ΑΜΟΙΡΗ ΚΙ'ΑΝΟΗΤΗ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΤΙ ΣΕ ΠΡΟΣΜΕΝΕΙ

Σπύρου Κίκερη

Η ΑΠΟΓΥΜΝΩΣΗ

ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΠΑΘΩΝ ΚΑΙ ΕΝΣΤΙΚΤΩΝ

*Σήμερα βγαίνουν τα χειρότερα των ανθρωπίνων παθών

και τα αγριότερα των ενστίκτων!

  Τούτη η πικρή άποψη είναι δυστυχώς αλήθεια που δεν επιδέχεται καμία, μα καμία αμφισβήτηση!

  Σε προηγούμενο άρθρο μου, τα έγραψα και τα προέβλεψα! Για όσους με διαβάζουν θα θυμούνται το μήνα Μάρτιο σε άρθρο μου «περί πολέμου» επικαλούμενος ρήσεις σοφών διαχρονικά, έγραφα επί λέξει: «Ο ΚΑΝΤ μεταγενέστερος του ΠΛΑΤΩΝΑ κατά 14 αιώνες συμφωνώντας απόλυτα μαζί του τοποθετεί τη ρίζα του πολέμου στην ανθρώπινη ατέλεια με τα ενδότερα και απόκρυφα πάθη της ανθρώπινης ψυχής που γεννήθηκαν με τον άνθρωπο (Μίσος-Οργή-Κακία-Μανία-Αλαζονεία-Πλεονεξία κτλ)

  Τα υπόψη πάθη είναι γενικά και ανεξαίρετα, εκδηλώνονται δε όταν οι συνθήκες καλλιεργηθούν δεόντως. Τούτο αποτελεί ουκ άνευ χημική και ψυχολογική διεργασία, μεταδιδόμενη τάχιστα σαν έναν από τους χειρότερους ιούς, που ποτέ εμφανίζονται στο διάβα της ανθρωπότητας!

Μία εικόνα ίσον 1000 λέξεις!

Δύο εικόνες ίσον 2000 λέξεις!

Τρεις εικόνες ίσον 3000 λέξεις!

  Ναι σήμερα βγαίνουν τα χειρότερα των ανθρωπίνων παθών και τα αγριότερα των εστίκτων, όχι μόνον γι’αυτούς που αποτολμούν τις φοβερές σκηνές των εν ψυχρώ σφαγών και σκοτωμών, αλλά και αυτών που βλέπουν!

  Αυτό είναι και το μεγάλο δυστυχώς της εποχής μας, όχι ότι δεν έχουν ξαναγίνει τέτοια πράγματα, στο διάβα της ανθρωπότητας, έγιναν και παράγιναν, τέτοια και χειρότερα, όμως δεν τα’βλεπε ο πολύς ο κόσμος, ούτε και τα μάθαινε κι’αν τα μάθαινε, τα μάθαινε καθυστερημένα και ως εκ τούτου εξασθενημένα στις εντυπώσεις τους. Σήμερα οι σκηνές φρίκης είναι μέσα στο σπίτι μας, η οικτρή θέα στα μάτια μας και η οσμή του φρέσκου αίματος στη μύτη μας!

  Όλα τούτα έχουν τη σημασία τους τη βιοχημική, ας το δούμε πως. Για πάρτε ένα καθρεφτάκι και καθίστε απέναντι από μία οθόνη του διαδικτύου, επιλέξτε σφαγές τζιχαντιστών και δείτε μία εν ψυχρώ σφαγή, κλείστε τα μάτια σας για ένα δευτερόλεπτο, ξανανοίξτε τα και κοιταχτείτε στον καθρέφτη και φτύστε με αν αναγνωρισθείτε!

  Όλα τα άγρια πάθη σας τα στοιβαγμένα στα έγκατα της ψυχής σας θα εξωτερικευθούν και στα πρόσωπά σας θα ζωγραφιστούν από ένα αόρατο, μαγικό χέρι, με Θεϊκές και διαβολικές ικανότητες!

