Στο Μεταίχμιο Ζωής και Θανάτου

πάνω στο Αιωνία η Μνήμη Αθανάτου!

*Εις Μνήμην του Ανυπέρβλητου Θεόφιλου Χατζητσοπάνη!

Κοιμητήριο Σχιστού, Ναός Αγίου Γερασίμου 28/3/2022/15:30!

   *Πρόθεση να μιλήσω δεν είχα, άλλωστε μετά το νεκροθάλαμο και τον εναγκαλισμό της απαρηγόρητης συζύγου του Άρτεμις, κάθε άλλο παρά σε κατάσταση ελέγχου ήμουνα!

   Πάει ο καιρός που επικήδειους διάβαζες Σπύρο μου κι’αγέρωχα πάνω από εικοσιπεντάχρονα και εικοσιεπτάχρονα παλικαράκια έστεκες, πιστός στα κελεύσματα αυτών που σε δίδαξαν: «Δάκρυα απ’τα μάτια ποτέ σου μη χύνεις και μάθε αυτά στα μύχια της ψυχής σου να κρύβεις!»

   Όμως βλέποντας το ειδικά συσκευασμένο και με το σκούρο μωβ χρώμα απόλυτα σκεπασμένο φέρετρο, έτοιμο για την καύση που σε λίγο θ’ακολουθούσε ...

   Ένιωσα τις οπτικές μου ακτίνες το Θεόφιλο να διαπερνούν και στη θρηνούσα Άρτεμη και τα δυο τους παιδιά που πλάι της έστεκαν να πέφτουν, ακαριαία επιστρέφοντας και έντονα στη συνείδησή μου επιτακτικά κι’ακατανίκητα να με ωθούν, τυφλά υπακούοντας!

   «Άρτεμις νιώθω έντονα την ανάγκη δυο λόγια να πω!»

   Κάποια στιγμή άκουσα τον Ιερωμένο: «Ο Κος που είναι για την ομιλία να’ρθεί!»

   Απαράσκευη ομιλία σκέφτηκα, δεν ήταν η πρώτη φορά, πέρασαν άλλωστε πενήντα χρόνια από τότε που στη Σχολή Κατωτέρων Επιτελών Αεροπορίας (ΣΚΕΑ) είχα με κλήρο του θέματος κληθεί σαν σπουδαστής να δοκιμαστώ σ’αυτό το είδος ομιλιών, με παραδόξως για τους αξιολογητές θετικό αποτέλεσμα!

   Ο Νους μου αίφνης ιλιγγιωδώς έτρεξε και σε άλλες σχετικές αναμνήσεις να αναθαρρεί! Με θυμάται αλήθεια κανένας Ίκαρος με χειρόγραφο να διδάσκω τότε που ήμουν εκπαιδευτής Αέρος; Με θυμάται αργότερα κανένας από το προσωπικό μου εκεί στην 135 ΣΜ (Σκύρο) στις ομιλίες Εορτών και πανηγύρεων να μη μιλώ από στήθους; Με θυμάται μήπως κανείς από τους τριτοετείς και τεταρτοετείς Ικάρους τότε που Ήμουν Διοικητής τους να χρησιμοποιώ βοηθήματα κατά τη διδασκαλία μου, επί τόσο λεπτών θεμάτων, όπως η Ψυχολογία Ηγεσίας, η Εθνική Πολιτική και το Αεροπορικό Δόγμα; 

   Πάντοτε μ'άρεσε ν'αφήνω τη ψυχή μου  αναβλύζουσα σαν πίδακας  στη δεξαμενή του μυαλού μου να'ρχεται κι'από εκεί σ'έναν αόρατο πίνακα στους άλλους, έμπροσθεν των ματιών μου, περισσότερο σαν εικόνες!

   Πάμε Σπύρο είπα μια Έκθεση Ιδεών είναι για έναν πολυδιάστατα προικισμένο Άνθρωπο που τόσο μαζί του είχες συνδεθεί! Έτσι και έκανα!

   *Δεν έχουν περάσει παρά δύο και κάτι ώρες που γύρισα σπίτι μου με τη συμβία μου, που πάντα δίπλα μου ήτανε! Αφού κάτι τσίμπησα να’μαι εδώ, προσπαθώντας να φέρω στο νου μου, κάποια από εκείνα που εκεί την ύστατη ώρα Τιμής για έναν αξιολογότατο Άνθρωπο είχα πει!

