Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ

*ΥΜΝΩΔΙΑ ΣΤΩΝ ΠΛΑΣΜΑΤΩΝ

ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ!

*Ο Ύμνος της Μάνας!

   *Πιστέψτε με ότι είναι με Δάκρυ γραμμένος και από τα έγκατα της Ψυχής μου Βγαλμένος!

   *Δεν ήμουν Μοναχοπαίδι, μα ούτε ψυχοπαίδι και αποπαίδι, ήμουν ένα από τα τρία εκείνης παιδιά, γεννημένο στις 4 Ιουλίου του 1945 ημέρα Τετάρτη μέσα σε χρόνια  δύσκολα και τραγικά!

   *Όμως για κείνη ήμουν το ξέχωρο και Λατρεμένο της Παιδί που στη γέννα της η Μαμή είπε στον Άντρα της: «Τη Γυναίκα σου ή το Παιδί σου;» Κι’εκείνος είπε «τη Γυναίκα μου», αφήνοντάς με να σπαράζω αιμόφυρτο σ’ένα κουρέλι, παλεύοντας σκληρά να κρατηθώ στη ζωή, καληώρα, μετά από μια ιδιαιτέρως βαριά γέννα και με κουτάλες έξοδο από την ευλογημένη της Ζωής «Πόρτα»!!

   *Σαν Ηρωίδα μας ανάθρεψε μέσα από μύριες δυσχέρειες και ανέχειες, μ’έκδηλη πάντα την αδυναμία της σε μένα κι’ας ήμουν ο πρωτότοκος!

   *Με δάκρυα στα μάτια μ’αποχαιρέτισε με την είσοδό μου στη Σχολή Ικάρων, παρά του ότι ήξερε ότι από παιδάκι τεσσάρων ετών δήλωσα απερίφραστα αυτό που ονειρεύτηκα να γίνω, χωρίς ούτε στιγμή να παρεκκλίνω!

    *Όμως κυριολεκτικά σπάραξε όταν μετά την επιτυχία μου στη Σχολή Ικάρων έφτασε η στιγμή του αποχωρισμού! Ήταν θυμάμαι μια συγκλονιστική ώρα που ανεξίτηλα στις μνήμες μας θαρρώ έμεινε: Γιατί κλαις ρε Μάνα της είπα, γιατί με συγκινείς; Είπα ποτέ στη ζωή μου ότι θα κάνω κάτι άλλο; Θυμάσαι τότε στα πέντε μου που έπεσε ο Πρωτοετής Ίκαρος Ευάγγελος Παππάς, ο αδελφός του τραγουδιστή Λάκη Παππά κι’έκλαιγα παρακαλώντας να με πάτε στην τελετή ανάληψής του; Θυμάσαι που εκείνο το βράδυ τρομαγμένος από άσχημο όνειρο ξύπνησα, γιατί είχα τρομάξει από τις βολές του Τιμητικού Αγήματος στο Νεκροταφείο και ήρθα στο κρεβάτι σου και σου΄πα «Φοβάμαι τον Αεροπόρο; Ζητώντας συγνώμη την άλλη μέρα για το λάθος μου; Κι’ακόμα τότε που ζαλίστηκα στο Λούνα Παρκ και μέρες έκλαιγα και σ’εκνεύρισα; Κι’όταν με ρώτησες για το λόγο, σου είπα «λυπάμαι γιατί αφού ζαλίστηκα στο γύρω γύρω, φοβάμαι πως δεν κάνω γι’αυτό που θέλω; Μη φοβάσαι Μάνα φρόντισα το Κορμί μου, με τη βαριά ενόργανη γυμναστική που έκανα κι’ακόμα τη Ψυχή μου! Μη φοβάσαι Μάνα μη φοβάσαι σκέψου αν ήσουν Σπαρτιάτισσα και μου’δινες την Ασπίδα μου τι θα μου’λεγες, ο Θεός είναι Μεγάλος Μάνα, κλείνοντας με το εξής που καλά θυμάμαι: «Μικρή Θυσία δε χωρά σε Όνειρο Μεγάλο, τ’ακούς Μανούλα μου Γλυκιά πες μου Καλό Κουράγιο! Μ’εταξε η Μοίρα μου ψηλά, ψηλά σε κόσμο άλλο, μου’πε το φόβο ν’αρνηθώ, στον πόνο να μη κλάψω, να’χω κουράγιο Θεϊκό στον Ουρανό επάνω κι’αν απ’το Χάρο προκληθώ, Ρότα να μην αλλάξω! »