  Εκείνη την τρομερή στιγμή και τα πιο αθώα και καλοκάγαθα ανθρωπάκια νιώθουν έντονο μίσος και όχι μόνο, για τον χαροντυμένο σφαγέα κι’αν τους τον παρέδιδες την ίδια ώρα είναι βέβαιο, ότι θα τον τυραννούσαν και θα τον κατακρεουργούσαν μακελεύοντάς τον με απίθανους τρόπους βασανισμού, μέχρι κονιορτοποίησης και εξαΰλωσης! Για πότε οι ορκισμένοι και ταμένοι στο καλό και στο Θεό, θα γίνονταν χειρότεροι, των πιο φανατισμένων πιστών του κακού και του Διαβόλου, σε μια δίκαιη κι’ανίερη συγχρόνως ισότητα!

  Η σκοτεινή πλευρά του ανθρώπινου είδους είναι καλά κρυμμένη και παραλλαγμένη στα ενδότερά μας, τα εσώψυχά μας και τις άπειρες κρύπτες των εκατομμυρίων νευρώνων των ανεξερεύνητων εγκεφάλων μας!

  Η θεωρία του «Ευγενούς Θηρίου», ότι δηλαδή ο άνθρωπος στις φυσικές του συνθήκες είναι ένα «ειρηνικό ον», όπως έχει περιγραφεί στο κοινωνικό συμβόλαιο του Ζαν Ζακ Ρουσώ, έχει σήμερα απορριφθεί, γιατί η ανθρωπολογία σήμερα έχει στοιχειοθετημένα αποφανθεί «ότι η βία είναι μία παγκόσμια σταθερά και η μείωσή της ένα σποραδικό φαινόμενο, ελάχιστα ορατό, στην κλίμακα χιλιετιών και αιώνων!»

  Ο άνθρωπος πάντοτε ήταν βίαιος και φονικός, εφόσον οι συνθήκες πρόσφορες ήταν για την εξωτερίκευση των εσώκλειστων στη σκοτεινή του πλευρά!, Τούτη δε η διεργασία, δεν ήταν και τόσο δύσκολη, γιατί ήταν δομική και φυσική!  Απλά η σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης ανέκαθεν κρύβονταν ανάμεσα στα διαστρεβλωμένα ιστορικά δεδομένα, τις μονόπλευρες στατιστικές και τις επικοινωνιακές δεινότητες των νικητών!

  ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΔΙΚΟΥΜΕ

  Οι άνθρωποι μπορεί να διαφέρουν εξωτερικά, στην εσωτερική τους όμως δομή και στα ενδότερα της ψυχής τους είναι πανομοιότυποι! Ας αφήσουμε τη μεσανατολική περιοχή, ας αφήσουμε τους Σουνίτες και τους Σιίτες κι’ας πάμε για λίγο δυτικά, στη πολιτισμένη, δηλαδή του πλανήτη πλευρά!

  Να πιάσουμε τις σταυροφορίες, μεταξύ 11ου και 15ου αιώνα, εκεί που ακόμα παιδιά του ίδιου Θεού και του ίδιου Χριστού, μεταλλάσσονταν σε παιδιά του ίδιου Αντίχριστου για να σφαχτούν ανηλεώς! Και οι Άγιοι Πατέρες στους λόγους τους προς τα σταυροφόρα ποίμνια: "Όταν στο σύμβολο του Σταυρού και τ'όνομα του Χριστού ενεργείς, δεν είναι αμαρτία, αλλά θεία ευχαριστία!!"

  Να πάμε στη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου εκεί που Καθολικοί και Προτεστάντες, ομόθρησκοι δηλαδή έλυσαν τις διαφορές τους με βιασμούς, βασανισμούς, σκοτωμούς και σφαγιασμούς, σπάζοντας ρεκόρ νεκρών που για πολλούς έφτασε στους 100.000!

  Να πάμε στα βόρεια της Αγγλίας, που ακόμα σήμερα η κρίση σοβεί και η σφα γή καραδοκεί;
Να πάμε στις πρώτες δηλώσεις του Πάπα για τους Τζιχαντιστές; Τί είπε; Να είπε ότι δεν επιτρέπεται να θανατώνουμε στ'όνομα του Θεού! Κι'εγώ ο δυστυχής προβληματιζόμενος λέω: "Δεν θανατώνουν, Άγιε Πατέρα, στ'όνομα του Θεού, στ'όνομα του Διαβόλου σκοτώνουν! Τώρα από πού εκπορεύεται πρωτευόντως και γενεσιουργά τούτος ο Διάβολος, που εδρεύει στα ενδότερα και σκοτεινότερα της ανθρώπινης ψυχής, βρείτε το εσείς, ο Θεόθεν πεφωτισμένος! Όσο για κάποιους άλλους, φυσικά λιγοστούς, δεν πρόκειται να πάμε πουθενά, θα μείνουμε εδώ, με τις σκέψεις μας αγκαλιά, γιατί οτιδήποτε άλλο δεν έχει νόημα, νόημα κανένα!
Και επειδή πρέπει να κλείσουμε, απλά ας ψελλίσουμε "Άμοιρη Ανθρωπότητα τί σου μέλλει, όμως μην και τόσο ανησυχείς, γιατί αυτό που έρχεται, το έχεις ξαναβιώσει!"

