Η ΑΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΑΞΙΖΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Σπύρου Κίκερη

Ένα Δείγμα Καρατόμησης και Οπισθοδρόμησης

των Τεχνών και της Προόδου.

*Υπογράμμιση

Για τα γραφόμενά μου έχω δεχθεί βραβεύσεις, επαίνους και ευμενή σχόλια εν γένει. Όμως από το παρόν ποίημα οι θετικές επιστροφές, των συναδέλφων μου, ήταν όχι μόνον αναρίθμητες, αλλά και μακράν οι καλύτερες που έχω ποτέ δεχθεί!

Ο ΚΑΗΜΟΣ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ

(ΟΝΕΙΡΟΔΡΟΜΙΑ)

‘‘Όσο μακραίνει ο καιρός, Αϊτού που δεν πετάει

τόσο βαραίνει ο καημός, που στα βαθιά τον πάει!’’

‘‘Καημός Αϊτού Σταυραετού και Βετεράνου τ’ουρανού

ταξιδευτή τώρα του νου και του παλιού καλού καιρού!’’

Κάποτε πίστευε πως ήτανε Αϊτός!

Δαιδαλογέννητος! Ικάριος Αϊτός!

Αϊτός Αρχάγγελος! Ημίθεος Αϊτός!

Αϊτός Θεάνθρωπος κι’επίγειος Θεός!

Τώρα το κάποτε του έγινε καημός

καημός δυσβάσταχτος, ασήκωτος καημός!

Kαημός που έφερε, ο άσπλαχνος καιρός

ο πανδαμάτορας, ο χρόνος ο σκληρός!

Κάποτε φόραγε φουλάρι στο λαιμό

και φόρμα που’χε τ’ονομά του κεντητό

κάσκα και μάσκα μ’οξυγόνο τεχνητό

και της Μανούλας του, το Άγιο Φυλαχτό!

Κι’εβαζε, άκουσον, το Χάρο στο φτερό

νούμερο δύο, σε κλειστό σχηματισμό

και δε λογάριαζε το θάνατο λεπτό

λες κι’ειχε πιει, όλο τ’αθάνατο νερό!

Τώρα, το σήμερα, ημέρα δίχως φως

κι’η φαντασία του, στο σκότος πλοηγός

αυτός του κάποτε διαβάτης νοσταλγός

σ’ονειροδρόμια, αϊτός απολωλώς!

Κάποτε έσκιζε τα σύννεφα στα δυο

και τη γραμμή των οριζόντων στο λεπτό

κι’ολο πλησίαζε τη Γη στον Ουρανό

και την ιδέα ότι μοιάζει στο Θεό!

Κι’ετσι τ’αδύνατο, γινόνταν, δυνατό

κι’αυτός Ιπτάμενος, σε πύρινο Σταυρό!

Σταυρό που ήθελε, η Μοίρα και Βωμό

ψηλά ιστάμενος, σ’εκείνης, το γραφτό!

Τώρα στις πτήσεις του, βαρύς ο πηγαιμός

Βαρύς, ασήκωτος κι’εξωπραγματικός

ανάγκης θέλημα και πειθαναγκασμός

κι’ο πηγαιμός, κι’ο ουρανός κι’ο γυρισμός!

Κάποτε ούρλιαζε: «Αιγαίο είμ’εδώ»

κάνοντας, ένα, βρυχηθμό και ελιγμό

κι’αντιλαλούσε στα νησιά μας, η ηχώ

στην Κύπρο φτάνοντας, στην Πόλη και στη Ρω!

Τώρα το δάκρυ, στη ματιά του, ποταμός

δίνες οι μνήμες του, στο νου στροβιλισμός

και στη ψυχή του, ο δυσβάσταχτος καημός

μοιάζει κυρίαρχος, κι’εκείνος, ναυαγός!

Πάλι emergency για may day sos

στην ικεσία του, βαθύς ο στοχασμός

ώρα κατάνυξης και ο καημός, αϊτός

αϊτός της θύμησης, του όνειρου αϊτός!

Όμως το βάσανο της νύχτας ο καημός

πάντα απρόβλεπτος και αινιγματικός

Θα’ρθει, δε θα’ρθει του ονείρου ο αϊτός

κι’όταν ξυπνήσει, θα θυμάται ο καημός;

Κι’υστερα κι’υστερα, ο μέγας Λυτρωμός

με εξαπτέρυγα κι’ο δρόμος Ουρανός!

Αυτός, σ’ανάστροφη, απόλυτος αϊτός!

αϊτός παράδεισου, αιώνιος αϊτός!

ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Η ΑΠΑΞΙΩΣΗ

  Από τη ζωή μου, παράπονο κανένα, από τους «ανθρώπους» πολλά! Εάν κάποιοι θεωρούν τους ανθρώπους και τη ζωή ένα, τότε δεν έχω παρά να τους πω, ότι λαθεύουν, λαθεύουν οικτρά!

  Κατά την προσωπική μου άποψη, οι άνθρωποι, με κυρίαρχο είδος τους «μικρανθρώπους» είναι απλά ένα μέρος της ζωής, ελαχιστότατα μικρό, ελαττωματικότατο κι’ασήμαντο, απλά γιατί η πλειονότητα αυτών, έχει δεδομένο κι’ανεξίτηλα στο μυαλό του χαραγμένο, ότι είναι «Το άπαν του Σύμπαντος Κόσμου!»

  Ας έρθουμε λοιπόν στα μεγάλα μου παράπονα από τον λεγόμενο μικρόκοσμο!

  Το ποίημα που προηγήθηκε, αποτελεί τη βασική αφορμή του απόλυτου διαχωρισμού μου, από την Αεροπορική Ακαδημία Ελλάδος(Α.ΑΚ.Ε.)

  Γιατί; Γιατί το ποίημα αυτό αποτελεί την πεμπτουσία του καημού των Ιπταμένων, κατ’απόλυτη διαπίστωση!