   Ωστόσο αν κάτι παραληφθεί από αυτά που είπα ή ακόμα κι’αν κάτι προστεθεί, εκτιμώ πως η προσπάθειά μου, όπως και να’χει θα εκτιμηθεί, σ’αυτή την καταγραφή!

   Κάπως έτσι θυμάμαι ξεκίνησα: «Ήταν μια μέρα που δεν θα’θελα να θυμάμαι, όταν έτρεξα στο τηλέφωνο και είδα Θεόφιλος, με χαρά είπα αυτό που έλεγα τρεις με τέσσερες φορές κάθε βδομάδα, "καλημέρα Θεόφιλε!"

  "Σπύρο κάθεσαι;" Με ρώτησε εκείνος! "Κάτσε σε παρακαλώ!" Με στωικότητα ψυχραιμία, απίστευτο ρεαλισμό και γενναιότητα μου είπε τι και ποιο!

   Αντέδρασα όπως θαρρώ οι περισσότεροι στην περίπτωση προσπαθώντας να μεταφέρω κάποια απ’τα καλά της γαλούχησής μου! Εκείνος μου’δωσε να καταλάβω με σαφήνεια ότι ήταν περιττά! "Θα το παλέψουμε Σπύρο όπως και όσο πρέπει!"

- "Never give up Θεόφιλε" του είπα – "Τα χέρια ποτέ ψηλά!" 

   Ο λόγος του με συντάραξε όμως απ’την αγάπη και την εκτίμηση που του είχα, σχετικά εύκολα το ξεπέρασα και στην αισιοδοξία απόλυτα μεταφέρθηκα!

   Δεν είχα πολλά χρόνια που γνώρισα αυτήν την Κορωνίδα των φίλων μου, αυτόν τον άνθρωπο της πολυδιάστατης και πέραν της συνήθους υπέρβασης! 

   Να πω απ’την εξέλιξη ότι θα’ταν καλύτερα να μην τον είχα γνωρίσει, θα’μοιαζε βλασφημία, αμαρτία, αδικία και προπαντός αχαριστία για μένα που τόσα από εκείνον αποκόμισα!

   Συνδέθηκα τόσο πολύ μαζί του, γιατί ήταν ένας φάρος Φωτεινός που σε καθοδηγούσε αλάνθαστα να πορευτείς και στην τελειότητά του να μυηθείς!

   Γεννημένος δάσκαλος, δίδασκε με το λόγο του, δίδασκε με τον τρόπο του, δίδασκε επί παντός επιστητού καλού, συνήθους, και αποφυγής του κακού! Δίδασκε ακόμα και στον πόνο του!

   Όμως επανήλθε μετά το πρώτο κύμα σχετικά γοργά στις παλιές του συνήθειες, ακόμα και στην πολυαγαπημένη του θάλασσα έπεσε με λατρεία στην αγκαλιά της! Όλοι μας αναθαρρήσαμε και καθαρίσαμε είπαμε!

   Άλλες όμως οι βουλές του Κυρίου κι’οι προθέσεις του! Μιλάω για Θεϊκές Βουλές, γιατί δε ξέρω ποιες είναι οι ανάγκες στις Ουράνιες διαδρομές, στοές και πτυχές!

   Όμως δεν άργησε απειλητικά να’ρθεί το δεύτερο μήνυμα, το δεύτερο χτύπημα, η υποτροπή και μαζί της η ανατροπή στη θετική προσμονή!

   "Σπύρο πρέπει να ξαναπάω για επέμβαση!"

-"Κουράγιο Θεόφιλε Κουράγιο!" Τί άλλο να πω;

   Μετά από λίγο πάει κι’αυτό είπαμε, ώσπου… δεν έχει σημασία να ξύνουμε πληγές, όλοι τα ζήσαμε όλοι τα ξέρουμε!

   Εκεί που πρέπει να σταθούμε για να παραδειγματισθούμε είναι η δύναμη του Ανδρός, η Στωικότητά του, η Γενναιότητά του, η Αντρειοσύνη του η Μεγαλοψυχία του!

   Στο τρίτο κύμα, μου μίλησε για την τρικυμία με τόση ψυχραιμία και ρεαλισμό που μ’άφησε άναυδο, εμένα τον υποτιθέμενο απόλυτα ψύχραιμο και δυνατό, δίνοντάς μου ένα μεγάλο μάθημα, ένα από τα πιο σπουδαία του! Ότι ο πραγματικά γενναίος, ο γεννημένος Γενναίος μένει ψηλά, ακόμα κι’εκεί που οι πιο πολλοί μας κιοτεύουν! 

