ΠΡΟΛΗΨΗ ΑΘΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΥΨΕΙΣ (Μ'αφορμή τη μνήμη απώλειας των Συναδέλφων Καρσίκη - Θεοδώρου)

Σπύρου Κίκερη.

                             Επετειακό 8 Ιανουαρίου 1976

ΠΡΟΛΗΨΗ ΑΘΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΥΨΕΙΣ!


Μ'αφορμή τον Τραγικό θάνατο
των αξιαγάπητων ΣυναδέλφωνΧρήστου Καρσίκη ετών 28
και
Νίκου Θεοδώρου ετών 25!

Ιπτάμενοι και Θάνατοι!
Ιπτάμενοι και θάνατοι, πάντα είναι κοντά
γιατ'ειν'ο Χάρος άκαρδος και άσπλαχνα χτυπά!

Ψυχή δεν έχεις Χάροντα ούτε παλικαριά

σαν δε λυγάς ρε Χάροντα σ'αυτών τη λεβεντιά!

Αυτό που τόσο θέλανε!
Αυτό, που τόσο θέλανε, ρίσκα πως είχε ξέρανε
μα φόβος δεν τους έκαμπτε κι'ο χάρος δεν τους έσκιαζε
γιατί αυτό θέλανε τα ρίσκα τα ξεπέρναγε
γιατ'η ψυχή τους ξέρανε, πως και νεκρή θα πέταγε!

 

Ήταν ένα από τα πιο φριχτά ατυχήματα, που έζησα!

Ήταν ένα από τα χειρότερα από τα τόσα ατυχήματα που βίωσα στην 110 Πτέρυγα Μάχης (Λάρισα) και που με οδύνη θυμάμαι, για διάφορους λόγους!

  Σ’εμένα φύλαγε η Μοίρα και αυτόν τον κλονισμό. Ας δούμε το γιατί. Είχανπαρέλθει μόνο λίγες μέρες από την Πρωτοχρονιά! Ήταν σαν σήμερα οχτώ (8) Ιανουαρίου του 1976. Την Πρωτοχρονιά με το Χρήστο παίζαμε χαρτιά στο σπίτι του Στέφανου του Ξιφαρά!
Στη Μονάδα είχα καθήκοντα - βαριά κι'ασήκωτα - ήταν αυτά του Αξιωματικού Ασφαλείας Πτήσεων και ήμουν στον τέταρτο έτος άσκησης αυτών των υπέρμετρων για το βαθμό μου καθηκόντων με ικανή πλέον πείρα στο Αεροπορικό Ατύχημα και τη Διερεύνηση Ατυχημάτων!
Θα προσπαθήσω να μην μπω σε λεπτομέρειες, όμως η περίπτωση είναι ιδιάζουσα και ιδιαιτέρως διδάσκουσα! Με τους νεκρούς δεν παίζουμε, το ξέρω, το σέβομαι και το ασπάζομαι, όσο λίγα πράγματα!

  Όμως το χρέος, «ΧΡΕΟΣ» όπως και να 'χει, έστω ετεροχρονισμένα, για διδαχή στους νεότερους και αυτούς που ψηλά στις επάλξεις σήμερα στέκουν, μέσα στην ιδιαιτερότητα του όπλου μας και το πολυδιάστατο καθηκόντων και υποχρεώσεων!

Η Ανδροπρέπεια στη Δουλειά μας Δεδομένη!

  Η Ανδροπρέπεια στη δουλειά μας είναι δεδομένη, ο θαυμασμός που εισπράττουμε, από τα μάτια τρίτων, είναι μοναδικός! Ο Ναρκισσισμός, που εμείς γευόμαστε, είναι ανυπέρβλητος! Δεν χρειαζόμαστε, λοιπόν, αξεσουάρ και ενισχυτικά επαύξησης του δυναμισμού ούτε της ειδικότητάς μας ούτε και της προσωπικότητάς μας, προπάντων δε, δεν χρειαζόμαστε ενισχυτικά, που στην ουσία είναι μειωτικά και καταλυτικά!

Το Σαρκοφάγο Σκυλάδικο!

  Στη Λάρισα υπήρχε ένα πολύ κακό μαγαζί, ένα «Χάι Σκυλάδικο!» Ήταν ένα απόλυτο ξενυχτάδικο επί μόνιμης βάσης, με πρόγραμμα ελκυστικό, κονσομασιόν και όλα τα συναφή! Το μαγαζί αυτό λέγονταν «Μοκάμπο!»

  Κάποιοι Χειριστές σύχναζαν εκεί, και δυο τρεις ήταν μόνιμοι θαμώνες! Αυτοί ήταν και οι λεγόμενοι «διαφθορείς,» που παρέσυραν άλλους κυρίως μικρότερους!

  Τη Μοιραία μέρα, είχε προγραμματισθεί από την 344 Μοίρα Διώξεως Βομβαρδισμού (Μ Δ/Β) μια ενόργανη πτήση, ενός ζεύγους Αεροσκαφών (Α/Φ) F-84F σε νεφοσκεπή καιρό!

  Αρχηγός του σχηματισμού ήταν ο Ανθυποσμηναγός (Ανθσγος) Χρήστος Καρσίκης, από τη Νίκαια Πειραιά, ετών 28 και Νο2 ο Ανθσγος Νικόλαος Θεοδώρου από τη Θήβα, ετών 25!

  Ο καιρός δεν ήταν τόσο κακός, η νέφωση ήταν μεν συμπαγής αλλά ήπια με βάση νεφών περί τα 3000 - 3500 πόδια και οροφή περί τα 20.000! Αυτό το ξέρω καλά γιατί ήμουν αυτός, που είχε την αποκλειστικότητα δοκιμής καιρού, με Αεροσκάφος Τ-33 τόσο επί Διοίκησης Β. Δεληγεώργη, όσο και Γκίκα Βενετσάνου!

  Άκουσα το τραγικό συμβάν και άρχισα να τρέχω……κάποια στιγμή βρέθηκα στον Πύργο ελέγχου για ν’ακούσω τη μαγνητοταινία! Το άκουσμα ήταν και εκωφαντικό και εφιαλτικό! Θυμάμαι, σαν τώρα, τις φωνές τους στην απομαγνητοφώνηση και ομολογώ πως ήταν από τις χειρότερες και τραγικότερες εμπειρίες μου!