  Πριν πω οτιδήποτε άλλο, θ’αναφέρω ότι κάποιο σαββατόβραδο του Μαΐου, είμαστε μαζεμένοι, κάπου 10-12 Απόστρατοι Ιπτάμενοι στο θέρετρο της Σκοτίνας, συμμετέχοντες σ’εκδήλωση συνεστίασης παλαιών και νέων πιλότων της 348Μοίρας.

  Η ώρα ήταν περίπου δύο(02:00) νυχτερινή, όταν και είπα στην ομήγυρη: «Ελάτε να σας πω ένα ποίημα, που λέγεται ο Καημός του Αετού και αναφέρεται στα όσα διαδραματίζονται, στη ψυχοσύνθεση των Ιπταμένων, μετά το κλείσιμο του αεροπορικού τους κύκλου στην Πολεμική Αεροπορία(Π.Α)!

  Είδα τα μάτια τους, έντονα να γυαλίζουν στα προκαταρκτικά, παρά τους άκαμπτους εγωισμούς τους! Όταν δε έφτασα σ’εκείνο το τετράστιχο που λέει: «Κάποτε φόραγε φουλάρι στο λαιμό και φόρμα που’χε τ’ονομά του κεντητό! Κάσκα και Μάσκα μ’οξυγόνο τεχνητό και της Μανούλας του, το Άγιο Φυλαχτό!» Είδα δάκρυα να στάζουν στην ακρογιαλιά της Σκοτίνας! Όταν δε με το κλείσιμο του τετράστιχου, ρώτησα έναν έναν: «Είχες φυλαχτό Γιάννη; Εσύ Βασίλη; Εσύ Χρήστο; Εσύ   ;,Εσύ   ; Εσύ   ;» Είδα πρωτόγνωρες συνθέσεις συναισθημάτων στα πρόσωπά τους, συνθέσεις που καμία πένα δεν θα μπορούσε να περιγράψει! Κι’ήταν εκεί απ’ότι θυμάμαι, ο Γιάννης ο Πρίντζιος, ο Χρήστος ο Καραδήμος, ο Βασίλης ο Κατσαντώνης, ο Γιάννης ο Ιωαννίδης, ο συγχωρεμένος ο Γιάννης ο Πουλάκος, που με σταύρωσε να με πάρει VIDEO αντιμετωπίζοντας, την απόλυτη άρνησή μου, και άλλοι!

  Για να μην κουράσω, ειλικρινά, ποτέ δεν είχα τόσες επιστροφές για γραφόμενά μου, όσες από το ποίημα αυτό!

  Πού έγκειται λοιπόν το παράπονό μου; Το παράπονό μου έγκειται στο ότι το ποίημα αυτό το υπέβαλα για συμμετοχή σε διαγωνισμό της Α.ΑΚ.Ε. και δεν απέσπασε, όχι βραβείο, αλλά ούτε έπαινο!

  Δε με πείραξε η μη διάκριση, με πείραξε η απαξίωση την οποία και θεώρησα αγνωμοσύνη, αχαριστία, ασέλγεια και ιεροσυλία, μια και ουδέποτε στην κοινωνία τούτη, ομάδα της, έχει βιώσει κι’έχει πληρώσει τόσα πολλά, σε πόνο, μόχθο, ιδρώτα και αίμα! Και μάλιστα σε καιρό Ειρήνης!

  Σαν μέλη, λοιπόν, της επιτροπής κρίσης ποιημάτων αεροπορικού περιεχομένου (απαραίτητη προϋπόθεση συμμετοχής), ορίσθηκαν απολύτως άσχετα άτομα με την υπόθεση της πτήσης και τις άπειρες ιδιαιτερότητές της, σε ποσοστό 100%!

  Το περίεργο είναι ότι είχα έγκαιρα επισημάνει την κακοτοπιά, στον πρόεδρο της Α.ΑΚ.Ε.! Για να κατανοήσει δε τη σοβαρότητα του θέματος του είχα υπενθυμίσει, ότι λόγω της φύσεως του όπλου και των ιδιαιτεροτήτων του, η πάγια, σύνθεση του Αεροδικείου είναι τρεις δικαστικοί και δύο ιπτάμενοι!

  Η περίπτωση είναι αδιανόητη, για τα δικά μου τουλάχιστον κριτήρια, καθόσον είχα επιπλέον υπογραμμίσει στον πρόεδρο, ότι στους χώρους της Π.Α υπάρχουν αξιολογότατοι λογοτέχνες!

  Εν πάση περιπτώσει πρόεδρος της κριτικής επιτροπής ορίσθηκε ο Κος Ελευθέριος Τζόγκας που ήταν και πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών(Ε.Ε.Λ.)

  Με τον Κο Τζόκα ήμασταν παλιοί γνώριμοι, όταν και οι δυο ανήκαμε στην Ε.Ε.Λ. Θα είχε παρέλθει κανένα πεντάμηνο από την επιστολή αίτησης διαγραφής μου, άνευ σχολίων από την Ένωση, Ελλήνων Λογοτεχνών, όταν και επικοινώνησα με τον Κο Τζόκα αφού πληροφορήθηκα ότι ορίσθηκε πρόεδρος της ένωσης, μετά την οικειοθελή παραίτηση του επί δεκαεξαετία προέδρου και έκτοτε επιτίμου προέδρου της Ένωσης, Κου Δημ. Τσουκνίδα!

  Κε Τσόγκα, του είπα, αν επιθυμείτε έναν διάλογο μαζί μου, προς εξήγηση των λόγων αποχώρησής μου, από την ένωση, θα τον θεωρούσα αμοιβαίως καλό! Σπύρο, μου απάντησε, το δέχομαι με μεγάλη μου χαρά!