  Και’δω ακριβώς εδώ δυο λόγια του Αϊνστάιν μου’ρχονται στο νου: «Δυο πράγματα στον Κόσμο αυτό βλέπω άπειρα, την ανθρώπινη ηλιθιότητα και το σύμπαν, αν και για το δεύτερο δεν είμαι σίγουρος!»

  Και σε μένα το φτωχό στοχαστή δεν απομένει τίποτα άλλο από το επιμύθιο τούτης της γραφής: «Οι Άνθρωποι αυτοί ήταν, αυτοί είναι, αυτοί θα’ναι στο διηνεκές και ’γω σιχαίνομαι και αισχύνομαι που είμαι ένας από αυτούς!

                                                                                      Με Τιμή

Σπύρος Κίκερης

Ο ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ

Σπύρος Κίκερης

Gmail: Spyr.kikeris @ gmail.com

Ιστολ.: spyrkikeris.blogspot.gr

Οι δυο Ανθρώπινες παναισθήσεις ψευδαισθήσεων

η πρώτη περί του αναλλοίωτου

και η δεύτερη περί του ισόβιου

μ'εξανάγκασαν να ψαχτώ και ν'αποφανθώ!

ΆΥΛΗ ΤΟΥ ΕΙΔΩΛΟΥ ΟΥΣΙΑ

(Ο Καθρέφτης)

«Άϋλη του είδωλου ουσία έτεκες την ειδωλολατρεία

σ’ερωτα με δίχως συνουσία, μέσα στου καθρέφτη τη μαγεία!»

Να σε κοιτώ μου άρεσε και να σε συντροφεύω

να σου μιλώ, να σ’εκτιμώ και να σε κολακεύω

κι’ακόμα να σε βλαστημώ, να σε διαπομπεύω

και να ξεχνώ, ο άμοιρος, πως σε διαφεντεύω!

Είσ’ ένας έρωτας τρελός, ιδεατός κι’αμαρτωλός

άρρηκτος, γόρδιος δεσμός κι’αιμομιξίας ο καρπός!

Είσ’ ένας ψεύτης ποταπός, μα απιστεύτως πιστευτός

άφταιχτος φταίχτης λατρευτός και αποκρύφως μισητός!

Μάσκ’αδιάφανη φοράς, χατήρι σπάνια χαλάς

παραμυθιάζεις και πουλάς, εξαπατάς και απατάς!

Μου λες το χρόνο πως νικάς και ψευδαισθήσεις με κερνάς

κι’όταν καθρέφτη με μεθάς, ότι γουστάρω το περνάς!

Με τρέλανες καθρέφτη, με τρέλανες ρε ψεύτη

με πέθανες μπαμπέση, με πέθανες στο φέσι!

Μου μάντευες το κέφι, σα μάγος, από χέρι

κι’ενέπαιζες το χάνο, που το’παιζε αστέρι!

Μία εικόνα μου’δειχνες, μία από παιδί

στάχτη στα μάτια μου’ριχνες, στάχτη, αλλά, χρυσή!

Ειδωλολάτρη μ’εκανες πιστό σ’ενα γυαλί

με είδωλα με τρέλανες, καλέ μου σαδιστή!

Τα χρόνια μου δεν έδειχνες καθρέφτη παπατζή

και τον παπά μου έκρυβες, με τέχνη περισσή

εμένα αναδείκνυες του χρόνου νικητή

και σ’εγλυφα και μ’εγλυφες ο χρόνος μη φανεί!

Όσες φορές σου θύμωνα, δυνάστη μου και είρωνα

τόσες το χέρι σήκωνα και το θυμό μου στρίμωχνα!

Φοβόμουν αν σε χτύπαγα, τα είδωλα θ’αλλοίωνα

κι’από τις τύψεις ύστερα, ποτέ μου δεν θα γλύτωνα!