  Και άλλες φορές είχα ακούσει ανθρώπους λίγο πριν το τέλος τους και μετά τη συνειδητοποίηση του θανάτου! Όμως ομολογώ ότι αυτή ήταν η τρομακτικότερη και τραγικότερη!

  Η πάλη με τον «Χάροντα» ήταν μακρά, επίμονη, επίπονη και σκληρή, πολύ σκληρή! Τους παίδεψε πολύ, ο «άσπλαχνος» προτού τους πάρει!

Πάλη, εικοσιδύο (22) ολόκληρων λεπτών!

  Έχασαν τον έλεγχο απολύτως στην κάθοδο! Ο σχηματισμός των δύο Α/Φ διασπάσθηκε! Είκοσι δύο (22) ολόκληρα λεπτά μέσα στα σύννεφα, χωρίς να ξέρουν σε καμία φάση πως ήταν! Οριζόντια; Ανάστροφα; Πάνω; Κάτω; Παραισθήσεις όλων των ειδών, Επιταχύνσεις Ανεξέλεγκτες, πλήρης απώλεια ελέγχου, VERTIGO! Επικλήσεις Ύψιστων Θεοτήτων και μεταξύ τους λογής φράσεις συγκίνησης, λαχτάρας, απόγνωσης….!
Θυμάμαι τα λόγια τους απολύτως - δε ξεχνιούνται σε τέτοιες, περιπτώσεις, ούτε στην άλλη ζωή! Τα λόγια με προβλημάτισαν! Στην όψη του Χάρου ίσως όλοι κιοτεύουν, όλοι οι κοινοί θνητοί!
Όμως δυστυχώς ή ευτυχώς, κάποιοι τους Ιπτάμενους αποδέχτηκαν και παραδέχτηκαν, ασφαλώς σαν θνητούς, όχι όμως σαν κοινούς, αλλά σαν ιδιαίτερους και ξεχωριστούς!
Άλλωστε το πρώτο που ψέλισσαν με στεντόρεια φωνή, που έκαναν κόκκαλα και μνήμεςς να τρίζουν, εκεί στο εκκολαπτήριο των Αετών και των Αέρινων Γητευτών, τη Σχολή Ικάρων εννοώ, ήταν το Ήρωϊκό άσμα του Αεροπορου: " Κι'αν η Μοίρα το καλεί μια μέρα να πεθάνω, θέλω του Χάρου το φιλί μεσ'το Αεροπλάνο....!"

Κάρφωσαν κοντά στα Φάρσαλα!

  Κάρφωσαν κοντά στα Φάρσαλα « ίσως έφταιξαν!» Όμως πριν από αυτούς έφταιξαν άλλοι! Άλλοι είναι οι ηθικοί Αυτουργοί τούτων των «άδικων» Θανάτων!

  Είχαν αμφότεροι ξενυχτήσει στο «Μοκάμπο» -το απαίσιο και θανατηφόρο εκείνο σκυλάδικο πολυτελείας-, που και άλλους στο λαιμό του είχε πάρει!

  Οχτώ και τέταρτο (08:15) πήγαν στη Μοίρα, με μία ώρα και δέκα πέντε λεπτά καθυστέρηση! Στο Πρωινό briefing δε συμμετείχαν! Μεταξύ τους ενημέρωση δεν πρέπει να έγινε (Απαραίτητη προϋπόθεση, πριν την εκτέλεση πτήσεων!)

  Εννιά και σαράντα (09:40) κάρφωναν…….. πληρώνοντας ακριβά την προέκταση της ανδροπρέπειας στα ξενυχτάδικα και τους ουτοπικούς παραδείσους της θόλωσης!
Την ίδια μέρα ο Χρήστος θα'παιρνε την άδειά του, να προετοιμαστεί για το γάμο του και τη συνέχεια της ζωής του σε άλλη διάσταση!

  Δεν είχαν καταλάβει και οι δυο το πιο απλό "ότι τούτη η δουλειά κάθε άλλο παρά ανάγκη είχε από τέτοιες τροφοδοσίες!"

  Τί να τις κάνετε τις «παρδαλές» του μισοσκόταδου και τις «πανούκλες,» όταν οι πανέμορφες «κούκλες» της Λάρισας καίγονταν για μία σας ματιά; Ήσασταν, οι πλέον περιζήτητοι γαμπροί στη Λάρισα και το ξέρατε! Γιατί, λοιπόν; Γιατί;

  Και ήταν εκείνος, ο Χρήστος ο Καρσίκης, κυριολεκτικά, Απόλλωνας! Ένα πανέμορφο παλλικάρι, ιδιαίτερα ευχάριστο και αγαπητό! Με το γέλιο και το καλαμπούρι πάντα στο στόμα του και τη λεβεντιά και την απλότητα στην κωλότσεπή του!
Και η ειρωνεία της τύχης 29 του ιδίου μήνα είχε προγραμματίσει το Γάμο του, με την Αγαπημένη του! Ας ευχηθούμε στην άλλη του ζωή να είναι πιο τυχερός και πιο προσεκτικός!

Οι Επιβλέποντες!

  Και οι «επιβλέποντες;» Πού ήσαν οι επιβλέποντες; Καταρχάς ο προγραμματισμός, δυο Ανθυποσμηναγών με ένα χρόνο διαφορά; Δεν υπήρχαν επισμηναγοί, σμηναγοί στη Μοίρα, έστω Υποσμηναγοί;

Όλους κάπου εκεί στα χαμένα παιχνίδια μπορείς να τους ψάξεις, εκεί άβουλους και κρυμμένους, πνιγμένους στις ανθρώπινες αδυναμίες και ακαταλληλότητες!

  Όχι Κύριοι στην άσκηση των καθηκόντων μας και την εκπλήρωση των υποχρεώσεών μας δεν χωρά ολιγωρία και πλημμέλεια, πολύ δε περισσότερο, όταν οι υποχρεώσεις μας σχετίζονται, με την εξασφάλιση των προϋποθέσεων διαφύλαξης ανθρώπινων υπάρξεων!

  Και ανάμεσα σ’αυτούς τους επιβλέποντες ήμουν δυστυχώς και εγώ να πάρει η οργή….! Πόσες φορές δεν είπα το «Τσεκούρι» της ευθύνης να σηκώσω και στις βασικές μου προληπτικές υποχρεώσεις ν’ανταποκριθώ. Ας το’κανα, ας το’κανα κι’ας μ’έλεγαν «Κωλόπαιδο!»