  Την επομένη το πρωί, με κάλεσε στο τηλέφωνο, ο προκάτοχος του Κου Τζόκα και επίτιμος Κος Τσουκνίδας, λέγοντάς μου: «Σπύρο ο Κος Τζόκας μου είπε ότι επιθυμείς μία συνάντηση μαζί μας!» Έκλεισα το τηλέφωνο κόβοντας οριστικά και αμετάκλητα, το όποιο ενδεχόμενο επιστροφής μου στην Ένωση, ενώ στ’αφτιά μου αντηχούσαν περίλυπα οι λέξεις μιας φράσης, που πολλές φορές συνήθιζα να λέω άλλοτε μονολογώντας κι’άλλοτε μιλώντας σε άλλους: «Το σύστημα είναι τόσο σάπιο, που ή θα σε αφομοιώσει ή θα σε αποβάλει πάση θυσία!»Με αποκλειστική επιλογή μου στο για πολλούς «δίλημμα» τη δεύτερη, στο μέχρι και την άλλη ζωή οδοιπορικό μου! Να γιατί είμαι υπερήφανος για τη ζωή μου!

  Λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, του συγκεκριμένου διαγωνισμού, ζήτησα στο τηλέφωνο τον Κο Τζόκα, με τον οποίο είχα και τον ακόλουθο διάλογο:

-«Κε Τζόκα, είμαι ο Σπύρος Κίκερης»

-Ναι Σπύρο σε κατάλαβα.

-«Κε Τζόκα, σας πήρα όχι για να διαμαρτυρηθώ για κάποια απαξίωση, αλλά για να σας κάνω να καταλάβετε, το μέγεθος του λάθους σας! Ακούστε κάποιους στίχους κι’ίσως θυμηθείτε….»

-Ναι, θυμάμαι, θυμάμαι!

-«Κε Τζόκα ξέρετε τί σημαίνει, κλειστός σχηματισμός και τι Νο2 σε κλειστό σχηματισμό, με το Χάρο αρχηγό;»

-Όχι Κύριε Κίκερη!

-«Κύριε Τζόκα ξέρετε, αν φοράνε φουλάρι στο λαιμό οι πιλότοι της Π.Α και το γιατί;

-όχι κύριε Κίκερη!

-«Φοράνε φουλάρι Κε Τζόκα γιατί το μέρος του σώματός τους που ιδρώνει πιο πολύ στις πτήσεις είναι ο λαιμός τους….!»  Συνεχίζοντας χωρίς διακοπή
- «..Κε Τζόκα, ακούστε προσεκτικά το τετράστιχο και πείτε μου, αν θέλετε, το νόημά του, καθώς το νόημα της φράσης "Πάλι emergency για may day sos"

Κι’ύστερα κι’ύστερα, ο μέγας λυτρωμός

με εξαπτέρυγα κι’ο δρόμος Ουρανός!

Αυτός σ’ανάστροφη, απόλυτος Αϊτός

Αϊτός Παράδεισου, αιώνιος Αϊτός!

-Πού θέλετε να τα ξέρω εγώ αυτά τα πράγματα Κε Κίκερη;

- « Στο τετράστιχο αυτό Κε Τζόγκα, είναι ο Ιπτάμενος στο φέρετρό του, στη βιολογική του κηδεία δηλαδή, που μεταφορικά τον βλέπω σαν σε ανάστροφη πτήση Κε Τζόγκα!. Πετάνε, δεν πετάνε οι Νεκροί, έτσι δε λέμε εμείς οι Χριστιανοί; Κε Τζόκα σας πήρα τηλέφωνο από πικρία, γιατί προσβάλατε την πεμπτουσία του καημού των ιπταμένων και για να το καταλάβετε, σας παρακαλώ διαβάστε το ποίημα σ’όποιον ιπτάμενο της Π.Α γνωρίζετε και προσέξτε τις εκφράσεις του και τις αντιδράσεις του και θυμηθείτε, αν δεν δακρύσει, φτύστε με!»

-Σπύρο, σου ζητώ συγνώμη. Τι άλλο να σου πω, συγνώμη, με συγχωρείς!

-«Γιατί Κε Τζόκα αναλάβατε έργο που δεν ήσασταν σε θέση να φέρετε εις πέρας; Γιατί; Δεν ξέρατε ότι η ποίηση έπρεπε απαραιτήτως να είναι Αεροπορική;»

-Το ήξερα Σπύρο μου, όμως ο Κος Νόκας επέμενε να μπω στην επιτροπή και μάλιστα πρόεδρος!

-«Ο Κύριος Νόκας; Ο κύριος Νόκας; Ο κύριος Νόκας επέμενε κύριε Τζόκα;»

- Ναι ο Κύριος Νόκας ο Πρόεδρος της Αεροπορικής Ακαδημίας Ελλάδος(Α.ΑΚ.Ε.)

  Είπα ένα γεμάτο οίκτο ευχαριστώ, κι’ενώ έκλεισα το τηλέφωνο, η φωνή του ακούγονταν σε εκκωφαντική παρήχηση «Ο Κύριος Νόκας, ο Κύριος Νόκας ο Κύριος Νόκας………………..!»

  Ο κύριος Νόκας παλιός μου γνώριμος και νυν εξαιρετέος! Μια αγγελική φυσιογνωμία, κόκκινο πρόσωπο, γαλάζια μάτια, μειλίχιο ύφος και στωικότητα στον υπέρτατο βαθμό, συνιστούν έναν άριστο συνδυασμό, για καλή πρώτη γνώμη!

  Ο κύριος Νόκας, λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος πολυετούς εκτίμησης για μένα, μ’εξανάγκασε να διαχωριστώ απολύτως από την Α.ΑΚ.Ε! Απίστευτο κι’όμως αληθινό! Ίδομεν, αρχίζοντας από μία προσωπική διευκρίνιση: «Κύριε Νόκα τα βέλη που έχω δεχθεί στην ψυχή μου, θα τα βγάλω όλα, αρχίζοντας από τα πιο φαρμακερά, τα βέλη υποτιθέμενων «φίλων!» μου δηλαδή.

  Ο Κύριος Νόκας, συνάδελφός μου από την Π.Α και νυν Αντιπτέραρχος Ιπτάμενος εν Αποστρατεία, ήταν προϊστάμενός μου, από Ελληνικής πλευράς στο ΝΑΤΟ! Τον βοήθησα μ’όλες μου τις δυνάμεις στα πολλαπλά και ιδιόρρυθμα καθήκοντά του! Το αναγνώριζε και το ομολογούσε δημόσια!