Μου’πες με τις εκφράσεις, μην έχω αντιδράσεις

μαζί μου αν τα βάλεις, δύο φορές θα χάσεις!

Στων είδωλων τις φάσεις αν βλέπω αντιφάσεις

ξεχνώ και τις ενστάσεις και τις επαναστάσεις!

Όσα καλά σου μέτρησα, τόσα κακά σου είδα

τα πιο καλά σου ψεύτικα, τα πιο κακά σου γλύκα!

Όσες φορές μπερδεύτηκα, τόσες άκρη δε βρήκα

όσες και σαγηνεύτηκα, τόσες λεβέντη σ’είπα!

Σ’αγάπησα παράφορα, ανηλεώς και άρρωστα

τα είδωλά σου λάδωσα, τον εαυτό μου λάβωσα

κι’αν την εικόνα πάγωσα και σφύραγα αδιάφορα

στο βάθος καταλάβαινα κι’απ’τον καημό μαράζωνα!

Την ευτυχία άγγιζα κι’εκείνα που δεν άξιζα

με πουλημένη άμιλλα και είδωλ’απαράμιλλα

κι’ήταν φορές που δάκρυσα κι’αλλες που αγανάκτησα

τα λόγια μου που μάσησα και κρυφοκαταράστηκα!

Πάντοτε σε συγχώραγα κι’ας μέσα σου δε χώραγα

κι’αν απ’τα περιθώρια πέρναγα στ’απροχώρητα

αφόρητα κι’αν πόναγα, σε όνειρα κι’αν τρόμαζα

υποχωρητικότητα έδειχνα, δίχως όρια!

Τό’ξερα πως δεν έφταιξες, που μ’ανθρωπάκια έμπλεξες

και σύνδρομα ανέδειξες, σαν τη ψυχή τους, έδειξες !

Τό’ξερα πως δεν έφταιξες, που σ’εφιάλτες βρέθηκες

κι’ας ένιωθα πως μ’έπνιγες, μ’εκείνα που μου έκρυβες!

Σ’είδα, ωϊμέ και τι δε σ’είδα κι’είπα ωϊμέ και τί δεν είπα

σ’είπα Θεό και διάβολο, κόλαση και παράδεισο

χρηστό, μεμπτό και άχρηστο, πικρό και μελιστάλακτο

κι’ακόμα απαράδεκτο μα αναντικατάστατο!

Κι’ ανάμεσα σε μένα, σ’είδαν κι’άλλοι

κι’ απ’τη καλή μεριά κι’από την άλλη

κι’η γνώμη τους για σένα μία ζάλη

π'απόλυτα στη γνώμη μου ταιριάζει!

Σ’είδαν μεδίαμα νεκρού γινάτι πεθαμένου

κλάμα δικαίωσης Αϊτού, αγώνα του ριγμένου!

Το μάννα σ’είδαν τ’ουρανού, μάνα ορφανεμένου

αρρωστημένου γιατρειά, νόστο ξεριζωμένου!

Σ’είδαν σε στέψη Βασιλιά, σε διαδόχου γέννα

σε σκλαβωμένου λευτεριά και σε πρωτάρη σπέρμα!

Σε οραμάτων την τροχιά, προφητικά, γραμμένα

και στα δικά σου μαγικά σου βγάλαν τα καπέλα!

Σ’είδαν και πύλη κόλασης στις τύψεις ανοιχτή

και λίμνη της οάσεως αντικατοπτρική!

Σ’είδαν και τίτλο άϋλο, με ρήτρα ποινική

και σμίλη παραχάραξης αλληθωριστική!

Σ’είδαν μεγάλο γητευτή, γόη, κατακτητή

άπαιχτο παίχτη στο γυαλί, στημένο νικητή!

Σε’παιξαν ένα δυο και χι, σε ζάρια και χαρτί

μα δε σε βρήκαν πουθενά, κρυφέ μου εραστή!

Δε σ’έπιασε κανένας, απόλυτα στη γη

και όποιος σ’εχει πιάσει, πήγε να τρελαθεί!

Αυτό το ξέρει μόνο, ο νους του στοχαστή

που σ’είδε, σαν το χάος στ’ανθρώπου τη ψυχή!

Εν πάση περιπτώσει καθρέφτη μου εσύ

νομίζω πως γνωρίζω, για μένα τι’σαι’συ!

Είσαι το μέγα χρέος που ξέρω δεν θα βγει

γιατί απλά το θέλω γι’ακόμα μια ζωή!

