ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΣΤΑ Α/Φ F-104 G!

 

Επετειακή Αφιέρωση

Στους Επισμηναγούς Ιπταμένους (Ι)

και πρώτους πεσόντες των Αεροσκαφών (Α/Φ)  F-104

Παναγιώτη Αναγνώστου - Πέτρου Μαρίνου -

8 Μαΐου  1964 και Όχι Μόνο!

 

Σ’αυτούς που τους Ουράνιους θόλους Τρύπησαν

και ναι το πανελλήνιο όσο ποτέ συγκίνησαν!

Σ’αυτούς, που πρόωρα στους Ουρανούς Κλήθηκαν

και Χαρμόσυνα οι Παραδείσιες Καμπάνες ήχησαν!

     Ήταν η 25η Μαρτίου του 1964, πριν ελάχιστες μέρες είχαν αφιχθεί στο λιμάνι του Πειραιά, συσκευασμένα τα φημισμένα αεροπλάνα F-104, με ειδικά διασκευασμένο παλαιό Αεροπλανοφόρο!

   Νεαρούλης και’γώ τότε με διακαή πόθο να γίνω Ίκαρος, καμάρωνα τους λεβέντες στην παρέλαση, όταν κάποια στιγμή κατατρόμαξα βλέποντας έναν πύραυλο να πετά χαμηλά στην Πανεπιστημίου και ξαφνικά με κατακόρυφη άνοδο, ν' ανέρχεται με τρομακτική ταχύτητα τρυπώντας τον Ουρανό κι’εξαφανιζόμενο σε τρις Θεόρατα  ύψη! Η σκηνή επαναλήφθηκε δύο (2) ή τρεις (3) φορές !

    Αυτοί δεν είναι Άνθρωποι, είπα μέσα μου, αυτοί είναι τουλάχιστον Θεάνθρωποι!  Ήταν οι Επισμηναγοί (Ι)  Παναγιώτης Αναγνώστου και Πέτρος Μαρίνος,  Μοίραρχος και ΑΕ της Νεοσύστατης 335 Μοίρας Διώξεως Βομβαρδισμού με το υπ' αριθμ  62-12272/FG - 279 Α/Φ, τύπου F – 104 G!

   Με το ίδιο  Α/Φ, η Μοίρα τους επέλεξε για μόνιμους κάτοικους Ουρανών! Το τραγικό περιστατικό συνέβη, μ’έναν οικτρό και για τους δυο θάνατο στο βασικό της Τανάγρας, που θ’αποφύγω για ευνόητους λόγους την περιγραφή του, μετά 44 ημέρες ακριβώς 8/5/1964!, από εκείνη την αξέχαστη για μένα ημέρα!

    Μαζί είχαν πάει στις ΗΠΑ για εκπαίδευση, μαζί ανέλαβαν τη Μοίρα, μαζί σ’εκείνη τη Μοναδική Πτήση της 25^ης Μαρτίου του 1964, Μαζί και στον Παράδεισο την 8^η Μαΐου 1964!

   Αιωνία η Μνήμη στους Ανθρώπους, που αεροπορικά με συγκίνησαν, όσο κανείς, μα κανείς άλλος στην πεντηκονταετή Αεροπορική μου Καριέρα στην Ελλάδα και το Εξωτερικό!

    Όμως αλίμονο αν τη δύναμη βρεις εδώ να σταματήσεις τη γραφή που το δάκρυ πείσμονα να συνεχίσεις σε καλεί!

    Ποια Τέκνα αλήθεια Μάνα μου, Μάνα Ελλάδα

το Αίμα έκαναν σ’εσένα Τάμα σαν ολότελα καμένη Λαμπάδα!

    Καλό είναι κάποτε  οι Έλληνες  να μάθουν τα Βαθιά μας μυστικά αυτά που ζήσαμε τα Διλημματικά, που όχι δε μας έκαμψαν ούτε μια φορά τα ηθικά, αλλά  αντίθετα μας πεισμάτωναν γι’ακόμα πιο ψηλά!

    Τη στιγμή αυτή θεωρώ Χρέος μου να αναρτήσω σαν Εικόνισμα την πιο Ιερή ίσως Φωτογραφία του Όπλου μας! Είναι από την Ορκωμοσία του 1955 της Σχολής μας, όπου ο Αρχηγός αυτής Τριτοετής Ίκαρος Πέτρος Μαρίνος παραλαμβάνει τη Σημαία της Σχολής μας από τον Μόλις ορκισθέντα και Αρχηγό της Σειράς του Ανθυποσμηναγό (Ι) Χρήστο Ευθυμίου!

    Τον Θυσιασθέντα και αναληφθέντα Διοικητή της 335 Μ Δ/Β  στο βαθμό του Αντισμηνάρχου στις 15/7/1965  με τον ίδιο τύπο Α/Φ, ήτοι ένα χρόνο σχεδόν μετά τη θυσία των Πέτρου Μαρίνου και Παναγιώτη Αναγνώστου! Ήταν μια περιπέτεια, μια Ιστορία, που έμελλε να συνεχιστεί, μια και η Τιμή, η Δόξα μας και η Περηφάνια μας στην Ιεραποστολή που διαλέξαμε ποτίζονται με Θυσίας Αίμα!

      Μια τραγική αλήθεια που σ’όλο της το Μεγαλείο αποδεικνύει, αυτό που κατά κόρον στις αναρτήσεις μου συνηθίζω να λέω: «Σε τούτο το Όπλο δεν πέφτουν για ν’αναληφθούν οι λιγότερο Ικανοί, αλλά οι λιγότερο Τυχεροί, σε μια αυτονόητη σχετικότητα των Εννοιών, Τύχης και Ατυχίας!»

    Θα μου πείτε με τί κουράγιο συνεχίζαμε την Ιεραποστολή μας οι λοιποί σαν βλέπανε ακόμα και τους Μπροστάρηδες να πέφτουν ένας ένας; Θα σας δώσω την απάντηση της αληθείας που ίσως δεν θα πίστευε κανένας: «Ναι με μεγαλύτερη Πίστη, Θέρμη και Ζήλο, γι’αυτό που στη Ζωή μας  διαλέξαμε ασυζητητί να κάνουμε και που με τίποτα, μα με τίποτα, έστω κι’αν ακόμα τα μελλούμενα στον καθένα ξέραμε δεν θ’αλλάζαμε!

    Γι’αυτό και όχι μόνο αργότερα έγραψα: «Οι Θάνατοι, οι Θάνατοι γι’αυτούς δεν είναι Θάνατοι κι’ας ειν’αυτοί στου χάροντα  τη Λίστα Μελλοθάνατοι κοντολογίς Ιπτάμενοι στο Ύψος τους Ιστάμενοι!»

    Κι’ακόμα: «Οι Θάνατοι οι Θάνατοι γι’αυτούς δεν είναι θάνατοι, γιατ’είναι πια Ουράνιοι Άγγελοι και Αρχάγγελοι κοντολογίς Αθάνατοι στην Τόλμη τους Ανάδελφοι!»