  Θυμάμαι ότι κάποτε έλειπα για αξιολόγηση Νατοϊκού Αεροδρομίου στη Βόρειο Ιταλία(Κάμερι).Η Ελληνική Πολεμική Αεροπορία εκείνη την περίοδο ανακοινώθηκε επίσημα ότι είχε επιτύχει ένα σπανιότατο άθλο, το μηδενισμό δηλαδή των Αεροπορικών Ατυχημάτων για ένα έτος!

  Εκείνος, λοιπόν, ο Κος Νόκας δηλαδή, ζήτησε από δύο ή τρεις αξιωματικούς, να συντάξουν ένα σχετικό άρθρο προς δημοσίευση στη Νατοϊκή εφημερίδα «Panorάma» εντολή που δεν εκτελέσθηκε για ευνόητους λόγους.

  Όταν γύρισα σε συγκέντρωση είπε: «Ντροπή σας, εδώ και μία εβδομάδα σας ζήτησα κάτι, ευτυχώς που ο κατάλληλος άνθρωπος ήρθε. Σπύρο γράψε ένα άρθρο για τον άθλο, γιατί αυτοί είναι ανάξιοι! Την επομένη του το πήγα είναι καταπληκτικό μου είπε!

  Κάποιες άλλες αναμνήσεις που έχω χαραγμένες στο μνημονικό μου, από τον Κο Νόκα είναι και οι εξής:

  *Κάποτε μου ζήτησε να κάνω μία ομιλία στην ολότητα του στρατιωτικού προσωπικού των Ελλήνων του ΝΑΤΟ(AIRSOUTH-AFSOUTH-NAVSOUTH), με θέμα «ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ». Είδα αυτιά τεντωμένα, νεύρα τεταμένα, μάτια δακρυσμένα, σ’αυτή την ομιλία κι’ενιωσα μια αίγλη Εθνική, σαν άκουσα τον Κο Νόκα πλημμυρισμένο στην υπερηφάνεια να λέει επί λέξει: «Τι μας έκανες άνθρωπέ μου, από δω και πέρα ποιος θα μπορέσει ν’ανέβει σ’αυτή την έδρα για να μιλήσει!»

  *Όταν έφευγε από τη Νάπολη με το Βαθμό του Υποπτεράρχου και τα καθήκοντα του Γενικού Προσωπάρχη της Π.Α να τον καρτερούν, ήταν γενική απαίτηση των συναδέλφων στο δείπνο, που του παραθέσαμε να τον κατευοδώσουμε με λόγια δικά μου, αν και από αρχαιότητα ήμουν ο έκτος! Τελειώνοντας του έδωσα και ένα ποίημα που είχα γράψει ειδικά για εκείνον με θέμα «Η Δικαίωση», το οποίο και έκλεινε με τα εξής, διδακτικότατα τετράστιχα, όχι μόνον για ’κείνον, αλλά για όλους ανεξαίρετα τους Νεοέλληνες «Ταγούς» Πολιτικούς, Στρατιωτικούς Ακαδημαϊκούς, Δικαστικούς, Σωματειακούς και όχι μόνο!:

«Κι’αν πάρεις τα βαριά κλειδιά, μη φοβηθείς ν’ανοίξεις

έμπα στου δόλου τα κελιά κι’αν εκπλαγείς και φρίξεις

μπήξ’το μαχαίρι σου βαθιά, το τέρας να ξεσκίσεις

προτού σ’αυτό υποταχθείς και αλλαξοπιστήσεις!

Κάνε τα άστρα που φοράς, κάστρα και μετερίζι

και όχι γλώσσα που πουλάς, με σάλια να στηρίζει

Ίσα Πορέψου και ορθά, πάνω σ’αξίας ίχνη

κι’αν χρειαστεί, μην κλονιστείς, γίνε ξανά πολίχνη!

  *Λίγο αργότερα, ήρθε η περίοδος του επαναπατρισμού για τους μισούς από μας. Δύσκολη περίοδος ομολογουμένως, γιατί είχε την αγωνία της τοποθέτησης, με τον επαναπατρισμό και ξέρετε οι «Νεοέλληνες» πως ενεργούν σε τέτοιες περιπτώσεις!

  Όλοι ανεξαίρετα έρχονταν στο γραφείο μου παρακαλώντας: «Ρε Σπύρο πάρε το Νόκα και ρώτησέ τον που πάω;» Θα τον είχα πάρει οχτώ, δέκα φορές στο τηλέφωνο, όταν και ολότελα απορημένος μου είπε: «Βρε άνθρωπε για όλους με έχεις ρωτήσει, για σένα δεν θα με ρωτήσεις;» Κι’η απάντησή μου λιτή και στυγνή: «Νομίζω ότι με ξέρετε» Κι’εκείνος με στόμφο: «Εσύ θα πας εκεί που σου αξίζει!»

  Πού πήγα; Στη χειρότερη θέση που θα μπορούσε να πάει Σμήναρχος Ιπτάμενος με όλες τις προαγωγές του κατ’εκλογήν! Στη Σπιναλόγκα της Λήμνου Υποδιοικητής με Σμήναρχο Διοικητή ένα χρόνο παλαιότερό μου!