Γιατί εγώ, είμαι εσύ και’συ εγώ, πάνω σε σύμπλεγμα

ειδωλολατρικό

παραλλαγμένο στης στιγμής το ποθητό από τον άρχοντα

κι’αφέντη ψυχισμό!

Γιατί εγώ είμαι εσύ και’συ εγώ, σε ένα σώμα

μια ψυχή κι’εγωϊσμό

που περιέγραψα διάφανα θαρρώ με ακραιφνή

και θαρρετό ρεαλισμό!

ΧΑΜΕΝΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ

  

ΣΠΥΡΟΥ ΚΙΚΕΡΗ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΟΣΤΟΥ
ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΝΟΥ!

«Αέναοι του Χρόνου Νοσταλγοί

οι Άνθρωποι οι Αισθηματικοί!»

ΑΦΙΕΡΩΣΗ

Σ’εμάς που γεννηθήκαμε σ’αυτήν εδώ τη γη

καιρούς που όλοι ήμασταν και φίλοι και γνωστοί!

Σε μας που δεν τα βρήκαμε, ποτέ σε άλλη γη

κι’οι νόστοι μας, τον Αύγουστο, κατάντησαν καημοί!

Αύγουστος Θέ μου Αύγουστος μήνας των διακοπών

μήνας του νόστου των καημών, μήνας των νοσταλγών!

Αύγουστος Θέ μου Αύγουστος, μήνας των ερχομών

μήνας του μήνα των μηνών, μήνας των στεναγμών!

Κάτι τέτοιες ώρες, κάτι τέτοιες ώρες

ώρες του Αυγούστου, στην ανεμελιά

πάλι καταφθάνουν, πάνω σε αιώρες

σκέψεις που κινούνται παλινδρομικά!

Άγνωστοι Θέ μου άγνωστοι ανάμεσα σ’αγνώστους

κι’η Πόλη που μας γέννησε αλλιώτικη σ’ανθρώπους!

Άγνωστοι Θέ μου άγνωστοι, απόλυτα στους ντόπιους

κι’από τα νεύρα βλάσφημοι, ανάθεμα στους νόστους!

Κάθε Αύγουστο εδώ! Κάθε Αύγουστο εδώ

σ’ένα τάμα μας δεμένοι μ’ένα γόρδιο δεσμό!

Κάθε Αύγουστο εδώ μέσα στο συνωστισμό

με τον μπούσουλα χαμένο στον προσανατολισμό!

Όλ’αλλάξανε για μας, όλα, κι’όχι μονομιάς

όλ’αλλάξαν λίγο λίγο, στον καημό της ξενιτιάς!

Όλ’αλλάξαν, όλ’αλλάξαν και στις θύμησες ορμάς

μα όσες μέρες κι’αν καθήσεις, απ’αυτές δε ξεκολλάς!

Όλ’αλλάξανε θαρρείς. όλ’αλλάξαν κι’απορείς

όλ’αλλάξαν και νομίζεις, πως στο παρελθόν σου ζεις!

Κι’ολο θαρρείς κι’αναθαρρείς, πως θαρθ’η ώρα να τη βρεις

χωρίς ποτέ να κουραστείς, όσο Θεέ μου κι’αν ψαχτείς!

Ψάχνεις γνωστούς με το κερί, φίλους με το λυχνάρι

κι’η αγορά μοιάζει νεκρή, νεκρό και το λιμάνι!

Πού πήγαν φίλοι και γνωστοί, τι’ναι αυτό το χάλι

αλώθηκε η Πρέβεζα και’μεις Θεέ, χαμπάρι;

Κάτι τέτοιες ώρες, κάτι τέτοιες ώρες

του μεγάλου νόστου, και των νοσταλγών!

Ώρες κατηφόρες, ώρες ανηφόρες

ώρες Σταυροφόρες των σκεπτικιστών!

Κάτι τέτοιες ώρες, αίφνης ξανανιώνεις

χάνεσαι στο χρόνο, νιώθεις πως πετάς!

Κάτι τέτοιες ώρες, όνειρα σαρκώνεις

και στο χρόνο πίσω, πας και πας και πας!

Μα κάπου κοντοστέκεσαι, αντίθετα γυρνάς

κοιτάς προς τον ορίζοντα κι’αντίστροφα μετράς!