  Αδύναμα όντα οι άνθρωποι και όμως θα πρέπει πάση θυσία, τις αδυναμίες μας να ξεπερνάμε σαν τις ευθύνες και άλλων έχουμε! Όχι μπρος στον  «προσεταιρισμό» άσχημων προσωνυμιών, «θανάτους» να προσεταιριζόμαστε!

  Κι’ύστερα κι’ύστερα τα κενά «Ακάλυπτες επιταγές και οι παραλείψεις, στους διαχρονικούς ισολογισμούς και οι τύψεις συνείδησης, πάντοτε παρούσες!

  Έπρεπε να σε σταματήσω φίλε Χρήστο, όμως πριν από σένα έπρεπε να σταματήσουμε δυναμικά από τις κακές συνήθειες τους προαγωγούς και μυητές σας! Έπρεπε να το κάνω Χρήστο και να σώσω το κεφάλι σου  για να το’χω «Απόλλωνα» να το κοιτώ, έστω και αν Αξιωματικός Επιχειρήσεων δεν ήμουν, Μοίραρχος, Υποδιοικητής και Διοικητής, έστω και αν ένας απλός Σμηναγός!

Και κάτι που μου'ρθε τώρα στο μυαλό, ποιος σήμερα θα μπορούσε να διανοηθεί ότι οι αίθουσες ενημερώσεως τότε, με ενημερώσεις που κράταγαν τουλάχιστον μία και πλέον ώρα, ήταν χειρότερες από "τεκέδες;" Ναι χειρότερες από "τεκέδες", σε κλειστούς και μη αεριζόμενους χώρους, γιατί σπάνια υπήρχε χειριστής να μην καπνίζει! Τα 3/4 και πλέον μ'ενα τσιγάρο κι'ένα καφέ για να ξαμολυθούν σε λίγο στουςσ Ελληνικούς Αιθέρες, προς εκτέλεση των αποστολών τους!

Αλλά μήπως το ίδιο δε γίνονταν στις αίθουσες συσκέψεων τψν Διοικητηρίων; Σήμερα τι γίνεται; Απόλυτα δε γνωρίζω όμως αυτό το κατάντημα, να συμβαίνει το αποκλείω!

Ήταν το δεύτερο μείζον ατύχημα του Χρήστου!

  Και μια και οι αναμνήσεις κατέκλυσαν το κεφάλι μου, νιώθω και πάλι για σκοπούς πρόληψης ν’αναφέρω ότι ο Καρσίκης στο πτητικό του παρελθόν, πάλι στη Λάρισα, είχε ξανά εμπλοκή σε μείζον ατύχημα! Επιτυχή εγκατάλειψη α/φ F-84F στην περιοχή Μπράλλου, όταν ένας αετός θρυμμάτισε την καλύπτρα του.

  Πρόεδρος της Επιτροπής Διερευνήσεως ορίσθηκε ο μετέπειτα «Στρατηλάτης» και Υπουργός Νικόλαος Κουρής! Μιας επιτροπής στην ουσία ανύπαρκτης, μιας επιτροπής ενός ατόμου, που δεν καταδέχθηκε ούτε στη Λάρισα να προσέλθει, ούτε να συσκεφθεί και να συμβουλευθεί κανέναν!

  Μόνος του συνέταξε ένα πόρισμα, που ήταν μακράν το χειρότερο και ελλιπέστατο που έχω ποτέ δει και φυσικά απόλυτα εναρμονισμένο, με το χαρακτήρα του! Σαν επαγγελματίας «καριερίστας» είχε με άλλα ν’ασχοληθεί, όπως η πλειονότης του είδους του!

  Ούτε λίγο, ούτε πολύ ο «ΑΝΘΡΩΠΟΣ» στο πόρισμά του, «Απαγόρευε στο εξής τις Εγκαταλείψεις!» Αν αυτό συνετέλεσε στη μη εγκατάλειψη του Χρήστου και του Νίκου, στο μοιραίο ατύχημα δεν το γνωρίζω, αν και μου φαίνεται πολύ πιθανό!

  Και για να κλείσουμε αυτή τη θλιβερή και διδακτική περίπτωση, υπογραμμίζω με ιδιαιτερότητα ότι υπάρχει ένα τραγούδι, που το ερμηνεύει φανταστικά η Μαρινέλλα και συμπεριλαμβάνεται στο δίσκο (Ρεσιτάλ Μαρινέλλας – Χατζή 1) Οι στίχοι του, που γράφτηκαν ειδικά γι’αυτούς, είναι οι εξής:

"Αν Είσαι Άντρας με καρδιά και πεις πως είχαν δέσει

το Χρίστο και το Νικολιό, μπρος του βοριά τη Θέση!

Τότε κι'η δική σου Μάνα, θα πεθάνει μεσ' το κλάμα!

Τότε κι'η δική σου Μάνα, θα πεθάνει μεσ'το κλάμα!"  

Αιωνία τους η Μνήμη!
Με Τιμή
Σπύρος Κίκερης

ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΦΥΣΗΣ

 

Σπύρου Κίκερη

                                                                          3/1/2016

Η ΧΑΛΥΒΔΩΣΗ

ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΨΥΧΗΣ.

«Δόξα και Ταπείνωση!»

«Πέραν της Ανθρώπινης Φύσης!»

  Δε γνωρίζω ειλικρινά, πού αλλού χαλυβδώνεται η ανθρώπινη ψυχή, μα Όρκο παίρνω πως σίγουρα εκεί, στη Μεγάλη του Γένους Σχολή! Τη ΣΧΟΛΗ ΙΚΑΡΩΝ δηλαδή!

  Εκεί μαθαίνουν οι άνθρωποι να ξεπερνούν τη Φύση τους! Γατί;

Γιατί το να πετάς, σημαίνει ότι:

«Ξεπέρασες τη φύση σου, δίχως φτερά πετάς

και τους κινδύνους αψηφάς εκεί ψηλά που πας!

Στα τρομερά αρέσκεσαι στ’αδύνατα τολμάς

κι’ακόμα και στο θάνατο ποτέ σου δε λυγάς,

σου φτάνει την Πατρίδα σου Παρθένα, που κρατάς!»