  Εκεί μου άξιζε Κε Νόκα; Εκεί; Φυσικά και θα ήσασταν ο πρώτος που εκκωφαντικά θα φωνάζατε όχι! Όμως υπογράψατε Κε Νόκα, χωρίς να ξέρω αν τα χέρια σας πλύνατε πριν την υπογραφή σαν τον Πόντιο Πιλάτο, αν και καλά ξέρατε ότι εγώ δεν είχα κανενός είδους λέπρας, εκτός εκείνης που σου προσάπτουν οι μεγάλοι αδελφοί, οι ρουφιάνοι δηλαδή! Σε ποιες διαταγές υποταχθήκατε και συμβιβαστήκατε Κε Νόκα; Ποιος ήταν αυτός που μ’ήξερε καλύτερα απ’όλους εκεί στο συμβούλιο, που συμμετείχατε; Ποιος; Στο ΝΑΤΟ πήγα όχι γιατί πρώτευσα στις γραπτές εξετάσεις της Αγγλικής, χωρίς να πάω ποτέ στο σχολείο Αγγλικής της Π.Α, αλλά γιατί οι Υποπτέραρχοι Αναστασίου και Μαυράκης, ο πρώτος Μοιραρχός μου σε πολεμική Μοίρα, ο δεύτερος Διοικητής μου στη Σχολή Ικάρων, χτύπησαν χέρια στο τραπέζι κι’είπαν: « Ότι είχαν ακλόνητα προσωπική γνώμη για εμένα!» Εσείς Κε Νόκα δεν είχατε προσωπική γνώμη; Είχαν καλύτερη γνώμη οι κλαδικοί ρουφιάνοι και ο Αρχικλακαδόρος τους; Όμως το παράπονό μου δεν ήταν αυτό, ήταν ο χρόνος εντός του οποίου δικαιώσατε τη «Δικαίωση», αυτή τη δικαίωση που σας είχα γράψει και για την οποία μου είπατε, φθάνοντας στην Ελλάδα: «Τι μας έκανες άνθρωπέ μου τρεις φορές σταματήσαμε στο δρόμο με τη γυναίκα μου, τρεις φορές διαβάζαμε και κλαίγαμε!»

  Αν ποτέ σου πέσει στα χέρια σου ετούτη η γραφή, ξαναδιάβασε τη «Δικαίωση» και τότε μέτρα το κλάμα σου Κύριε Νόκα κι’αν θες πάρε με στο τηλέφωνο να σου πω το γιατί, που ίσως ποτέ δεν θα καταλάβεις!

  Εν πάση περιπτώσει, επί του θέματος του αναθέματος. Φυσικά και τον πήρα τηλέφωνο, μετά την εξαγωγή των αποτελεσμάτων του υπόψη λογοτεχνικού διαγωνισμού που περιείχε τον εξής διάλογο:

-Κύριε Νόκα του είπα, ασελγήσατε, προσβάλλατε κατάφωρα αυτό που κάνατε το ιερό, που τώρα υποτίθεται πως το βιώνετε, νοσταλγικά και φανταστικά!

-Τι είναι αυτά που λες ρε Σπύρο;

-Αυτά που ακούτε Κε Πτέραρχε! Μήπως διαβάσατε ένα ποίημα που επιγράφεται «Ο Καημός του Αετού»

-Ακούστε το λοιπόν Κε Νόκα κι’αν συγκινηθείτε κρατηθείτε, αυτό σας το λέω γιατί όποιος ιπτάμενος το’χει ακούσει ή διαβάσει, ή δάκρυσε ή έκλαψε!

-Είναι απίθανο μου είπε, είναι εκπληκτικό!

-Δε ρωτάτε λοιπόν τον πρόεδρο της κριτικής επιτροπής που ορίσατε, να σας πει ότι δεν κατάλαβε τίποτα, γιατί ήταν γραμμένο στα κινέζικα! Γιατί, λοιπόν ορίσατε άσχετους Κε Πτέραρχε, ν’αξιολογήσουν και να ιεραρχήσουν, Ποίηση Αεροπορική; Εγώ δεν σας το είχα επισημάνει τούτο, με ιδιαιτερότητα, προτού ορίσετε την επιτροπή;

-Έλα μωρέ σπύρο έχεις ανάγκη εσύ από βραβεία;

  Αυτή ήταν η απάντησή η αποστομωτική και πειστική που μου έδωσε! Όμως ας πάμε το θέμα λίγο παρακάτω και λίγο βαθύτερα.

… Γιατί Κε Νόκα τέτοια εμμονή στο μόνιμο ορισμό μελών των επιτροπών κρίσεως των διαγωνισμών της Ακαδημίας που προεδρεύετε, από το προεδρείο της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών; Ποια θεία δέσμευση είναι εκείνη που παγιώνει το ορισμό του προέδρου των επιτροπών σας μεταξύ του επιτίμου και του νυν προέδρου της Εν.Ελ.Λογ.; Πώς θα σας βγάλουν τόση υποχρέωση που σας έχουν οι άνθρωποι; Πώς; Θα μου πείτε σε δύο χρόνια (2016), εκεί θα γίνουν αρχαιρεσίες, εσείς θα’χετε συμπληρώσει καμιά δεκαριά χρόνια προεδρίας, στην Α.ΑΚ.Ε. μια αλλαγή δεν θα’ταν και τόσο άσχημη, ένας νέος τίτλος και μάλιστα βαρύγδουπος καλά θα σας πήγαινε. Ντου, λοιπόν, η προεργασία ήδη έχει γίνει! Τότε ο Κος Τζόκας θα συμπληρώνει καμιά δεκαετία, προεδρίας, ίσως πει νισάφι, αν και δεν το φαντάζομαι γιατί το προεδριλίκι, στη χώρα που ζούμε είναι «Βίτσιο!» Άλλωστε και ο πρώην του Κου Τζόκα και νυν επίτιμος κος Τσουκνίδας, αφού καθιέρωσε πλειοψηφικά την τετραετία, θα του δίδαξε ότι μία δέκαεξαετία προεδρίας είναι ότι πρέπει! Τέλος πάντων πρόεδροι είστε εσείς, θα τα βρείτε!

  Τώρα είπα για τον Κο Τσουκνίδα κι’ο νους μου φέρνει κατακλυσμιαία, τις αιτίες αποχώρησής μου από την Εν.Ελ.Λογ .Όμως για τον Κύριο αυτό ίσως μιαν άλλη φορα!