Νομίζεις πως τρελαίνεσαι, αφόρητα πονάς

κρατάς σφιχτά τη σιωπή και σε λυγμούς ξεσπάς!

Και ξάφνου Αυγουστιάτικα, μεσ’τους αντικυκλώνες

Θε να ξεσπάσουν θύελλες, μπόρες, βροντές, τυφώνες

τσουνάμια, λαίλαπες, σεισμοί, φωτιές, κι’οργής κυκλώνες

εντολοδόχοι της ψυχής, να πάψουν τις αιώρες!

Αντιπαλεύουν άγρια, οι λύπες κι’οι χαρές

ευθύνες σου γυρεύουνε κι’ας ξέρουν πως δεν φταις

επίμονα σε προκαλούν να βρεις τους νικητές

κι’αδιαφορούν ασύστολα, αν θες ή αν δεν θες!

Ψυχικός Αρμαγεδών κι’υπέρ πάντων ο αγών

άγνωστων και γηγενών, θεωρούμενων εχθρών

κι’όντων υπερβατικών και πτωμάτων ζωντανών

σ’ενα πόλεμο που λήγει, δι’ευχών και προσευχών!

Αυτό όμως το διάβα σου, δεν θα σε βρει αδιάβαστο

κι’ευθύς περνάς στο άβατο, του νου σου το διάφανο!

Εκεί σε ρόλο βάλσαμο, το βάρος σου τ’αβάσταχτο

με το χρυσό το χάπι σου, παύει να είναι βάσανο!

Εκεί στα απροχώρητα, θα μπεις δειλά, δειλά

τα τωρινά επώδυνα, τα μελαγχολικά

και από’κει στ’ αθώρητα και τα φανταστικά

τα παιδικά σου όνειρα και τα εφηβικά!

Να που θαρρείς ο χρόνος, πως οπισθοδρομεί

κι’ο νους γοργά σε πάει σε άλλη εποχή!

Να που ακούς σου κρένει στην άκρα σιωπή

φωνή καλά που ξέρεις, φωνή φανταστική!

Να που θαρρείς μιλάνε ακόμα κι’οι Νεκροί

κι’αναθαρρείς που βλέπεις, κορμιά χωρίς ψυχή!

Να το γιατί η μέρα, η τόσο ζοφερή

χάρμα ιδέσθαι είναι και πλάνη γιορτινή!

Να που το νυφοπάζαρο, το βλέπεις ψυχοσάββατο

και το νεκρό το Λάζαρο, στη βόλτα δίχως σάβανο!

Να που το δώρο τ’άδωρο, στο ρόλο σου τον άχαρο

μπαίνει βαθιά στο άβατο μ’αισθήματα ανάκατο!

Να που Θωρείς υπάρξεις, του πάλαι καλλονές

Πλατωνικά ερωτικές κι’αεί παρθενικές

να μεταλλάσσονται με μιας, σ’αγνώριστες μορφές

που μόλις στις θυμίζουνε, με τη ψυχή σου κλαις!

Να που θωρείς εφήβους, ξανά, αλά παλιά

που λιώνουνε για μια ματιά, που καίει σαν φωτιά

κι’από την ίδια τη ματιά, να τρώνε σαϊτιά

που τους ξεσκίζει την καρδιά, από τη λησμονιά!

Κι’ολο γυρνάς στο πουθενά, σαν άγνωστος στα ξένα

αναπολώντας τα παλιά και τα νοσταλγημένα

κι’ανηφορείς όσο μπορείς, σ’ενα μεγάλο ψέμα

νιώθοντας μαύρα πως φοράς και χιλιοφορεμένα!

Γύρος νιώθεις του θανάτου, ναυαγός του περιπάτου!

Νόσος νόσου ανιάτου, νόσος ετοιμοθανάτου!

Νόθος νιώθεις, νόθου τόπου! Νόστος νιώθεις, νόθου νόστου!

Βασιλιάς εκπτώτου θρόνου! Όρκος σκλάβου επιόρκου!

Κι’είναι, ώ Θεέ μου, του Αγίου Νόστου

του Αγίου Νόστου του Αυγουστιανού

κι’ήγγικεν η ώρα του μεγάλου Όρκου

όρκου προδοσίας, δείπνου μυστικού!

Καλές μου Φίλες, καλοί μου Φίλοι, Καλό σας Μήνα!

Καλές διακοπές με καθόλου λύπες κι'άφθονες χαρές!