    *Αλήθεια πόσο  θα’θελα να’ξερα πώς θα’νιωθε η ίδια Μάνα όταν στο Μέγαρο Μουσικής το βράδυ της 7^ης Νοεμβρίου του 2023, παραμονή της Γιορτής του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και Προστάτη της Πολεμικής μας Αεροπορίας (ΠΑ), άκουγε τα ίδια λόγια σε μελοποιημένη Συμφωνική Σύνθεση του εξαίρετου Συνθέτη Μιράν Τσαλικιάν! Μια σύνθεση υπό τον τίτλο «Ο Ύμνος του Ικάρου» και υπότιτλο «Αιέν Υψικρατείν» να παίζεται από την Μπάντα της ΠΑ παρουσία τριών χιλιάδων ατόμων, το δε γιο της κατασυγκινημένο να κλείνει αυτή, καταχειροκροτούμενος όσο κανείς άλλος από τους τόσους συντελεστές της Μεγάλης Γιορτής!

   *Είναι όμως γεγονός πως αντιμετώπισε πολλά Ψυχολογικά Προβλήματα από την Ημέρα τη Λαμπρή που πέρασα στων Επίγειων και Παραδείσιων Ουρανίων τη Σχολή! Το γιατί, Ιερή υπόθεση Ιερή, εκπορευόμενη από  μία σπανία  των ων ουκ άνευ Ιεραποστολή!

   *Στη Ζωούλα της δε ζήτησε σχεδόν τίποτε, το μόνο που μου ζήτησε θυμάμαι ήταν κάποτε να την πάω στον Αστρολόγο Λεφάκη στην Καστέλα του Πειραιά!

   *Ερωτευμένη είσαι Μάνα τη ρώτησα κι’εκείνη με κοίταξε χωρίς να μιλήσει! Της έκανα το χατίρι! Εκείνη κάθισε με τον Αστρολόγο περίπου 45 - 50 λεπτά! Βγήκε από χαρά λάμπουσα, δακρυσμένη μ’αγκάλιασε και μου είπε συγκινημένη:  «Σ’ευχαριστώ που μ’έφερες, τώρα δε φοβάμαι τίποτα!» 

   *Ναι εκείνος της είχε πει: «Μη φοβάστε, ο γιος σας δεν πρόκειται να πάθει τίποτα, γιατί και από μία φλεγόμενη Υψικάμινο, που από τον ουρανό αρχίζει, αν πέσει  αλώβητος αυτός θα βγει!»

   *Τυχαίο; Τυχαίο! Όμως όταν αρχίζω και μετρώ …. το μυαλό μου ,ορκίζομαι στο Θεό, ότι πάει σ’αυτόν τον «Λεφάκειο Χρησμό» και φυσικά στον Ομφάλιο Λώρο, που θεωρώ μακράν ισχυρότερο και από το Γόρδιο Δεσμό!

   *Με βάσει λοιπόν τις σκέψεις αυτές και αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Μάνας - 12/5/2024 – προχώρησα σε μία εκ βαθέων συγγραφή  για όλες τις Μανούλες του Κόσμου και φυσικά γι’αυτή, με μία αφιέρωση βγαλμένη απ’τη ψυχή!

*Η Ψυχολογία χαρακτηρίζει της Μάνας την Αγάπη

 σαν αυτής την Πεμπτουσία, ορίζοντάς την ως Ασυδοσία!