  Ας επανέλθουμε, όμως στο ίχνος μας, για να μη χαθούμε, στον αγαπητό μου Κύριο Νόκα δηλαδή, που έφτασε στο σημείο να βραβεύσει με πρώτο βραβείο, κλεμμένο, τουλάχιστον σαν ιδέα, από ποίημα δικό μου δημοσιευμένο, που ασφαλώς και είχε διαβάσει(Δημοσιεύθηκε τον Οκτ. του 2010, στην Ηχώ των Αιθέρων) Ουκ έστι δε τέλος στους ανθρώπους που μου το κατήγγειλαν διαμαρτυρόμενοι! Επειδή όμως είμαι υπέρμαχος, της αποδεικτικής, στο τέλος όλων των σχολίων μου, παραθέτω τα δύο ποιήματα προς εξαγωγή συμπερασμάτων.

  Τώρα επειδή θα πρέπει να κλείσω γιατί ήδη έχω την αίσθηση, πως κούρασα, διευκρινίζω, ότι όσα εδώ γράφω, τα γράφω για ν’αντιληφθούν κάποιοι, τους λόγους που έπαψα να γράφω οτιδήποτε στις φυλλάδες τόσο της Α.ΑΚ.Ε. όσο και της Ε.Α.Α.Α.(έχω δεχθεί την έκφραση πολλών αποριών περί τούτου). Κύριοι είμαι ιδιαίτερα χολωμένος μ’αυτούς, ήδη έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους αρκετά άρθρα μου και’γω αυτά που γράφω τα πονάω γιατί τα βγάζω με οδύνες από την ψυχή μου και τα θεωρώ παιδιά μου! Και ας το καταλάβουν οι πάντες, οι άνθρωποι δεν δέχονται την κριτική, όσο ανιδιοτελής και να είναι, κυρίως όταν αναφέρεται στην ύπατη εξουσία και το κατεστημένο, απλά γιατί είτε συνειδητά είτε μη, θεωρούν τους εαυτούς τους μέρος της εξουσίας και του κατεστημένου! Τα δήθεν και τα μη τους είναι προσχηματικά, για το θεαθήναι ας πούμε, στάχτη στα μάτια δηλαδή! Για όσους αμφιβάλλουν, ας διαβάσουν απλά, τους όρους συνεργασίας, μ’αυτές τις φυλλάδες και θα καταλάβουν!

  Ε, τί νομίζετε έτσι τόσο απλά η Ελλάδα μας έφτασε εδώ που έφτασε κι’αντί να πρωτοπορεί, ραγδαία και αμείωτα οπισθοδρομεί; Έφταναν για τούτη την κατρακύλα μόνο τριακόσιοι, χρειάζονταν και καμιά δεκάδα χιλιάδα Προεδρομανών και συνεργών κατά περίπτωση, το θαύμα της διάλυσης για να συντελεσθεί, απ’άκρου εις άκρον, μην αφήνοντας όρθιο, τίποτα μα τίποτα, ούτε όσιο, ούτε και ιερό!

  Τι λέτε υπάρχει χώρα στον Κόσμο τούτο, που έχει τόσους Προέδρους, τόσους Πτεράρχους, τόσους Ναυάρχους, τόσους Στρατηγούς; Απίστευτα και όμως αληθινά, που άλλη φορά προτίθεμαι να εξηγήσω, με λόγια απλά και πειστικά, πως πας μπροστά, στο καφενείον «Η ΕΛΛΑΣ»!

  Και για να συνοψίσουμε, ο γραπτός και ο προφορικός λόγος του Σπύρου Κίκερη είναι κόκκινο πανί, για όσους αντιλαμβάνονται ιδιοτελώς, τα πραγματικά συμφέροντα των τεχνών και της Ελλάδος γενικότερα!

  Φτάσατε στο σημείο Κε Νόκα να απονείμετε πρώτο βραβείο σε ποίημα που δεν πληρούσε τη μόνη ουσιαστική προϋπόθεση που απαιτούσατε, στις προκηρύξεις! Ναι, το είδαμε κι’αυτό, «1ο Βραβείο στο Ποίημα με θέμα Η ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ!» και στίχους:

Στα γαλανά ουράνια

Φτερούγισε κι’εθρόνισε

η ειρήνη στα βαλκάνια!

Ήπειρο τα λουλούδια σου

Άρτα και Φιλιπιάδα

Πάργα με τα τραγούδια σου

Πρέβεζα, Αγιά Τριάδα!!!

  Στον ίδιο διαγωνισμό συμμετείχα με το ποίημα «ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗ ΙΔΕΑ», για το οποίο και έχω εισπράξει σχόλια θετικά και συναδελφικά σε ανάλογο αριθμό του ποιήματος «Ο ΚΑΗΜΟΣ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ», που για μία ακόμα φορά ανταμείφθηκε με ταπείνωση! Οι ταπεινωτές όπως αναγράφονται στο πρακτικό αποτελεσμάτων: Η κριτική επιτροπή αποτελούμενη από τους Α.Νόκα Νικόλαο Πρόεδρο Α.ΑΚ.Ε. Β.Τζόκα Ελευθέριο, Πρόεδρο της ΕΝ.ΕΛ.ΛΟΓ…..Φυσικά ήταν και το τελευταίο ποίημα που υπέβαλα! Παρακάτω παραθέτω κάποιους από τους στίχους του!

ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗ ΙΔΕΑ

Έλαμψε σαν άστρο η ιδέα

κι’έτεκεν ο Δαίδαλος το φως

της Ελευθερίας ήταν μέρα

κι’ένιωσε ο Ίκαρος Θεός!

Κέρινα φτερά και πουπουλένια

φόρεσαν πατέρας και υιός

το’νιωσαν πως θα’φταναν στ’αστέρια

βιάστηκε ο ένας ευτυχώς!

Θάμπωσε ο Ήλιος στο Ικάριο το φως

κι’έμοιαζε στη ζήλια του, οθέλλος τρομερός!

Έπεμψε τα πύρινά του βέλη σαν τρελός

κι’έγινε στου Ίκαρου το κλέος προπομπός!