   Θεόφιλε υπήρξες απαράμιλλα σπουδαίος, απαράμιλλα γενναίος, ασύγκριτα δυνατός, γεννημένος δάσκαλος, διδάκτωρ παντού! Έφυγες όμως όπως η Μοίρα σου όριζε όπως και όλων μας, όπως του πατέρα σου, που γιόρτασε τα 101 του κι’ακόμα υπάρχει και όπως τόσων άλλων μικρότερων και μικρών αναληφθέντων, ακόμη και Αγγελικών Μωρών!

   Όμως αλήθεια έφυγες; Αυτό κι’αν δεν είναι πλάνη! Δεν ξέρω αν φεύγουν όλοι κι’αν αποδημούν ένα σίγουρα ξέρω, ότι κάποιοι δε φεύγουν δεν αποδημούν και στο πλευρό μας και στο μυαλό μας και στη ψυχή μας, όσο θα υπάρχουμε Άρτεμις θα υπάρχουν και θα ζουν!

   Και θα σας πω το γιατί κλείνοντας, για να μην άλλο κουράσω! Τί είμαστε αλήθεια τί; Απλά Ύλη και Πνεύμα! Ύλη και Ψυχή! Ας τα πάρουμε ένα ένα! Η Ύλη, από χημικής άποψης πάντα μεταλλάξιμη και υπαρκτή είτε την θάψεις, είτε την κάψεις, πάντα εδώ στην ατμόσφαιρά μας θα μένει και ίσως πέραν αυτής, σαν πρώτη ύλη και αέναη ζωογόνα πηγή!

   Το πνεύμα η Ψυχή είναι η αύρα η ενέργεια που ο καθένα μας αποπνέοντας δημιουργεί κι’ ακτινοβολεί στη ζωή του ανάλογα με τη δοτική του δυναμική! Ε λοιπόν πως είναι δυνατόν του δοτικού αυτού ανθρώπου η δοτικότης να τερματισθεί;

   Θεόφιλε είσαι εδώ και θα’σαι εδώ στη ψυχή μας, στη ζωή μας, στην καρδιά μας στο μυαλό μας, στη ματιά μας! Και αλήθεια τι πιο σωστό από αυτό;

   Τα γονίδιά σου είναι εδώ, στα παιδιά σου, στα εγγονάκια σου, στο Νικολάκη σου και προπαντός στο Θεόφιλό σου, που δε νομίζω τη σημαία σου να υποστείλουν και να μην την ανεβάσουν ακόμα πιο ψηλά από εκεί που εσύ την ανέβασες!

   Πολύ δε περισσότερο, που πλέον θα σε βλέπουν σαν Φάρο Φωτοδότη και σαν ανέσπερο Άστρο ψηλά στον Ουρανό, αενάως να λάμπεις Διδάσκοντας κάθε κοινό Θνητό, στο δρόμο προς την Αθανασία και το Μεγάλο μας Θεό!

   *Ο Θεόφιλος Χατζητσοπάνης Γεννήθηκε στη Νίκαια το 1951, ήταν απόφοιτος της Σχολής Μηχανικών Μεταλλείων – Μεταλλουργών (Mining and Metallurgical Engineering) του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου!

   Εργάστηκε επί σειρά ετών στην Εταιρεία KINITRO! Βασικός στόχος της οποίας είναι μέσα από διαδραστικά εργαστήρια οι συμμετέχοντες να οξύνουν τη δημιουργική περιέργειά τους ανακαλύπτοντας και αναπτύσσοντας νέες δεξιότητες.

   Η βασικότερη υπηρεσία της είναι το Labyrinth of Senses – Λαβύρινθος Αισθήσεων - Αποτελεί εκπαιδευτικό πρόγραμμα εγκεκριμένο από το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής και βραβευμένο από τον Ο.Η.Ε. καιθώς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή!

   Μαθητές του έφτασαν μέχρι τη NASA!

Ήταν Παντρεμένος με την Artemis Gizili Chatzitsompani Από 26 Δεκεμβρίου 1974, με την οποία απέκτησαν δύο Αγόρια και δύο Εγγόνια το Θεόφιλο και το Νίκο!