  Τούτα που λέω, δεν είναι θέμα έμφασης, υπερβολής και αυτοσαρκασμού! Είναι απόσταγμα πίστης, ψυχής και ρεαλισμού κι’ακόμα θέμα, επίγνωσης και αυτοσεβασμού!

  Δεν υπάρχουν άνθρωποι σ’αυτή τη Γη, που να θαυμάζονται, όσο αυτοί, οι θρύλοι οι ζωντανοί, οι ημίθεοι θνητοί και οι επίγειοι Θεοί! Ποτέ τόσος ομαδικός Θαυμασμός, σε τόσους λίγους!

  Μία πειστική παραπομπή εκτιμώ ότι είναι υπεραρκετή! Τα λόγια του Ουράνιου Οδοιπόρου στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Συμπρωτεύουσα, που ολόκληρος ο Ελληνικός Λαός, χωρίς καμία εξαίρεση δέχθηκε σα «Μάννα εξ Ουρανού!»

  Κι’ακόμα κάτι συναφές, όπως το ανέβασα στο Face Book στις 7/11/2015, ημέρα του τριήμερου εορτασμού της Πολεμικής μας Αεροπορίας, όταν και έκπληκτος, ιδίοις όμμασι, αντίκρισα

«ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΓΗΤΕΥΤΗ!»

  Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί, ότι είναι δυνατόν, χωρίς κανένα απολύτως οδικό λόγο και αιτία, η παραλιακή στο ύψος Αλίμου - Παλαιού Φαλήρου ώρα 12:30, θα είχε τέτοια συμφόρηση «μποτιλιάρισμα» όσο καμιά άλλη φορά!

  Το παράδοξο ήταν ότι κανείς δε διαμαρτύρονταν, ούτε ένα κορνάρισμα, ένα χέρι αγανάκτησης ή μία «μούτζα!» Τα φανάρια πράσινα, τα αυτοκίνητα ακίνητα σαν μαρμαρωμένα και οι επιβαίνοντες σα "Χαζοί" να κοιτούν λοξά δυτικά και πάνω, τον Ουρανό προς την πλευρά της θάλασσας!

  Όλοι και όλα, απίστευτο ντεκόρ, μιας παγωμένης σκηνής, μαγεμένης θα'λεγε κανείς!

  Αλήθεια ποιος άλλος θα μπορούσε τέτοιο θαύμα να κάνει; Μόνο ένας ΟΥΡΑΝΙΟΣ ΓΗΤΕΥΤΉΣ ΜΕ ΤΟ ΌΝΟΜΑ ΖΕΥΣ!

  Όλοι ξέρουν αυτό που είδαν, αυτό που θαύμαζαν, αυτό που σίγουρα με τίποτα, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή δεν θ’άλλαζαν! Πόσοι όμως από αυτούς ήξεραν, τί τράβηξε αυτός ο «Μαχητής» μέχρι να γίνει «Γητευτής!

  Κάθε Ιπτάμενος, το πιστεύω απόλυτα, είναι και μια ξεχωριστή Ιστορία, σίγουρα με πολλά κοινά και αρκετά διαφορετικά ανάμεσα και η «ΤΥΧΗ!»

  Στο σημείο αυτό ας μου επιτραπεί μια συνοπτική αναφορά στη δική μου Ιστορία, με μία διδακτικότατη προληπτική κριτική, για καλύτερη «Ηγετική Μελλοντική Προδιαγραφή!»

ΤΟ ΜΌΝΟ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΎΤΗΚΑ

Ήμουν παιδί, μικρό παιδί σε όνειρο μεγάλο

που’βλεπα Θέμου, πως πετώ και ζω σε Κόσμο άλλο!

Κι’ένιωθα Θέμου ηδονή και σ’οργασμό, πως φτάνω

Δίχως να ξέρω να πετώ και έρωτα να κάνω!

Και κάπως έτσι σάρκωσα, τ’ονειρικό μου πλάνο

και κάπως έτσι πέρασα στων Αετών το Κάστρο

και κάπως έτσι φόρεσα το πιο γλυκό γαλάζιο

και ένιωσα στον Ουρανό Σταυραετός και Άστρο!

Μ’έταξ’ η Μοίρα μου ψηλά, ψηλά σε κόσμο άλλο

μου’πε το φόβο ν’αρνηθώ, στον πόνο να μην κλάψω

να’χω κουράγιο Θεϊκό στον Ουρανό επάνω

κι’αν απ’το Χάρο προκληθώ ρότα να μην αλλάξω!

  Ναι κάπως έτσι σάρκωσα το δικό μου όνειρο! Και το μόνο που σίγουρα έκανα στην προετοιμασία μου γι’αυτό, ήταν να χαλυβδώσω το κορμί μου, στην κυριολεξία!

  Μονόζυγα, δίζυγα, γιγαντιαία αιωρήματα, απίθανα πράγματα για εκείνη την εποχή!

(Να’μαι στην παραπάνω φωτογραφία με το Γυμναστή μου Κο Ροντογιάννη, σε ηλικία 17 ετών!)

  Όμως άλλο το όνειρο και άλλο η πραγματικότητα! Το πρώτο Σοκ ήταν τρομερό! Από τους πρώτους επιτηρητές, τις πρώτες ημέρες Εισόδου στη Σχολή ο ένας πνίγηκε (Υποσμηναγος Παπαμιχαήλ) και ο άλλος (Σμηναγός Πέτροβας) σώθηκε αφού κολύμπησε οχτώ (8) ώρες, όταν στο Αεροπλάνο τους κράτησε ο κινητήρας κι’έκαναν αναγκαστική προσθαλάσσωση νύχτα στο Βόρειο Ευβοϊκό!

  Ήταν η 1η Νοεμβρίου του 1965, δεκαεννέα ημέρες από την είσοδό μου στη Σχολή! Ο τύπος του Αεροπλάνου Harvard T-6, ήταν αυτός, που σε πολύ λίγο μέσα του, σαν σε κολυμβήθρα θα πέρναμε το βάπτισμα του αέρος και θα μας ονόμαζαν «Πιλότους!»

  Μετά από λίγο ένας Δευτεροετής (Στεφανόπουλος), πήγε για πτήσεις στην Ελευσίνα και ποτέ δε γύρισε! Κάπου φυτεύτηκε στο Αιγαίο, αφού απώλεσε τον προσανατολισμό του σε πτήση ναυτιλίας μόνος, με το αεριωθούμενο δικινητήριο εκπαιδευτικό τύπου Τ-37! Το δεύτερο αεροπλάνο που θα πετάγαμε στη Σχολή!