Μα που να φανταστεί ο Ίκαρος νεκρός,

ότι θα γίνει Θρύλος και μόδα και Θεσμός

Θαυματουργός ιδέα, ιδέα ιδεών

κλωνοποιός γενναίων και θάρρους χορηγός!

Το πνεύμα του Ικάρου έκτοτε εκεί,

τους κλώνους του να τρέφει και να καθοδηγεί!

Τρακόσοι όλοι κι’όλοι σε θαυμασμού τιμή

τιμή του μεγαλείου, της έμφασης τιμή!

Τρακόσοι μονομάχοι, τρακόσοι σταυραϊτοί

Αιγαιοπελαγίτες, ακοίμητοι φρουροί!

Τρακόσοι Λεωνίδες, στους Όρκους τους πιστοί

για νέες Θερμοπύλες νεκροί ή ζωντανοί!.

  Το κερασάκι στην τούρτα, όμως δεν ήταν αυτό, ήταν το γεγονός ότι τουλάχιστον για διάστημα τριών ετών παρακαλούσα τον Κο Νόκα να με προγραμματίσει για μία διάλεξη, στις ημερίδες που έκανε η Α.ΑΚ.Ε., δίνοντάς του το δικαίωμα να μου ορίσει το θέμα! Κι’εκείνος πάντα μου απαντούσε με το μειλίχιο χαμόγελό του και τη σιωπή του! Έμαθε να υποκλίνεται σε «Τίτλους» έστω κι’αν ήταν άυλοι, παρά σε «Φίλους» έστω κι’αν ήταν άριστοι! Έστω κι’αν ακόμα στο τέλος μιας ομιλίας κάποιου, απ’αυτούς στην έδρα θ’ανέβαινε και ίσως έλεγε: «Τι μας έκανες άνθρωπέ μου, από δω και πέρα ποιος θα μπορέσει ν’ανέβει σ’αυτή την έδρα, για να μιλήσει!»

  Και τώρα τα δύο ποιήματα που υποσχέθηκα, πρώτα το δικό μου και στη συνέχεια το βραβευθέν με το πρώτο βραβείο της Αεροπορικής Ακαδημίας Ελλάδος, προς εξαγωγή συμπερασμάτων.

Σπύρου Κίκερη

ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ ΕΣΥ ΚΙ’ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ

‘‘ Στης τόλμης το δύσβατο διάβα τραβώντας τα όρια στ’ακρα

τιμάς τη Μητέρα Ελλάδα και πας, πιο ψηλά, από τ’αστρα!’’

Αφιερωμένο

στους υπέρ Πατρίδος Πεσόντες

Σμηναγούς Ιπτάμενους

ΙΩΣΗΦ ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗ

και

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟ ΜΠΑΛΑΤΣΟΥΚΑ

Πήγες στη δουλειά σου το πρωϊ

φίλησες, γυναίκα και παιδί !

Έκανες γνωστή διαδρομή

κι’ησουν μοναχός στην προσευχή !

Έφτασες στη Μοίρα την καλή

που’χουν για φωλιά οι Σταυραϊτοί

της Ελλάδας οι Εθνοφρουροί

που’ναι, μονομάχοι, τρομεροί !

Πάνω στο τιμόνι το κλειδί

πάντα ανοιχτό το γιώτα χι

ξέρουν, κάποιοι άλλοι, το γιατί

μα ας μην το μάθουν, πιο πολλοί !

Πήγες, για να, βγάλεις, το ψωμί

όπως, λιγοστοί μας, λειτουργοί !

Μπήκες, στο χαλύβδινο πουλί

κι’εβαλες, μπροστά, τη μηχανή !

Βγήκαν απ’την πίπα, βρυχηθμοί

όραμα, ελπίδες, στεναγμοί

ήρθανε στο νου κάποιοι καημοί

μ’απο’σενα, ήταν, πιο αργοί !

Λίγο παραπάνω, οι Θεοί !

Λίγο παρακάτω, οι θνητοί !

Λίγο, παραπέρα, οι εχθροί !

Μόνος σου εσύ κι’οι ουρανοί!

Άρχισαν ξανά, οι ελιγμοί

κι’η ανδρεναλίνη θ’ανεβεί !

Πάλι το κορμί, θα διπλωθεί

πάλι η ψυχούλα σου, θα βγει !

Έχουν απυηδήσει, μια ζωή

που’μπλεξαν, μ’εναν, μαζοχιστή

που τα ξεγελά, με αντιτζί (anti-G)

και χαμογελά, στα δέκα τζι (G) !

Δυο εσείς και τέσσερις αυτοί

άνιση, πολύ, κατανομή !

Έχει ο εχθρός υπεροχή

πρέπει όμως να ξεπεραστεί !

Έτσι, ο Ρωμιός, μία ζωή

κι’η υπέρβαση, καλά κρατεί !

Πτήση ήταν εκπαιδευτική

μ’απολύτως ρεαλιστική !

Χτύπησες, στην πάλη, τη σκληρή

μ’αλλον ένα, συμπολεμιστή!

Χτύπησες, σε μάχη τρομερή

έστω και αν ήταν φιλική!

Ήταν μία άτυχη στιγμή

άτυχη μαζί και τυχερή

Ήταν μια διάσπασης στιγμή

μια στιγμούλα Υπερβατική

Έχανε το σώμα, η ψυχή

κι’εψαχνε, στ’αστέρια, να το βρει

στρατιές Αγγέλων, συνοδοί

κι’ο Θεός να την παρηγορεί !

Γίνατε κι’οι δυο Μαρτυρικοί

πάνω στου Σταυρού σας την Τιμή !

Ίδιοι κι’απαράλλαχτοι Χριστοί

Ίκαροι, στον Όρκο σας, πιστοί !

Ήταν το τηλέφωνο βαρύ

δύσκολο, πολύ, να σηκωθεί !

Πήγαν, δυο συνάδελφοι, γνωστοί

κι’είχανε, μαζί το Δοικητή !

Χτύπησαν την πόρτα την κλειστή

κι’ανοιξε, γυναίκα, γελαστή !