Δηλαδή Αγάπη άνευ ορίων και περιθωρίων

 με την αγκάλη της πάντα ανοιχτή στην απόλυτη Ασυλία!

 

   *Όποιος προχωρήσει στην ανάγνωση, ας με συγχωρήσει

για την όποια συγκίνηση ενδεχομένως θα αντιμετωπίσει!

Πρόθεσή μου, κάθε άλλο παρά ήταν αυτή,

 όταν άρχισα την Ιερή αυτή  γραφή!,

 Πρόθεσή μου ήταν ελεύθερη η ψυχή να αφεθεί

 και να γράψει για κείνη, ότι από μέσα της βγει!

Ο Ύμνος της Μάνας!

*Αφιέρωση !

*Σαν Ρέκβιεμ, σαν Άσμα και Τάμα με Κλάμα σε Θαύμα

στο αναντικατάστατο Πλάσμα που είπαμε Μάνα!

*Ένα Κεράκι άναψε για σένα που την έχασες

και μια λαμπάδα  άσβεστη για σένα που την έχεις!

Άγια μου Μέρα πως περνάς, Νύχτα πως ξημερώνεις

τις Μνήμες σου πως ξεπερνάς και πως εξημερώνεις;

Όσα διαβάσεις μη θαρρείς υπερβολές πως είναι

μόνο παθός αν καταστείς, στον πόνο αυτό θα στέρξεις!

 Ψύχραιμος μείνε αν μπορείς και δίχως δάκρυ μείνε

όπλισε σθένος και ψυχή στην Άγια Γραφή ν’αντέξεις!

*Σε σας στις χάρες μας που πάντα  Δούλες

σε ρόλους άπαιχτους γλυκές Μανούλες!

Σε σας το Μάννα τ'ουρανού σαν Θείο Δώρο του Θεού

και στη Μητέρα του Χριστού του Άγγελου το μετά σού!

*Σε σας που με πόνους κι’οδύνες στον κόσμο μας φέρατε

σε σας από  σάρκα της πείνας  το  γάλα μας θρέψατε!

Σε σας το σκληρό σας αγώνα σε πέρας που  φέρατε

  κι’ αντάμα Θαρρείς  νικηφόρα στο νήμα που πέσατε!

*Σε σας στ’όνειρό σας  που Πρίγκιπες πάντα  μας βλέπατε!

Σε σας που τις κόρες σε Θρόνους Βασίλισσες  στέφατε!

Σε σας που  σαν χάσαμε οι πάντες αστείρευτα κλάψαμε

και από του πόνου τα δάκρυα τον Ήλιο σκιάσαμε!

Σε σας που σαν χάσαμε, ψηλά σαν κοιτάξαμε

τα άστρα για χάρη σας και  μέρα ανάψανε

γι’αυτό και στ’αστέρια αμέσως σας τάξαμε

σαν Τάματα Άγια που ποτέ δε ξεχάσαμε!

*Απλά τις Ρότες βγάλαμε σ’ ότι προετοιμάσαμε

και άμεσα σας τάξαμε τα Ίχνη που χαράξαμε!

Και ύστερα στις Μνήμες μας εκείνα τα περάσαμε

τον πόνο ξεγελάσαμε κι’απλά χαμογελάσαμε!

Μα νιώθω μια ανάγκη αδήριτη να πω

συγνώμη να ζητήσω και να συγχωρεθώ!

Που πρόσωπο θ’αλλάξω στον πρώτο Ενικό

γιατί αλλιώς να κάνω, Μανούλα δε μπορώ!

*Και τώρα η ψυχή μου, που φτάνει στο να βγει

τη σκέψη μου τη νιώθω, πως δεν θα φοβηθεί

να πέμψει τη Ψυχή μου, για να’ρθει να σε βρει

και άκου τη  Μανούλα  τι έχει να σου  πει!

Η Μάνα μου!

Αθανασία Ντελουτσία Κίκερη!