  Εκεί συνειδητοποιείς, ότι τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και εδώ απαιτείται, όσο πουθενά, πέραν του σώματος και η «Χαλύβδωση» της Ψυχής!

  Για ν’αντέξεις στη συνέχεια την απώλεια του μικρότερού σου και διπλανού σου, στο θάλαμο (Λ. Λύγκος)! Απωλέσθηκε σε νυχτερινή πτήση, με το τρίτο Αεροπλάνο, που πετάγαμε στη σχολή! Το Αεριωθούμενο μονοκινητήριο εκπαιδευτικό Τ-33!

  Ν’αντικρίσεις τις πρώτες μέρες σε Πολεμική Μονάδα (110 ΠΜ) τον Τάσο Τυροβολά, ένα χρόνο παλαιότερό σου, να καίγεται Ζωντανός και’συ την επομένη να πετάς χωρίς να τρέχει τίποτα!

  Και στη συνέχεια, ω Θεέ μου, να μαζεύεις, ο ίδιος σάρκες και οστά ξεχωρίζοντάς τα από τα σιδερικά, διαβάζοντας επικήδειους χωρίς σαρδάμ και δάκρυα, γιατί έμαθες να πονάς και να κλαις, χωρίς να το δείχνεις καθώς να βογκάς και ν’αναστενάζεις, χωρίς ν’ακούγεσαι!

  Και να η υπερβολή πως σου ξεφεύγει, γιατί όλα τούτα, τα σπάνια για κοινό θνητό, δεν τα’μαθες μόνος σου, σου τα’μαθαν κάποιοι άλλοι και τους τα χρωστάς, όπως και σ’εσένα άλλοι σου χρωστούν!

  Τούτη η χρέωση, δεν έχει τελειωμό, ούτε και φτάνει γι’αυτή, το πιο μεγάλο σου ευχαριστώ! Όμως θ’αποτολμήσω την πρόκληση να ξεχρεωθώ, έστω κι’αν έχω την αίσθηση ότι ματαιοπονώ!

  Τη χαλύβδωση της ψυχής μου οφείλω πρωτευόντως στη ΔΙΟΙΚΟΥΣΑ μου ΤΑΞΗ (39η Σειρά Ικάρων και 15η σειρά Μηχανικών ΣΜΑ!) την οποία ολόψυχα και ειλικρινά ευχαριστώ κι’αν υπήρξαν και κάποιοι που υπερέβησαν εαυτούς, από υπερβάλλοντα ζήλο, εκτιμώ το έκαναν, γι’αυτό και για τις υπερβάσεις τους, τους συγχωρώ!

  Νιώθω έντονη την ανάγκη να τους αναφέρω όλους ονομαστικά! Όμως δεν θα το κάνω, γιατί δεν πρέπει χρονιάρα μέρα, να μελαγχολήσω! Ήδη οι ευχές είναι πολλές, σε λίγο ο χρόνος πεθαίνει κι’ένας άλλος γεννιέται! Όμως απ’αυτούς, τους αναντικατάστατους στη σκέψη μου και στη ψυχή μου, όπως ο πρώτος μου θαλαμάρχης ΚΩΣΤΑΣ ΣΑΪΝΊΔΗΣ, λείπουν αρκετοί! Γι’αυτό καλύτερα ας συνεχίσω.

  Τη χαλύβδωση της πτητικής μου ψυχής εν γένει την οφείλω, θα ήταν τεράστια παράλειψη να μην το αναφέρω, στις χιλιάδες ώρες πτήσεων που έκανα, κατά κανόνα, με μονοκινητήρια Αεροσκάφη, για συνολικό διάστημα σαράντα εννέα συνεχόμενων ετών! Δυστυχώς η πτητική ψυχή δε χαλυβδώνεται ούτε σε δικινητήρια, ούτε σε τετρακινητήρια αεροσκάφη, πολύ δε περισσότερο σε Flight Simulators!

  Όμως την αρχή της χαλύβδωσης της πτητικής μου Ψυχής και όχι μόνο, την οφείλω στους ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΣ μου των ΠΤΗΣΕΩΝ! Από τους οποίους, οι δύο απωλέσθηκαν σε αεροπορικά ατυχήματα (Γ. Μώρος - Ν. Ταρνάρης) και ο ένας έφυγε νωρίς, χτυπημένος από την ανίατη (Ι Γιάννακας!)

  Την όποια γενναιότητα στην πτητική μου ψυχή και την όποια επιδεξιότητα στην εκπαιδευτική μου τεχνική την οφείλω βασικά σ’αυτούς, κυριότατα δε στον τελευταίο αναφερόμενο αυτών (Γιάννακα!)

  Ήταν τόση η αυτοπεποίθηση που μου είχε μεταδώσει, αφού σε μία μου πτήση ακροβατικών σόλο, ενώ εκτελούσα ανακύκλωση (loop), έκπληκτος είδα στο υψηλότερο σημείο της ανάστροφης, το Α/Φ (Τ-33) να αναστρέφεται μόνο του και να συνεχίζει σε ευθεία οριζοντία πτήση!

  Επιχείρησα τρεις φορές ακόμα τον ίδιο ελιγμό και το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο! Επέστρεψα και είπα στον εκπαιδευτή μου, ότι το συγκεκριμένο αεροπλάνο ήταν προβληματικό! Είσαι τρελός, μου είπε, τί είναι αυτά που λες; Επέμενα όμως και με πήγε στο Μοίραρχο, τον Κο Σκεπαρνάκο! Η δοκιμή που ακολούθησε ήταν η τελευταία πτήση του Αεροπλάνου, καθόσον επιβεβαιώθηκε και από το ΚΕΑ (Κρατικό Εργοστάσιο Αεροπλάνων) η προβληματικότητά του!

  Στους Διοικητές των Μοιρών που υπηρέτησα, δεκατέσσερις (14) τον αριθμό οφείλω πολλά! Εξαιρώντας τρεις εξ’αυτών, ως απαράδεκτους, παρηγορούμενος από το ουδείς κανών ανεξαίρετος!