Πάγωσε, στη θέα, τη ψυχρή

κι’εφτασε στ’ αστέρια, η κραυγή !

Ά Βραβείο Α.ΑΚ.Ε.

ΚΑΘΕ ΠΡΩΪ

Κοίταξέ με στα μάτια, πριν χαθείς στο άπειρο

κράτα μου το χέρι, για να μου μείνει η αίσθηση

φίλα τα παιδιά και πες τους ένα ψέμα

δε μπορούν να καταλάβουν…

Κράτα τον αρχάγγελο στην τσέπη σου

και πες μου σ’αγαπώ

σαν τότε που με γνώρισες.

Κι’ύστερα φύγε μην κοιτάξεις πίσω

μη δειλιάσεις ούτε στιγμή

ξέρω και ξέρεις την αλήθεια

ίσως σήμερα, ίσως αύριο, ίσως ποτέ.

Άνοιξε φτερά και πέτα

Εκεί που σε χρειάζονται

στου ουρανού τη θαλπωρή

στη χαρά του αετού.

Ότι και να γίνει θα είμαι εδώ

θα λέω την ιστορία μας

θα κοιτώ περήφανη το πέλαγος

θα σε ονειρεύομαι.

Κάποιοι θα μου χτυπήσουν την πλάτη

θα «συμμεριστούν» τον πόνο μου

θα κάνουν δακρύβρεχτες δηλώσεις…

Κι’εκείνα…θα καταλάβουν κάποτε

που ήσουνα σα σβήνουν τα κεράκια τους

σαν κάνανε τα πρώτα τους βήματα

σαν αρρωσταίνανε τα παγωμένα βράδια.

Ίσως τελικά γυρίσεις το βράδυ

μα κάθε πρωί που θα φεύγεις

θα σε κοιτώ με τα ίδια φοβισμένα μάτια!

  Στο σημείο αυτό, τελειώνοντας, νιώθω αδήριτη την ανάγκη να κάνω μια κριτική στην λογοτεχνική δεινότητα του Κου Νόκα, ίσως του είναι αρκετά ωφέλιμη, γιατί το να πετά κάποιος, χωρίς την ανάγκη προσγείωσης είναι λίαν επικίνδυνο! Αυτό το λέω γιατί σπανιότατα λογοτέχνες έχουν ακούσει διθυράμβους τόσους, όσους ο Κος Νόκας και είδαν στίχους τους σε μελοποιημένους ύμνους! Τον ύμνο που γράψατε τον έψαξα, όμως δυστυχώς δεν τον βρήκα για να τον κρίνω, απλά τον άκουσα προφανώς από τους μελοποιούς και χορωδούς χωρίς να καταλάβω λέξη!

  Πάμε λοιπόν στην κριτική και όσοι έχουν κριθεί από το Σπύρο Κίκερη, γνωρίζουν καλά την αίσθηση δικαίου που διαθέτω. Στον προφορικό σας λόγο θα σας έβαζα βαθμό, ασυζητητί, κάτω της βάσης και μάλιστα αρκετά! Στο γραπτό σας λόγο θα σας έβαζα τη βάση, πέντε(5) δηλαδή κι’αυτό γιατί σας αναγνωρίζω την καταβολή επίπονων και υπέρμετρων προσπαθειών! Όσο για τους διθυράμβους τους προφορικούς και τους γραφτούς, δεν δύναμαι να πω και πολλά, απλά γιατί είναι πνιγμένοι στα «σάλια, τη γλοιωδία και τη χαμερπεία !» Και’γω που υπηρέτησα επί οκταετία στο Σμήνος Υψηλών Προσώπων της ΠΑ, γνωρίζω όσο λίγοι τα σάλια αυτά, τα καταλυτικά, τα ουτοπικά, τα οπισθοδρομικά και άκρως επικίνδυνα!

  Όσο για τις αιτίες των αποπομπών μου, έχω να υπογραμμίσω, ότι είναι ακριβώς οι ίδιες και στην αποπομπή μου από την Πολεμική Αεροπορία και στην αποπομπή μου από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών και στην αποπομπή μου από την Αεροπορική Ακαδημία Ελλάδος! Για τον απλούστατο λόγο ότι το σύστημα των Νεοελλήνων αν δεν μπορέσει να σε προσαρμόσει και να σε αφομοιώσει, θα σε αποβάλλει πάση θυσία!
 Αφομοιωθήκατε Κε Νόκα, αφομοιωθήκατε και συμβιβασθήκατε Κε Αντιπτέραρχε, Κε Δήμαρχε του Δήμου Λεύκτρων, Κε Πρόεδρε της Αεροπορικής Ακαδημίας Ελλάδος και εκκολαπτόμενε Πρόεδρε της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών.
Όμως επειδή να διδάσκουμε πρέπει, για μια καλύτερη δευτέρα παρουσία, Κε Νόκα, υπογραμμίστε στο συνειδητό σας, ότι η ανάρτηση κάποιου σε τούτη τη χώρα, δεν είναι θέμα προσόντων και διακριτικών ιδιοτήτων, αλλά θέμα ειδικής ικανότητας και δεξιοτεχνίας! Τούτη η μεγάλη υπόθεση πρϋποθέτει, αποδοχή, αφομοίωση, προσαρμογή και εν τέλει εφαρμογή της μεθοδολογίας του χωλαίνοντος Ελληνικού γίγνεσθαι και προπαντός της βαθιάς νοσούσης νοοτροπίας των Νεοελλήνων!
Και θυμηθείτε, αυτή η υπογράμμιση ας μείνει σαν επιμύθιο, από τούτη τη γραφή, στους νεαρότερους των Νεοελλήνων!

 Όμως να τελειώνουμε πρέπει με τους Αρχομανείς και Προεδρομανείς, γιατί ν’ασχοληθούμε επιβάλλεται, με πολύ σοβαρότερα Θέματα.

Με Τιμή και Υπερηφάνεια
Σπύρος Κίκερης