*Μου’λειψες Μάνα, μου’λειψες, μου’λειψες και μου λείπεις!

Μου’λειψες Μάνα, μου’λειψες και νιώθω γιος της λύπης!

Μου’λειψες Μάνα, μου’λειψες κι’επαίτης νιώθω Μνήμης

κάθε που τ’άστρο σου θωρώ στο άστρο Αποσπερίτης!

*Μανούλα  σ’έχασα και’ γω στου χρόνου το κυνηγητό

περάσαν χρόνια δεκαοχτώ, μα ίδιο πάντα το κενό!

Σε ψάχνω Μάνα στο Θεό με Αχερόντειο ειρμό

συχνά κοιτώ τον Ουρανό και στέκω σ’άστρο φωτεινό!

*Θαρρώ σε κείνο σε θωρώ σαν πρώτο βγει στον Ουρανό

Αποσπερίτη θα το πω και το πρωί Αυγερινό!

Συχνά για κείνο ξενυχτώ καθώς και θα τ’ονειρευτώ

με σένα ίδιο το θωρώ  και Όρκο παίρνω στο Θεό!

*Συχνά μαζί του συζητώ καθώς στις σκέψεις μου πετώ

κι’αν χάνομαι στον Ουρανό μ’αυτό το στίγμα μου θα βρω!

Κι’όταν κοντά του θα βρεθώ, θα τ’αγκαλιάσω και θα πω:

«Γλυκό μου Άστρο σ’αγαπώ, π’ αυτής μου  γιάνεις τον καημό!»

*Μα μια αλήθεια θα σας πω, που’γραψα μ’αναφιλητό

σ’ένα μου όνειρο γλυκό και λύπης παραμιλητό

κοιτώντας προς τον Ουρανό, μ’ένα παράπονο πικρό

εκλιπαρώντας και τους δυο, τη  Μάνα μου και το Θεό!

Που’σαι ρε Μάνα; Που’σαι ρε Μάνα; Που’σαι ρε Μάαααααανα;

γιατί δε μ’απαντάς, γιατί δε μου μιλάς, γιατί μου Σιωπααααάς;

Δεν έχουν οι Άγγελοι φωνή, ούτε και ακοή; Μόνο Ηχώ οι Ουρανοί;

Μόνο  Ηχώ οι Ουρανοί! Μόνο Ηχώ! Μόνο Ηχώω,ω,ω,ω!

Εσύ μήπως δε μου’λεγες πως θα’μαστε μαζί

μαζί  Μάνα μαζί  ακόμα και στην άλλη μας  Ζωή;

Σε ποια Ζωή  είμαι εγώ, σε ποια Μάνα εσύ;

πες μου ρε Μάνα και θα δεις, για πότε θα’μαι ‘κει!

Μίλα μου Μάνα δε μπορώ, μίλα μου Μάνα δε μπορώ!

Μίλα μου σε παρακαλώ, μίλα μου Μάνα σ’αγαπώ!

Να σε ξεχάσω δε μπορώ, να σε ξεχάσω δε μπορώ!

Άνοιξε μέσα σου να μπω, άνοιξε μέσα σου να μπω!

Θέλω να ξαναγεννηθώ, θέλω να ξαναγεννηθώ

Ανοίξτε Ουρανοί και’σεις! Ανοίξτε Ουρανοί να’ρθώ

βόηθα Θεέ μου να τη βρω!  Βόηθα Θε μου να τη βρω!

Θέλω να ξαναγεννηθώ! Θέλω να ξαναγεννηθώ!

Μάνα ποτέ δεν το ξεχνώ  πως μου’φυγες στα ογδόντα δυο

μάθε Ιούλιο λοιπόν, πως αγγίζω τα ογδόντα πια και’γω!

Έτσι Μανούλα μου θαρρώ, πως  δεν θ’αργήσω να σου’ ρθω

κι’ελπίζω Μάνα να σε βρω  κι’ ίσως να ξαναγεννηθώ!