φτάνοντας ακόμα πιο ψηλά, πολύ πιο ψηλά από ’κει όπου ο τόπος καταγωγής τους, τουτέστιν από τα «Βράχια στα της προσφοράς Ουράνια!»

   Και το επιμύθιο, όσο πιο πολύ στριμώχνεσαι στη ζωή τόσο πιο Ικανό σε καθιστά, το στρίμωγμα αυτό, σαν της ζωής Μαχητή! Έτσι κάπως κανείς μπορεί ακόμα και σε θαύματα να οδηγηθεί! Γιατί θαύμα είναι η καταγωγή σου να σε θέλει σε άγονη, ορεινή, απρόσιτη περιοχή και η βιωματική σου διαδρομή να σε φέρει σε θάλασσες υπερπόντιες και Φήμη Ευρωπαϊκή!