  Αλήθεια, πως θα μπορούσα να κρίνω έναν Μοίραρχο, που σε περίμενε στην πόρτα, για να σε χαστουκίσει, αν οι βολές σου δεν ήταν καλές! Όχι σε μένα δεν το’κανε, όχι τόσο, γιατι οι βολές μου ήταν πάντα καλές, όσο γιατί η αξιοπρέπεια ήταν ξέχειλη στο πρόσωπό μου και η αντίδραση στον ευτελισμό δεδομένη! Ευτυχώς που τον αντικατέστησε ένας ανυπέρβλητος άνθρωπος, ο Α. Σάχνικας!

  Υπογραμμίζω ότι όλοι τους με βαθμολόγησαν, στις εκθέσεις ικανότητος και στα πτητικά προσόντα (έντυπα 666) με άριστα και ιδιαίτερα κολακευτικά λόγια!

  Ένας μόνον προφανώς τυπολάτρης, παρά του ότι, μ’εκτιμούσε ιδιαίτερα, με βαθμολόγησε στην κατάσταση υγείας με εφτά (7), επειδή λέει, έκανα ακροριζεκτομή σε δύο μου δόντια και ήμουν ελεύθερος πτήσεων για πέντε (5) ημέρες!

  Και να σκεφτεί κανείς ότι τότε, ήμουν εκπαιδευτής πτήσεων στη Σχολή Ικάρων και όσοι Ίκαροι περνούσαν συμβούλιο για πτητική ανεπάρκεια και τους έδιναν παράταση ωρών, έναν και μόνο έναν ζητούσαν επίμονα να του εμπιστευθούν την πτητική τους «σωτηρία!»

  Ο σημερινός Αρχηγός Αεροπορίας Αντιπτέραρχος Κος Βαϊτσης είναι μάρτυρας των όσων στην παράγραφο αυτή αναφέρω, γιατί ήταν τότε Πρωτοετής Ίκαρος, στο στάδιο της πτητικής του αξιολόγησης, για καταλληλότητα!

  Από τις ανάγκες που έβλεπα στα πρόσωπα αυτών των παιδιών τότε, που αντανακλούσαν τους ψυχικούς τους προβληματισμούς, έγραψα στην ουσία, το πρώτο βιβλίο της Ζωής μου με θέμα «Το Ξεκίνημα των Μεγάλων!»

  Ήταν ένα βιβλίο ψυχολογικού περιεχομένου, για το οποίο δέχθηκα επισήμως, τα περισσότερα συγχαρητήρια, από όλα μου τα γραφόμενα και τις βραβεύσεις μου! Και όμως το Βιβλίο αυτό από στενοκεφαλιά «Πτεραρχική» και τη δική μου αξιοπρεπή ιδιαιτερότητα, δεν εκδόθηκε ποτέ! Αφήνοντας ένα κενό στο διηνεκές, που πλήρωσαν και πληρώνουν αρκετοί «Αποτυχόντες, στην Πτητική Εκπαίδευση, Ίκαροι!»

  Οι Αξιωματικοί Επιχειρήσεων των Μοιρών (ΑΕ), οι Υποδιοικητές, δηλαδή, των Μοιρών γι’αυτούς που δε γνωρίζουν, ήταν εκ των πραγμάτων πιο κοντά στους χειριστές, ο Χρόνος σήψης και φθοράς γι’αυτούς, αργούσε λίγο ακόμα! Πάντως σε έναν, δύο τα συμπτώματα φθοράς ήταν έκδηλα!

  Στους Διοικητές των Μονάδων που υπηρέτησα, δεκαπέντε (15) τον αριθμό, δεν οφείλω και πολλά πράγματα! Διότι τα φωτεινά παραδείγματα ήταν εξαιρέσεις, ενός αρνητικού κανόνα απαραδέκτων!

  Η μέθη της εξουσίας είναι καταλυτικό αξιών και αρχών! Λυπάμαι που κάνω τέτοιες αναφορές αλλά το σύνδρομο της πρόληψης και της αδιάκοπης βελτίωσης ποτέ δεν εξέλειπε του χαρακτήρα μου! Και πρόληψη κάνουμε κάτω από αμερόληπτη και καλοπροαίρετη κριτική!

  Ανυπέρβλητη περίπτωση Ηγέτη ο Ολύμπιος Κ Κόκκας και λίγο πάνω από τα όρια του Σωστού και ανεκτού οι Β. Δεληγεώργης και Γραφάκος!

  Σε τούτη την άμοιρη Χώρα, αποτελεί κανόνα σχεδόν ανεξαίρετο, το «όσο ψηλότερα πας, τόσο χειρότερος γίνεσαι!» Αυτοί είναι οι λεγόμενοι «Επαγγελματίες Καριερίστες!» Είναι αυτοί που τον τελευταίο κομματικό παράγοντα Εξουσίας τον θεωρούν «Υπέρτατο Ον» και τον αμέσως νεότερό τους «Υποδεέστερο Ον!» Είναι αυτοί οι περιβόητοι Θιασώτες του «όπου σταματά η λογική, αρχίζει ο Στρατός!» Ο κατά τα άλλα, «της Ελλάδος Φρουρός!»

  Και ώ Θεέ μου, ο νούς μου που πήγε, χωρίς και να μπορώ το χατίρι να του χαλάσω, γι’αυτό ανοίξτε παρένθεση σας παρακαλώ.

  Είναι αυτός ο Στρατός, που ευαγγελίζεται ο αξιότιμος Υπουργός Εθνικής Αμύνης Κος Καμμένος, αυτός που όλα τα έχει, η στράτευση των γυναικών τον μάρανε και τα Στρατιωτικά Λύκεια! Εκεί στο προστάδιο της «Στρατιωτικής Δημοκρατίας!» Τέτοια όνειρα βλέπουν οι μεγάλοι «Δημοκρατικοί Οραματιστές», σαν τον, κατά τα άλλα, «Αριστερίζοντα» Υπουργό!

  Η Εξουσιαστικη Μανία συνθλίβει την «Ιδεολογία» κι’εσείς Κε Καμμένο, πλασαριστήκατε σαν ακροδεξιός αγγίζοντας τα όρια του Φασίστα!

  Ο άλλος ο Μεγάλος Εταίρος σας Πρωθυπουργός και ουσιαστικός «Αρχιστράτηγος» πλασαρίστηκε σαν «Ακραιφνής Αριστερός» για να γίνει χάριν της εξουσίας, ούτε και αυτός ξέρει!

  Όμως οφείλω να σας συγχαρώ γιατί μ’εκείνον το σφιχτό εναγκαλισμό μετά τον εκλογικό σας θρίαμβο «Συνθλίψατε τις Ιδεολογίες» κι’αυτή ήταν, ειλικρινά, η μεγαλύτερη προσφορά, που άθελά σας προσφέρατε!

  Όμως οφείλω να σας ρωτήσω, πού τα είδατε τα Στρατιωτικά Λύκεια Κε Καμμένε, στην Τουρκία; Μα εκεί λειτουργούν από το 1845, αν δεν το ξέρετε, μάθετέ το, κι’αν είστε και περίεργος και θέλετε το γιατί, ακούστε το κι’αυτό!

  Γιατί όλα αυτά τα χρόνια μηδέ εξαιρουμένου του σήμερα, ο Στρατός είναι ο συνταγματικά κατοχυρωμένος θεματοφύλακας της Τουρκίας έναντι «εσωτερικού ή εξωτερικού κινδύνου (άρθρα 35,117,118 Τουρκικού Συντάγματος!»

  Υπεύθυνο για τα πάντα εκεί είναι το ΣΕΑ (Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας), ξέρετε ποιος προϊσταται σ’αυτό σήμερα; Ο Αρχιστράτηγος! Ξέρετε ποιος είναι ο Αρχιστράτηγος σήμερα; Ο Πρόεδρος της Τουρκίας! Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ δηλαδή!

  Καμαρώστε τον στην παραπάνω φωτογραφία, με αποκαθηλωμένο από πάνω του για πρώτη φορά τον ΚΕΜΑΛ! Αυτός λοιπόν έχει το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα, κηρύξεως Στρατιωτικού Νόμου, και ο στρατός στο έργο του, σ’αυτό που γαλουχήθηκε δηλαδή «εξ’απαλών ονύχων!» Διαβάστε λίγο Κε Καμμένο καθόλου δεν βλάπτει, καλό κάνει!

  Κλείστε όμως την παρένθεση Καμμένου στο σημείο αυτό για να επανέλθουμε στο ίχνος μας, που ήταν κάπου εκεί στους «Επαγγελματίες Καριερίστες» τους θιασώτες του «όπου σταματά η λογική αρχίζει ο Στρατός!» Αυτούς που τον τελευταίο κομματικό παράγοντα θεωρούν, υπέρτατο ον και τον αμέσως νεότερό τους «υποδεέστερο!» Ναι θα προσπαθήσω να δώσω εδώ μία εξήγηση, του «όσο ψηλότερα πας τόσο χειρότερος γίνεσαι», που συνιστά ένα κανόνα και έντονο φαινόμενο της Νεότερης Ελλάδας και των Νεοελλήνων γενικότερα

  Όλοι οι περίοικοι των ανελθόντων, με μπροστάρηδες τους «Μετρ» του είδους, τους γλοιώδεις και χαμερπείς εννοώ, θα συνωστιστούν γύρω τους, για να καρπωθούν τους καρπούς της εξουσίας τους!

  Το μελίσσι γύρω από την ευάλωτη και ευκολόπιστη «Βασίλισσα» που δεν αργεί να πεισθεί για το «ρόλο» της! Πόσο λάθος Θεέ μου;

  Στους ρόλους του πραγματικού μελισσιού, τα πάντα ξεκάθαρα! Στους ρόλους του Ηγετικού Μελισσιού των ανθρώπων, τα πάντα υστερόβουλα, δόλια, πονηρά, συμφεροντολογικά! Και ο «Βασιλικός θρόνος» σαθρός, ουτοπικός, πλασματικός και καταλυτικός για την «Κυψέλη!» Και ο «Βασιλικός πολτός» γεμάτος σάλια, χνώτα βρώμικα και μπόχα ανελέητη, στο έπακρο βλαπτικός, αναχρονιστικός, μολυσματικός και θανατηφόρα δηλητηριώδης!

  Τα προηγούμενα ισχύουν περίτρανα για τους «Πολιτικούς» εκεί στη μεγάλη του Γένους εξουσία! Στις Στρατιωτικές Μονάδες, έχουμε τα παραπάνω φαινόμενα σε ηπιότερη και πιο διακριτική μορφή!

  Όμως στην επιτηδειότητα και μαεστρία των επαγγελματιών «γλειφτών», ελάχιστοι μπορούν να αντισταθούν! Και ο εκθειασμός των γλειφτών είναι από τα πιο βαριά «καταλυτικά» και δυνατά  «ναρκωτικά» θα έλεγα!

  Όσο για την πλειονότητα των Διοικουμένων, θεωρεί ότι ο Διοικητής τους έχει «αντικειμενικά» μεγαλύτερο συκώτι, ανθεκτικότερο στομάχι, καρδιά Γίγαντα και ψυχή Τιτάνα!

  Τούτα τα «νομίσματα» εφόσον εκληφθούν σαν πραγματικά από τον έχοντα τον πρώτο λόγο και ρόλο σε μια Μονάδα, τότε ή θα έχουμε, στην περίπτωση, ένα υπερφίαλο και εξωγήινο ον, ιπτάμενο υπερηχητικά σ’ένα καλάμι ή έναν Ήρωα στο Διηνεκές των καθηκόντων του και σε ότι του επιφυλάσσει η Μοίρα του!

  Θεωρώ τύχη σημαντική, στον όποιον έτυχε να διοικηθεί έστω από ένα πρόσωπο τέτοιας ιδιοσυστασίας!

  Θα κλείσω το θέμα με κάποια σχόλια για τους Ανωτάτους Προϊσταμένους μου και τους «Υψίστους»

  Από τους τέσσερις(4) Ανώτερους Έλληνες Αξιωματικούς (ΑΕΑ) που διετέλεσαν προϊστάμενοί μου στο ΝΑΤΟ, ουδείς ξεχώρισε, ούτε για τη μόρφωσή του, ούτε για το ηγετικό του προφίλ και το κύρος του, ούτε για το ποιόν του χαρακτήρα του! Όλοι τους είχαν φάρο οδηγό και μόνη μέριμνα την καριέρα τους, τον κομματικό τους προσανατολισμό και «φανατισμό!»

  Δε μου επιτρέπεται να γίνω πιο σαφής, γιατί πρέπει δυστυχώς να κατέβω, αναγκαστικά, πάρα πολύ χαμηλά!

  Όσο για τους «Υψίστους», τους «Κ Κ Αρχηγούς εννοώ, εξαιρώ τους δύο πρώτους (Αντωνάκο – Κωστάκο) που λόγω απειρίας, δε μπορώ και να κρίνω! Εξαιρώ επίσης τον Κο Παπανικολάου, σα δίκαιο, τίμιο ειλικρινή και πραγματικό Λάτρη της Αεροπορίας και του κόσμου της, καθώς τον Κο Μαυράκη, γιατί αν μη τι άλλο, ήξερε να εκτιμά και να αναγνωρίζει! Τον Κο Παπαγεωργίου επίσης εξαιρώ, απλά και μόνο σαν αξιοπρεπή! Τον Κο Οικονόμου σαν Ηγέτη με κύρος, παρά τον μη χρειαζούμενο αυταρχισμό του!

  Τους υπόλοιπους, πέντε (5), μέχρι τη βίαια αποπομπή μου από το σώμα, να τους κρίνω δεν τολμώ, γιατί θα λερωθώ! Επίορκους, Αναξιοκράτες, Κομματάρχες και Περιστασιάρχες να κρίνω απαξιώ! Απαξιώ κάθετα και οριζόντια!

  Όσο για τους επιγόνους τους, εν οις και δυο συμμαθητές μου, όσο κι’αν επιθυμώ να τους κρίνω, για σκοπούς διδακτικούς, θα το αντιπαρέλθω, γιατί σιχαίνομαι τον «Εμετό!»

  Φυσικά ακόμα και στον «οχετό» για να μην ολότελα παρεξηγηθώ, υπάρχουν κάποιες σπανιότατες εξαιρέσεις!

  Και σαν επιμύθιο, λίγο πριν τον επιθανάτιο ρόγχο, είχα ορισθεί υπεύθυνος για την προετοιμασία της παρέλασης 25ης Μαρτίου του 1991, από πλευράς Πολεμικής Αεροπορίας! Όλες οι δοκιμές γίνονταν στον τροχόδρομο του Τατοϊου.

  Μία ημέρα συνεγειρόμενος από την απαράδεκτη κατάσταση εμφάνισης! Είπα να παραταχθούν ξεχωριστά Αξιωματικοί, Υπαξιωματικοί και Οπλίτες, δίνοντας εντολή στους πέντε αρχαιότερους να κάνουν εξονυχιστική επιθεώρηση!

  Τα αποτελέσματα ήταν οικτρά, οι παρατηρήσεις για τους Αξιωματικούς ήταν υπερδιπλάσιες των αντίστοιχων των Υπαξιωματικών και εκείνων υπερδιπλάσιες των Οπλιτών! Είχα μπροστά μου μία μικρογραφία της Ελλάδας και την αδιαμφισβήτητη αιτιολογία της κατάντιας της!

  Μετά από λίγες ημέρες ήμουν στη Στρατιωτική Ακαδημία του Βελγίου, στα πλαίσια του Erasmus, συνοδευόμενος από δύο Καθηγητές και δύο Αξιωματικούς της Σμηναρχίας Ακαδημαϊκής Εκπαίδευσης της Σχολής Ικάρων της οποίας ήμουν Διοικητής!

  Εκεί, αφού περάτωσα την τελευταία ομιλία της καριέρας μου, ειδοποιήθηκα από τον Υπαρχηγό του ΑΤΑ (Αρχηγείου Τακτικής Αεροπορίας) Υποπτέραρχο Ιωάννη Σφυρή, ότι ο Αρχηγός Κος Σταθιάς θα με αποστράτευε, γι’αυτό όπως μου είπε, «έπρεπε να τρέξω!» Ήταν η τελευταία μου δυστροπία και ύβρις σε έναν κατά τα άλλα μακροχρόνιο φίλο και γνωστό! Τι του είπα; Του είπα: «Άιντε και παράτα με σε τέτοιες κρίσεις τρέχουν οι κριτές και όχι οι κρινόμενοι!»

  Στις 8/5/1991 υπεγράφη το διάταγμα της αποπομπής μου από το σώμα, που λάτρεψα όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου! Ελάχιστα πριν, πέραν των άλλων, σαν Πρόεδρος της Επιτροπής Πρόσληψης των Ωρομίσθιων Καθηγητών της Σχολής, είχα απορρίψει σχετική αίτηση του υιού του Υπουργού Εθνικής Αμύνης Ιωάννη Βαρβιτσιώτη, ως μη κατέχοντα τα απαιτούμενα προσόντα!

  Συνοψίζοντας όπως και να’χει, τις όποιες δοκιμασίες πέρασα, τις άντεξα, παρά τις τρεις γαστρορραγίες που υπέστην, από τα ψυχικά τραύματα που μου είχαν βάναυσα προκληθεί από «Ηγετίσκους,» γιατί η Ψυχή μου είχε δεόντως χαλυβδωθεί!

  Πόση από αυτή τη Χαλύβδωση ανήκει στους τρίτους, που με σαφήνεια και παρρησία περιέγραψα στην παρούσα γραφή, και πόση ανήκει σε μένα προσωπικά και την ιδιοσυστασία μου, αφήνω αυτούς που με γνώρισαν, στο Υπηρεσιακό μου οδοιπορικό, σαν Ίκαρο, σαν αξιωματικό, σα Χειριστή, σα Μαχητή, σαν εκπαιδευτή, σαν επιτελή σα Διοικητή και σαν πρότυπο επιρροής, να κρίνουν!

Σπήλαιο Μελισσάνης

Κεφαλονιά.

  *Υπογράμμιση: Την υπόψη γραφή ανέβασα και στο Face Book, επισυνάπτοντας ένα Βίντεο που δείχνει την κάθοδό μου με Ελικόπτερο στο Σπήλαιο Μελισσάνης στην Κεφαλονιά, το οποίο και αφιέρωσα στην Διοικούσα μου τάξη (39η Σειρά Ικάρων και 15η Σειρά Μηχανικών ΣΜΑ) στην οποία οφείλω ένα σημαντικό μέρος από την χαλύβδωση της Ψυχής μου!

                                                                                         Με Τιμή

                                                                                  Σπύρος Κίκερης